Butcher's crossing

Na Stoner meteen door met Butcher's Crossing van John Williams. Stoner smaakte absoluut naar meer. Ondanks de vele jubelende recensies komt Butcher's Crossing wat langzaam op gang maar ook in dit boek word je uiteindelijk gegrepen door het verhaal. Het is een avontuurlijk boek dat mannen absoluut zal aanspreken; ruw, ontberingen, jacht, kou, drank, vrouwen, bezetenheid, totale desillusie. Het verhaal is heftig en de personages laten zich niet van hun beste kant zien. Vier mannen met elk hun eigen doel op pad in het onherbergzaam grote Amerika. De jonge, naïeve ex-student Will Andrews weet nauwelijks waar hij aan begonnen is, maar komt terug met een berg levenservaring. 
Aan het einde van deel 2 heb ik het boek even weggelegd. Het is werkelijk ontluisterend hoe het allemaal misloopt - en dan wordt het in het laatste deel van het boek alleen nog maar erger en het einde van het boek neemt zelfs apocalyptische vormen aan. Geweldig boek!

4/5

Stoner

Aangestoken door de vele enthousiaste verhalen over John Williams 'Stoner' heb ik besloten om dit boek ook te lezen. Het is inderdaad een steengoede roman die soms door merg en been gaat. Het onheil ligt continue op de loer en je voelt aankomen dat het eigenlijk niet écht goed kan gaan met het hoofdpersonage, William Stoner. Toch houd je van deze man, ingetogen, op zoek naar een eigen leven, erkenning. Hij wordt daarbij tegengewerkt door zijn vrouw Edith en door collega's op de universiteit. Stoner is trots, maar gaat de confrontatie met Edith eigenlijk uit de weg, wetend dat hij die slechts kan verliezen. Onbegrijpelijk hoe hij haar nabij zijn verdraagt. Als zij hun dochter Grace als wapen gaat gebruiken, lees je lijdzaam verder. De passage waarin Edith in de studeerkamer haar dochter komt 'opeisen' is wat mij betreft de sterkste passage van het boek. Ook het conflict op de universiteit wat hij uitlokt door zijn oprechtheid, is meesterlijk. Twee intelligente kemphanen tegenover elkaar. Stoner kan en zal het niet winnen. Het einde van het boek, het deel na zijn operatie, viel me zwaar, omdat ik dat niet zo sterk vond.
Verder werkelijk ijzingwekkend.

4/5

Harry Potter en de gevangene van Azkaban

Na de zware kost van Butor even iets luchtigers, en dus tijd voor het 3e deel van J.K. Rowlings serie over de tovenaarsleerling Harry Potter. Het is echt een origineel en fantasierijk verhaal, en de plot is anders dan in de eerste twee delen waar Harry in zijn eentje oog in oog stond met het kwaad. Gelukkig, want na 2 delen vreesde ik voor een 'trucje'. Toch is het wel wat vergezocht allemaal en Rowling gaat zich soms echt te buiten aan de meest waanzinnige beschrijvingen van het decor. Dat is best een beetje vermoeiend. Maar het is een heel spannend verhaal en de ontknoping over de ware aard van de gevangene van Azkaban had ik niet zien aankomen. Leuk dus!

3/5

La modification

Er zijn van die boeken waar je met lichte tegenzin aan begint. Tot deze categorie behoort ook La modification van Michel Butor. Waar dat aan ligt? Aan hoe het boek eruit ziet, en de inhoud is ook niet super aantrekkelijk. Een man stapt in de trein - en komt zo'n 280 pagina's verder in Rome aan. De tussenliggende pagina's beschrijven de omgeving, de medepassagiers, de stad Rome, de ontmoetingen met zijn minnares aldaar, maar ook zijn carrière en zijn gezinsleven. En dan blijkt die tegenzin onterecht. Redelijk vlot ga je door het boek en verhaal is echt redelijk boeiend. Maar het weet toch niet tot het einde te boeien en de laatste 80 bladzijden zijn wel een beetje een strijd. Ik had het niet willen missen, maar het is is geen verhaal dat me bij zal blijven.

