Het geheim

Wanda Wiericke is de muzikale hoofdpersoon in Anna Enquists roman Het geheim.  De roman speelt zich deels af in het verleden van de pianiste en dat wordt afgewisseld met het verhaal van de 60-jarige Wanda. Ook de vertelperspectieven wisselen zich af; de lezer maakt o.a. kennis met Bouw, de ex van Wanda. Heden, verleden, de verschillende perspectieven, het is allemaal prachtig ineen geweven tot een vloeiend verhaal.
Wanda heeft een veelbewogen leven dat gekenmerkt wordt door een innige band met muziek, ze heeft daarentegen moeite met het opbouwen van vriendschappen en relaties. Ze is graag alleen en vindt het lastig om zichzelf in sociale situaties te redden.
De zinnen die Enquist heeft geschreven zijn simpel maar erg mooi. Het lijkt alsof er geen woord teveel gebruikt wordt, maar het is niet kaal of van alle fratsen ontdaan - het klopt gewoon. Wanda is een boeiend personage dat heel integer beschreven wordt. Het geheim is werkelijk een prachtig boek, ik heb er echt van genoten.

5/5

Un homme obscur/Une belle matinée

Marguerite Yourcenar neemt haar lezers mee naar Nederland in de 17e eeuw. Nathanaël (zoon van een timmerman) woont in Amsterdam en werkt bij zijn oom als correcteur van manuscripten. Hij heeft veel geleerd van zijn meester in Greenwich. Zijn vader en broers werkten daar op de scheepswerf maar Nathanaël is gevlucht na een opstootje in de donkere straten. Zijn omzwervingen als scheepsjongen (en zelfs een tijdje scheepskok) brengen hem o.a. op een eiland waar hij langere tijd blijft en trouwt met Foy, een inheemse. Ook in Amsterdam heeft hij een relatie met een vrouw, Saraï. Zij blijkt prostituee te zijn en haar geld op niet al te zuivere manier te verdienen. In Amsterdam kan hij het geluk ook niet echt vinden, tot overmaat van ramp wordt hij ziek. Een lieve vrouw ontfermt zich over hem en via haar baas komt hij uiteindelijk terecht (geïsoleerd) op een Fries eiland. Daar verliest hij zijn laatste krachten en maakt hij zich klaar om te sterven. Als een dier, weg van huis en haard. 
In het tweede verhaal is de tijdspanne aanzienlijk korter. Een avond en een ochtend waarop we Lazare volgen, de zoon die voortgekomen is uit de relatie met Saraï. Hij wil de weide wereld in trekken met een rondreizend theatergezelschap. Zijn vrijheid tegemoet.

Er gebeurt soms heel veel in een paar bladzijden, maar soms valt dat snelle ritme ook even weg. Het boek laat zich vlot lezen, maar is wel veelomvattend. Het leven van Nathanaël was niet saai. Het heeft hem ook weinig tevredenheid en geborgenheid gegeven. Nathanaël wordt neergezet als een zeer naïeve jongen die te goeder trouw is en zegt wat hij doet. Te naïef natuurlijk.
Het Frans valt niet altijd mee, een woordenboek erbij houden was nodig. Al met al een razendsnel boek dat boeit.

3/5

VSV

Het verhaal dat Leon de Winter geschreven heeft is een opmerkelijke combinatie van verschillende verhaallijnen die in een apotheose bij elkaar komen : binnen een dag wordt de Stopera in Amsterdam opgeblazen, is er een vliegtuigkaping op Schiphol en worden kinderen in een school gegijzeld. De personages die opgevoerd worden zijn fictieve romanpersonages maar ook 'bekende Nederlanders' zoals bijvoorbeeld Eva Jinek of Job Cohen. Het meest opmerkelijke personage is toch wel Theo van Gogh die een rol als beschermengel heeft en vanuit het voorportaal van de hemel goede daden moet verrichten. Right. Het is allemaal een beetje over de top, maar ach, het blijft een fictief verhaal en het leest lekker weg, zoals we gewend zijn van De Winter. Geestig is dat hij ook zichzelf opvoert in de roman, en hij heeft een behoorlijke rol. Een personage dat veel minder uit de verf komt is Nathan, de zoon van Sonja (de vrouw waarmee De Winter een relatie heeft). Aan het begin van het boek lijkt hij veel ouder dan hij is en daarna verandert zijn karakter in dat van een klein basisschooljongetje - te jong voor zijn leeftijd. Je inleven in de belevingswereld van een kind blijft lastig... Verder struikelde ik over de pagina's waarin het moslimidealisme beschreven wordt, taaie kost. 
Eigenlijk is het verhaal compleet ongeloofwaardig, maar het is wel een fijn boek.