3/5

L'inconnue de la Seine

Un petit bijou, dat is deze kleine roman van Didier Blonde. De speurtocht naar het ware verhaal achter 'l'inconnue de la Seine' is zeer toegankelijk geschreven en makkelijk en vlot leesbaar. 
De hoofdpersoon, Simon, wordt geraakt door een dodenmasker in een antiquariaat. Hij gaat over tot koop en gaat vervolgens op zoek naar het mysterie achter dit masker. Het brengt hem o.a. bij het fotoarchief, bij het mortuarium maar hij speurt ook in diverse boeken en archieven in de bibliotheek. Hij lijkt daarbij gedreven te worden door de herinnering aan zijn geliefde, Marie. Er worden enkele toespelingen gemaakt op haar overlijden. 
De tocht loopt uit op een teleurstelling als hij Hella B. ziet in de bibliotheek. Zij blijkt dezelfde mythe te onderzoeken als hij. Als de twee elkaar ontmoeten verliest Simon zijn interesse in het masker. Pas na het vertrek van Hella uit Parijs en een vakantie in Normandië pakt hij zijn speurwerk weer op - de verklaringen die Hella in haar scriptie uiteenzet zijn voor hem niet afdoende. Het mysterie van het masker houdt hem in de greep.

4/5

Magnus

Sylvie Germain heeft voor Magnus de Prix Goncourt des lycéens gewonnen. Dat is meer dan terecht... totdat je bij de laatste 50 pagina's komt. Die vind ik echt minder geslaagd. Maar de eerste 'fragments' lezen vlot en grijpen je bij de keel. Het leven van Franz-Georg is een wonderlijke aaneenschakeling van ongelooflijke ontdekkingen over zijn herkomst. Het verhaal zit zeer goed in elkaar, de opbouw is echt subliem. Het Frans is redelijk toegankelijk. Tussen de fragmenten over Frans-Georg zijn 'notules' of 'intercalaires' of 'échos' of 'séquences' ingevoegd die soms uitleg geven over de personages van het boek, of overpeinzingen of citaten uit diverse bronnen bevatten. In deze stukken is het Frans soms wat lastiger. 
Het boek heeft me zozeer gegrepen dat ik het af en toe even moest wegleggen. Dat ebt helaas weg bij de laatste passages waarin Magnus zich terugtrekt op het platteland van Frankrijk en een monnik ontmoet. Het gaat kabbelend voort en verliest de kracht die het aan het begin had.

4/5

De geheime kamer

Het eerste deel van J.K. Rowlings serie over Harry Potter smaakte echt naar meer. Vlot en met veel plezier heb ik het tweede boek gelezen. Dat was echt weer heel erg leuk. Het eerste deel vond ik iets spannender, daar leken meer dingen te gebeuren. Maar het kan ook zijn dat het verrassingseffect groter was. Er tekent zich wel duidelijk een recept af... het tweede boek lijkt qua opbouw en ontknoping erg op deel één. Maar het was echt weer leuk om dit boek te lezen.

4/5

De steen der wijzen

Alle boeken van J.K. Rowling staan op de e-reader, maar ik had nog geen enkel deel van de bekende Harry Potter serie gelezen. Het eerste deel, de steen der wijzen, heeft me absoluut niet teleurgesteld. Integendeel, ik begrijp heel goed waarom deze serie zoveel trouwe lezers aan zich heeft weten te binden. Het is vlot, spannend, fantasierijk, er zitten heerlijke feel-good momentjes in, het is origineel. Echt heel erg leuk! Ik ga meteen beginnen in het tweede deel.

4/5

Vendredi ou les limbes du Pacifique

Michel Tournier heeft een knap boek geschreven waarin veel aspecten aan bod komen. Maar makkelijk lezen... nee... wat een pittig boek. Je moet je er echt doorheen worstelen. Het verhaal begint vlot met de schipbreuk van de Virginie, Robinson is de enige overlevende en na een fase waarin hij verwildert rondkruipt op het eiland, besluit hij om zichzelf in leven te houden door een westerse samenleving na te bootsen. Hij zorgt voor eten, houdt dieren, legt voorraden aan en gaat zelfs zo ver dat hij wetten gaat schrijven voor zichzelf. Op een dag komen er indianen op zijn eiland en hij redt één van hen van de dood. Hij noemt de man Vendredi en in eerste instantie is Vendredi de slaaf van Robinson. De rollen draaien echter om en gaandeweg wordt Robinson leerling van Vendredi. De explosie, veroorzaakt door Vendredi, versterkt dat nog: Robinson wordt teruggeworpen op het primitieve leven. De komst van een schip verduidelijkt de rollen nog eens extra. Robinson komt erachter dat het leven dat de westerlingen leiden niet meer het zijne is. De cirkel is rond als blijkt dat Vendredi vertrokken is met het bewuste schip, en een kleine dekknecht zijn toevlucht heeft gezocht tot het eiland. Zo begint het hele verhaal eigenlijk weer van voor af aan.
Het is een intelligent boek en zit ontzettend goed in elkaar. Maar het niveau van het Frans is lastig. Vooral de logboeken van Robinson zijn erg pittig. Een belangrijk element is de humor. Subtiel en ijzersterk. Maar toch ....

3/5

Vijftig tinten grijs

Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand. Ik dacht namelijk dat het echt geen interessant boek kon zijn, maar jaaahh... ik was toch benieuwd wat vijftig tinten van E.L. James tot een mega bestseller maakt. De ingrediënten zijn: 1. een puissant rijke, succesvolle getergde, 'mysterieuze' man. 2. een naïeve, dappere, intelligente vrouw. 3. een idiote machtsverhouding. 4. een lullig verhaallijntje van hard to get, elkaar niet begrijpen, niet kunnen loslaten. Tja.
Stilistisch is het een draak van een boek. Hoe vaak Anastasia 'gevuld' wordt door mister Grey...brrr. Toch leest de eerste helft van het boek vlot. De verwachte overdaad aan seks blijft uit. Maar daarna gaat het los en ontspoort het natuurlijk compleet. De laatste pagina's zijn echt een worsteling en ook het contract en de mailwisseling is geen pretje om te lezen. Maar natuurlijk wil je weten hoe het afloopt. Dat weet ik nu. Klaar met de tinten.

2/5

Het geheim

Wanda Wiericke is de muzikale hoofdpersoon in Anna Enquists roman Het geheim.  De roman speelt zich deels af in het verleden van de pianiste en dat wordt afgewisseld met het verhaal van de 60-jarige Wanda. Ook de vertelperspectieven wisselen zich af; de lezer maakt o.a. kennis met Bouw, de ex van Wanda. Heden, verleden, de verschillende perspectieven, het is allemaal prachtig ineen geweven tot een vloeiend verhaal.
Wanda heeft een veelbewogen leven dat gekenmerkt wordt door een innige band met muziek, ze heeft daarentegen moeite met het opbouwen van vriendschappen en relaties. Ze is graag alleen en vindt het lastig om zichzelf in sociale situaties te redden.
De zinnen die Enquist heeft geschreven zijn simpel maar erg mooi. Het lijkt alsof er geen woord teveel gebruikt wordt, maar het is niet kaal of van alle fratsen ontdaan - het klopt gewoon. Wanda is een boeiend personage dat heel integer beschreven wordt. Het geheim is werkelijk een prachtig boek, ik heb er echt van genoten.

5/5

Un homme obscur/Une belle matinée

Marguerite Yourcenar neemt haar lezers mee naar Nederland in de 17e eeuw. Nathanaël (zoon van een timmerman) woont in Amsterdam en werkt bij zijn oom als correcteur van manuscripten. Hij heeft veel geleerd van zijn meester in Greenwich. Zijn vader en broers werkten daar op de scheepswerf maar Nathanaël is gevlucht na een opstootje in de donkere straten. Zijn omzwervingen als scheepsjongen (en zelfs een tijdje scheepskok) brengen hem o.a. op een eiland waar hij langere tijd blijft en trouwt met Foy, een inheemse. Ook in Amsterdam heeft hij een relatie met een vrouw, Saraï. Zij blijkt prostituee te zijn en haar geld op niet al te zuivere manier te verdienen. In Amsterdam kan hij het geluk ook niet echt vinden, tot overmaat van ramp wordt hij ziek. Een lieve vrouw ontfermt zich over hem en via haar baas komt hij uiteindelijk terecht (geïsoleerd) op een Fries eiland. Daar verliest hij zijn laatste krachten en maakt hij zich klaar om te sterven. Als een dier, weg van huis en haard. 
In het tweede verhaal is de tijdspanne aanzienlijk korter. Een avond en een ochtend waarop we Lazare volgen, de zoon die voortgekomen is uit de relatie met Saraï. Hij wil de weide wereld in trekken met een rondreizend theatergezelschap. Zijn vrijheid tegemoet.

Er gebeurt soms heel veel in een paar bladzijden, maar soms valt dat snelle ritme ook even weg. Het boek laat zich vlot lezen, maar is wel veelomvattend. Het leven van Nathanaël was niet saai. Het heeft hem ook weinig tevredenheid en geborgenheid gegeven. Nathanaël wordt neergezet als een zeer naïeve jongen die te goeder trouw is en zegt wat hij doet. Te naïef natuurlijk.
Het Frans valt niet altijd mee, een woordenboek erbij houden was nodig. Al met al een razendsnel boek dat boeit.

3/5

VSV

Het verhaal dat Leon de Winter geschreven heeft is een opmerkelijke combinatie van verschillende verhaallijnen die in een apotheose bij elkaar komen : binnen een dag wordt de Stopera in Amsterdam opgeblazen, is er een vliegtuigkaping op Schiphol en worden kinderen in een school gegijzeld. De personages die opgevoerd worden zijn fictieve romanpersonages maar ook 'bekende Nederlanders' zoals bijvoorbeeld Eva Jinek of Job Cohen. Het meest opmerkelijke personage is toch wel Theo van Gogh die een rol als beschermengel heeft en vanuit het voorportaal van de hemel goede daden moet verrichten. Right. Het is allemaal een beetje over de top, maar ach, het blijft een fictief verhaal en het leest lekker weg, zoals we gewend zijn van De Winter. Geestig is dat hij ook zichzelf opvoert in de roman, en hij heeft een behoorlijke rol. Een personage dat veel minder uit de verf komt is Nathan, de zoon van Sonja (de vrouw waarmee De Winter een relatie heeft). Aan het begin van het boek lijkt hij veel ouder dan hij is en daarna verandert zijn karakter in dat van een klein basisschooljongetje - te jong voor zijn leeftijd. Je inleven in de belevingswereld van een kind blijft lastig... Verder struikelde ik over de pagina's waarin het moslimidealisme beschreven wordt, taaie kost. 
Eigenlijk is het verhaal compleet ongeloofwaardig, maar het is wel een fijn boek.

3/5

De vrouw die met vuur speelde

Na deel 1 en 3 toch ook maar het 2e deel van de trilogie van Stieg Larsson gelezen. Niet geheel logisch, deze volgorde, maar goed. De thriller gaat vlot van start en al snel wil je niets anders dan verder lezen. De verhaallijn wordt zorgvuldig opgezet en verschillende personages doen hun intrede. Salander is ouderwets op dreef en ook Blomkvist speurt er lustig op los. Toch gaat er ergens iets mis. Sommige dingen zijn gewoon te toevallig en bijvoorbeeld de rol van de bekende boxer Paolo Roberto is ongeloofwaardig. Spannend verhaal maar helaas vliegt het boek totaal uit de bocht in de laatste 75 pagina's. Jammer, want het was leuk lezen.

3/5

De laatkomer

Wat een geweldig boek heeft Dimitri Verhulst uit zijn pen getoverd. Je zou zeggen dat het echt gebeurd is, zo goed is alles beschreven en uitgewerkt. Het relaas van Désiré Cordier, een oude man die geen zin meer heeft om met zijn vrouw -die allengs trekken vertoont van een dictator- te leven. Als uitvlucht doet hij zich voor als dementerend teneinde opgenomen te worden in een kliniek voor dementerende ouderen. Vandaar uit gaat zijn spel verder, hij neemt wraak op alles en iedereen en doet dit op onnavolgbare wijze. Het boek lokt echt schaterlachen uit, en af en toe lopen de rillingen over je rug. Gaan wij echt allen zo eindigen? In ons broek kakkend, verzorgd door op 100-decibel schreeuwende verzorgenden die veel te weinig tijd hebben om zich echt met ons bezig te houden en ons maar wat graag aanschuiven bij middagen waarop collectief infantiele spelletjes gedaan worden? Ik moet er niet aan denken. Gruwelijk geweldig dit boek!

5/5

Inferno

Vol verwachting ben ik begonnen in de nieuwste creatie van Dan Brown. Ik had hem bewaard tot de vakantie, want Inferno leent zich prima als vakantielectuur. Ik ben niet weggeblazen door het boek, sterker nog, ik vond het weer compleet ongeloofwaardig. Hoe Robert Langdon en zijn handlanger Sienna Brooks telkens weten te ontsnappen aan hun achtervolgers is echt lachwekkend af en toe. Maar het moet gezegd worden, je wilt toch weten hoe het verder gaat en leest hoofdstuk na hoofdstuk. Af en toe even zwoegen door de ellenlange en storende verhandelingen over Dante, Florence, Venetië, Istanboel en de geschiedkundige wetenswaardigheden over de monumenten in de 3 steden. Echt bevredigend leesvoer is het  niet. Vermakelijk wel.

3/5

Sprakeloos

De eerste pagina's lezen niet gemakkelijk. Tom Lanoye heeft het eerste deel 'hij' (of: het verhaal van het verhaal) genoemd. Toch lijkt het alsof hij als acteur vanaf het podium tegen je praat. Lanoye vertelt in dit deel over de lastige totstandkoming van dit boek over zijn moeder, en eigenlijk over de jeugd van de jonge Lanoye zelf. Diverse gebeurtenissen worden uitvoerig gedetailleerd beschreven. Lanoye wijdt veelvuldig uit over allerlei zaken, maar geen moment raak je de draad kwijt. De toon is serieus, er wordt een eenduidig beeld neergezet, soms met een licht humoristisch tintje. De herinneringen buitelen in niet-chronologische volgorde over elkaar heen. Het is een mooi en aangrijpend relaas geworden dat eindigt in het 3e deel 'ik' (of: en wat nu) met de crematie en het uitstrooien van de as.
Sommige dingen heb ik niet helemaal begrepen, waarom toch steeds dat 'go, go Johnny'? Afgezien van nog wat wanhopige frasen over het deprimerende en moeilijke bestaan van een schrijver, is Sprakeloos echt de moeite waard. Ik vond het een open, eerlijk en ontroerend portret van Josée (en Rogier) Lanoye.

4/5

De verbouwing

Pop, chilli, fuck the duck... brrr wat een afschuwelijke woorden/uitdrukkingen gebruikt Saskia Noort. Bestseller na bestseller produceert Noort, maar aan mij is het niet besteed. Het ligt er allemaal zo dik bovenop, een personage als Johan is zo stereotype. En dan de sterke onafhankelijke vrouw die een mooie carrière heeft en dus mannen afschrikt. Zucht. Nooit meer, nee Noort is geen stilistisch wonder.

2/5

Je vais mieux

Gek, het verhaal laat zich in een paar zinnen samenvatten en er gebeurt eigenlijk niet veel maar ongemerkt gebeurt er juist gigantisch veel. Laten we het samenvatten door te zeggen dat aan het einde van het boek het hele leven van de hoofdpersoon anders is. Hij heeft veel geleerd, veel levenswijsheid opgedaan. De schrijfstijl van David Foenkinos is toegankelijk en het Frans is heel goed te volgen. De taal is een belangrijk middel in dit relaas en welke taal leent zich beter dan het Frans voor het verwoorden van het gedachteleven. Een zin die treffend is luidt: 'rencontrer quelqu'un c'est se raconter'. Prachtig. Het boek raakte me behoorlijk omdat een deel van mijn leven overeenkomt met het in het boek vertelde. Een heel groot minpunt is het verschrikkelijk zoetsappige einde. Bah.

3/5

De nieuwe man

Boeken schrijven die je je met pijn in je buik leest, dat kan Thomas Rosenboom als de beste. Vanaf de eerste pagina's ligt het onheil op de loer. Je voelt in elke regel, elke zin dat het alleen maar catastrofaal kan aflopen met Bepol en Niesten. Het verhaal speelt zich af aan het begin van de 20e eeuw. De reder Bepol is de hoofdpersoon in 'De nieuwe man'. Hij is de man des huizes, vindt zichzelf een zakenman en overstemt in alles zijn dochter Ilse en zijn vrouw Gaat. Bij het clubje collega's heeft hij een heel andere status, daar is hij een van de weinigen zonder automobiel en hij wordt en beetje buiten de deals en de informatie gehouden. De karakters Ils en Gaat zijn niet zo goed uitgewerkt, des te grootser komt Bepol op het toneel. Als hij een schoonzoon en erfgenaam weet te strikken, weet je dat dit alleen maar fout kan gaan. De ongemakkelijke avondjes die voorafgaan aan het huwelijk, de verschillen in karakter tussen Niesten en Bepol. Het stijfkoppige gedrag van beide heren. Bepol hoort zichzelf te graag praten, soms is dat een beetje saai, net als de gedetailleerde verhandelingen op de werf. Het einde van het verhaal is echt verschrikkelijk. Wat een schitterend verhaal, met heel erg duidelijk Rosenbooms signatuur.

4/5

Ondergrondse uren

Delphine de Vigan heeft een vlot leesbaar boek geschreven dat onder de huid kruipt. Ze beschrijft het leven van twee veertigers die vechten tegen vereenzaming en uitsluiting in de stad Parijs. Op het eerste gezicht zijn deze veertigers succesvol, ze hebben een leuke baan, kinderen. Maar er ontbreekt wel iets. De arts Thibault krijgt green grip op zijn partner Lila. Hij voelt dat zij niet echt voor hem gaat. Thibault verbreekt daarom de relatie met haar. Mathilde is weduwe en zorgt voor haar 3 zoons. Na een moeilijke periode na de dood van haar man vindt ze een nieuwe baan. Die baan gaat haar volledig opbreken in de loop van het verhaal. Soms denk je: het kan niet waar zijn wat haar gebeurt, maar je weet dat dit kan, het is zo echt, het lijkt zo dichtbij. Ze wordt getreiterd en weggepest door een afdelingshoofd. Ultiem vernederend. Mathildes verhaal is echt. Thibault blijft wat meer op de achtergrond. De personages komen elkaar een aantal keer tegen onder de grond, in de metro. Maar helaas, ze komen niet bij elkaar, en daar zit je als lezer toch stiekem op te wachten. Dit verhaal heeft geen happy end. Desalniettemin: lezen, het is echt de moeite waard.

4/5

Ik hoef niet op te letten, ik weet alles al

Meester Bart is docent Engels op een middelbare school in de Bijlmer. Hij heeft een blog waarop hij (op aanraden van familie en vrienden) uitspraken van zijn leerlingen is gaan noteren. De media kreeg hier lucht van, en een boekje met uitspraken van meester Barts leerlingen is een feit. Het is een heerlijk lichtvoetige verzameling van mooie uitspraken, die soms niet zo oppervlakkig blijken te zijn. Alleen het cover-ontwerp (bravo!!) maakt het al de moeite waard om het boekje te kopen, de geestige en ontwapenende uitspraken van de jongeren nog meer. Echt een leuk hebbedingetje!

3/5

Geuren

Waarom raakte in eerder zo in vervoering bij de boeken van Philippe Claudel en nu niet meer? Geuren heeft niet de betovering kunnen oproepen van zijn eerdere werk. Maar misschien moet ik dat ook niet vergelijken met deze bundel korte verhalen. In Geuren heeft Claudel telkens in een paar bladzijden zijn herinneringen aan de geuren uit zijn jeugd beschreven. De verhalen zijn alfabetisch gerangschikt van aarde tot zwerftochten (ik vraag me meteen af hoe de indeling in de originele Franse versie zal zijn). Er zijn een paar verhalen bij die je grijpen, maar het merendeel van de luchtjes doet helemaal niets met de lezer. Het blijft kort en oppervlakkig. En sommige (vertaalde!) zinnen zijn echt niet mooi. 'Op een koude wintermiddag tegen vijven, als de dag al troonsafstand doet en oplost in een melk van ijzervijlsel en as, ...' Nee, dit was het niet voor mij.

2/5

De verdovers

Na een aantal boeken waar ik toch een beetje mee geworsteld heb, weer eens een boek dat ik met veel plezier gelezen heb. Anna Enquist heeft een periode meegekeken op de afdeling anesthesie van een ziekenhuis en met de daar opgedane indrukken een roman geschreven. Het resultaat mag er wezen : de verdovers is een spannend boek dat je slechts met moeite kunt wegleggen alhoewel het soms een beetje inzakt door alle medische verhandelingen, operaties en vaktermen. Ook de psychologische gesprekken zijn soms iets te veel van het goede. De levens van de hoofdpersonen blijken meer verweven te zijn dan ze zelf zouden willen en het loopt dan ook slecht af voor eigenlijk alle personages. Heerlijk dramatisch zonder dat het over de top gaat.

4/5

A quoi rêvent les loups?

Dit boek van Yasmina Khadra laat zich in een paar regels samenvatten. Het einde van het relaas bevindt zich aan het begin, dat lijkt veelbelovend, spannend. Vervolgens begint Khadra bij het begin en dat is ook nog erg leuk. Nafa, de hoofdrolspeler, komt in dienst als chauffeur van een welgestelde familie. Op het moment dat Nafa besluit om zijn dienstverband niet voort te zetten, ontspoort het verhaal. Een ongelooflijk saai en ongeloofwaardig relaas over de radicalisering van Nafa volgt. Het is vooral zeer slecht uitgewerkt; zo kan in één zin iemand op klaarlichte dag op straat vermoord worden en begraven zijn. En dan gaan we gewoon verder met radicaliseren. Saai en inspiratieloos.

2/5

Histoires inédites du Petit Nicolas

Het is niet de eerste bundel verhaaltjes over de kleine Nicolas. En ja, dan loop je het risico om in herhaling te vallen. Wie Nicoals kent en dus de korte, grappige anekdotes van de hand van René Goscinny & Jean-Jacques Sempé zal geen verrassingen tegenkomen. Meer van hetzelfde is het devies. Toch kan Nicolas af en toe nog een glimlach op je gezicht toveren. Alhoewel dat best knap is, is de formule toch een beetje uitgewerkt. Teveel nieuwe avonturen in een te dik boek.

2/5

La montagne de minuit

De eerste pagina's van dit boek stellen niet teleur. Jean-Marie Blas de Roblès zuigt zijn lezer het wereldje van Bastien in. Het blijkt een klein wereldje te zijn; Bastien heeft geen vrienden, hij is ontslagen op zijn werk en mensen in de flat ontlopen hem. Toch lijkt Bastien een hele aardige man. Als Paul en zijn moeder Rose in de flat komen wonen en kennis met hem maken, blijkt Bastien een voorliefde te hebben voor Tibet en zelfs zoveel mogelijk volgens het lamaïsme te leven. Paul vindt Bastien een intrigerende man, en hij besluit om jaren later het levensverhaal van Bastien op te schrijven. Van dat boek zijn delen verwerkt in La montagne de minuit. Bij het reconstrueren van Bastiens leven, stuit Paul op geheimen. Geheimen van Rose, maar ook geheimen die Bastien met zich meedraagt. Deze geheimen hebben te maken met de oorlog. Wat het hoogtepunt van het boek zou moeten vormen, de reis naar Tibet die Rose aan Bastien geeft, vormt een jammerlijke aaneenschakeling van clichés en vergezocht gewauwel. Het is een rommelig boek, soms ben je de draad kwijt of verdwaal je in de ideeën die de schrijver allemaal in een klein aantal pagina's wil proppen. Het is een allegaartje geworden. Slordig. De désaveu, hoe goed bedoeld ook, heb ik niet meer gelezen. Nog meer ideeën en begrippen op een rij geordend door kopjes als LE GRAAL en SHAMBHALA was niet aan mij besteed. Jammer, een verhaal met potentie dat het niet waar maakt.

2/5

Tonio

A.F.Th. van der Heijden schreef een indrukwekkend requiem voor zijn enige zoon die omkwam bij een verkeersongeluk. Indrukwekkend is tweeledig op te vatten. Het is een omvangrijk boek, zoals we wel gewend zijn van deze schrijver. Maar indrukwekkend vooral vanwege de inhoud. Wat een ongelooflijk moeilijke opgave moet het zijn om het leven van je veel te vroeg overleden zoon vast te leggen in een roman. Jezelf dag in dag uit pijnigen achter je schijftafel bij het ophalen van herinneringen en het verwoorden en herbeleven van je verdriet. Van der Heijden is er in geslaagd om dit op sublieme wijze te doen. Hij geeft zichzelf volledig bloot, en vertelt openhartig wat er zich afgespeeld heeft vanaf het moment dat er 2 agenten voor de deur staan om hem en zijn vrouw op te halen om naar het ziekenhuis te vervoeren. De gesprekken met artsen, het afscheid, de begrafenis en de voorbereidingen daartoe, het verdriet, de stapels post, bezoek aan het graf, het vluchten uit huis naar het Amsterdamse bos, het uitzoeken van een steen, de gesprekken met vrienden/klasgenoten/studiegenoten van Tonio, familieproblemen, het onmetelijke verdriet, de liters drank om het verdriet te vergeten en de liters vergoten tranen, woede, onbegrip.  En verweven met het heden, het verleden, het verhaal van Tonio's korte leven. Het verhaal over Tonio en de jeugdherinneringen zijn het vlotst geschreven.Van der Heijden heeft veel woorden nodig om zijn gevoel, en het gevoel van zijn vrouw te beschrijven. Vaak gebruikt hij daarvoor weergaloos mooie woorden en ontzettend mooie vergelijkingen en beeldspraak. Even doorbijten af en toe, ...het is zo verdrietig.

4/5

Het satijnen hart

Het satijnen hart van Remco Campert is een roman die je niet loslaat. Campert beschrijft op een indringende manier het leven van de kunstenaar Van Otterloo. Een man die aan het einde van zijn leven alle lust en de meeste vrienden verloren heeft. Zijn enige vriend, dhr. Jongerius bezoekt hem regelmatig, net als zijn halfzus en de arts. Van Otterloo wordt wakker uit zijn ingedutte leven als hij hoort dat zijn grote liefde Cissy overleden is. Ze is al jaren verdwenen uit zijn leven. Van Otterloo heeft zijn leven gewijd aan zichzelf, of de kunst. De revival die hij doormaakt gaat nergens over de top, sterker nog, je voelt vaak medelijden met deze soms boze en onhandelbare man. Er gebeuren geen grote dingen, de schoonheid schuilt in kleine dingen. Mooi werk!

3/5 

La vérité sur Marie

De echte waarheid over Marie kom je niet te weten in deze prachtige roman van Jean-Philippe Toussaint, maar dat is helemaal niet erg. Het is een zinderend liefdesverhaal. Het begin is broeierig; en dat niet alleen vanwege de hitte. Twee geliefden in een kamer, plotseling verandert de sfeer door een ernstig voorval. De verteller, sinds een paar maanden de ex van Marie, komt naar het huis om haar te kalmeren. Hij lijkt nog van Marie te houden en neemt de lezer mee naar Japan, op zoek naar de waarheid over Marie. Tijdens haar expositie in Tokyo ontmoet ze Jean-Baptiste de Ganay met wie ze een relatie aanknoopt. Jean-Baptiste, door de verteller Jean-Christophe de G. genoemd, neemt haar mee naar paardenraces en samen beleven ze een hachelijk avontuur in een vrachtvliegtuig. De verteller biecht dan op dat hij niet het echte verhaal kent, maar dat hij denkt dat dit gebeurt is en dat hij zich baseert op wat Marie hem vertelt heeft. Ha! Heerlijk procedé!
Aan het einde van het verhaal is Marie rustiger geworden. Op Elba heeft ze het huis van haar overleden vader opgeruimd en bovendien nodigt ze haar ex uit. Er ontstaat weer die broeierige sfeer van het begin van het boek, maar nu met twee andere personages in de hoofdrol. Ze draaien om elkaar heen maar verzoenen zich niet. Als er brand uitbreekt dreigt het verblijf één groot drama te worden. Toussaint weet het heel goed neer te zetten en schrijft het einde waar je op hoopte. 
Zijn stijl maakt het boek helemaal de moeite waard. Wel veel lange zinnen met ontelbare komma's, maar een style magique.

4/5

Heldere hemel

Het boekenweekgeschenk van 2012 is een knappe novelle van Tom Lanoye. Het boekje is gebaseerd op een waargebeurd voorval waarbij een onbemand Russisch vliegtuigje neerstort op een huis in een Belgisch dorp. Het (te!) korte verhaal bestaat uit 8 hoofdstukken die zich telkens op een andere plek afspelen en waarin diverse personages een rol spelen: bijvoorbeeld de piloot die zich uit zijn toestel geschoten heeft, Vera - een vrouw die verlaten wordt door haar man Walter, omdat hij verliefd geworden is op een jong meisje, een journalist die op de krantenredactie een bittere strijd uitvecht met zijn hoofdredacteur om de nieuwswaarde van het gerucht over het Russisch vliegtuig. Het allerbeste hoofdstuk speelt zich af in het huis van Vera, zij krijgt bezoek van Carla, haar jonge rivale. Er ontstaat een hysterisch gesprek dat zeer vermakelijk is. Heldere hemel is een goed geschreven verhaal, maar het probleem is dat 90 pagina's te kort is om alles goed uit te werken en af te ronden, een paar extra hoofdstukken had het helemaal af kunnen maken. 

4/5

Apocalypse bébé

Apocalypse bébé van Virginie Despentes is een behoorlijke pil. Ik had weinig verwachtingen, alleen wist ik dat Despentes een beetje een schandaal-schrijfster is; ze schijnt er een pessimistisch wereldbeeld over de jeugd op na te houden en in haar boeken beschrijft ze gewelddadige scènes die niet zelden doorspekt zijn met diverse seksuele escapades. In Apocalypse bébé gebruikt ze beiden (seks en geweld), in combinatie met drugs. Wat Despentes beschrijft is soms best heftig, maar ik vond het zelden echt uit de bocht vliegen. Toch kan ik me voorstellen dat het voor sommige lezers te ver gaat. Apocalypse bébé gaat over de zoektocht naar Valentine, een lastige puber die op een dag besluit de boel de boel te laten en weg te lopen. Haar oma huurt een privé detective in om haar zo snel mogelijk terug naar huis te brengen. Het onderzoek brengt de lezer in diverse milieu's/steden/omstandigheden. 

Het Frans is soms lastig te volgen, Despentes gebruikt veel Verlan en andere (hedendaagse/grove) woorden die je niet op school leert. Toch laat het verhaal zich vlot lezen. Een sterk punt van het boek is dat de zoektocht naar Valentine vanuit verschillende personages beschreven wordt. De lezer krijgt zo vanuit diverse perspectieven (vader, neef, leden van een bandje, klasgenoten, moeder, nieuwe vriendin van vader..) een beeld van de tiener Valentine en haar familie. Daarnaast leren we de twee detectives, 2 dames, ook goed kennen. Vooral La Hyène is een interessante, mysterieuze vrouw. Het einde vind ik echt geniaal, dat maakt echt veel goed want af en toe zijn de verhandelingen over de staat van de wereld wel wat vermoeiend. 

3/5