3/5

De vrouw die met vuur speelde

Na deel 1 en 3 toch ook maar het 2e deel van de trilogie van Stieg Larsson gelezen. Niet geheel logisch, deze volgorde, maar goed. De thriller gaat vlot van start en al snel wil je niets anders dan verder lezen. De verhaallijn wordt zorgvuldig opgezet en verschillende personages doen hun intrede. Salander is ouderwets op dreef en ook Blomkvist speurt er lustig op los. Toch gaat er ergens iets mis. Sommige dingen zijn gewoon te toevallig en bijvoorbeeld de rol van de bekende boxer Paolo Roberto is ongeloofwaardig. Spannend verhaal maar helaas vliegt het boek totaal uit de bocht in de laatste 75 pagina's. Jammer, want het was leuk lezen.

3/5

De laatkomer

Wat een geweldig boek heeft Dimitri Verhulst uit zijn pen getoverd. Je zou zeggen dat het echt gebeurd is, zo goed is alles beschreven en uitgewerkt. Het relaas van Désiré Cordier, een oude man die geen zin meer heeft om met zijn vrouw -die allengs trekken vertoont van een dictator- te leven. Als uitvlucht doet hij zich voor als dementerend teneinde opgenomen te worden in een kliniek voor dementerende ouderen. Vandaar uit gaat zijn spel verder, hij neemt wraak op alles en iedereen en doet dit op onnavolgbare wijze. Het boek lokt echt schaterlachen uit, en af en toe lopen de rillingen over je rug. Gaan wij echt allen zo eindigen? In ons broek kakkend, verzorgd door op 100-decibel schreeuwende verzorgenden die veel te weinig tijd hebben om zich echt met ons bezig te houden en ons maar wat graag aanschuiven bij middagen waarop collectief infantiele spelletjes gedaan worden? Ik moet er niet aan denken. Gruwelijk geweldig dit boek!

5/5

Inferno

Vol verwachting ben ik begonnen in de nieuwste creatie van Dan Brown. Ik had hem bewaard tot de vakantie, want Inferno leent zich prima als vakantielectuur. Ik ben niet weggeblazen door het boek, sterker nog, ik vond het weer compleet ongeloofwaardig. Hoe Robert Langdon en zijn handlanger Sienna Brooks telkens weten te ontsnappen aan hun achtervolgers is echt lachwekkend af en toe. Maar het moet gezegd worden, je wilt toch weten hoe het verder gaat en leest hoofdstuk na hoofdstuk. Af en toe even zwoegen door de ellenlange en storende verhandelingen over Dante, Florence, Venetië, Istanboel en de geschiedkundige wetenswaardigheden over de monumenten in de 3 steden. Echt bevredigend leesvoer is het  niet. Vermakelijk wel.

3/5

Sprakeloos

De eerste pagina's lezen niet gemakkelijk. Tom Lanoye heeft het eerste deel 'hij' (of: het verhaal van het verhaal) genoemd. Toch lijkt het alsof hij als acteur vanaf het podium tegen je praat. Lanoye vertelt in dit deel over de lastige totstandkoming van dit boek over zijn moeder, en eigenlijk over de jeugd van de jonge Lanoye zelf. Diverse gebeurtenissen worden uitvoerig gedetailleerd beschreven. Lanoye wijdt veelvuldig uit over allerlei zaken, maar geen moment raak je de draad kwijt. De toon is serieus, er wordt een eenduidig beeld neergezet, soms met een licht humoristisch tintje. De herinneringen buitelen in niet-chronologische volgorde over elkaar heen. Het is een mooi en aangrijpend relaas geworden dat eindigt in het 3e deel 'ik' (of: en wat nu) met de crematie en het uitstrooien van de as.
Sommige dingen heb ik niet helemaal begrepen, waarom toch steeds dat 'go, go Johnny'? Afgezien van nog wat wanhopige frasen over het deprimerende en moeilijke bestaan van een schrijver, is Sprakeloos echt de moeite waard. Ik vond het een open, eerlijk en ontroerend portret van Josée (en Rogier) Lanoye.

4/5

De verbouwing

Pop, chilli, fuck the duck... brrr wat een afschuwelijke woorden/uitdrukkingen gebruikt Saskia Noort. Bestseller na bestseller produceert Noort, maar aan mij is het niet besteed. Het ligt er allemaal zo dik bovenop, een personage als Johan is zo stereotype. En dan de sterke onafhankelijke vrouw die een mooie carrière heeft en dus mannen afschrikt. Zucht. Nooit meer, nee Noort is geen stilistisch wonder.

2/5

Je vais mieux

Gek, het verhaal laat zich in een paar zinnen samenvatten en er gebeurt eigenlijk niet veel maar ongemerkt gebeurt er juist gigantisch veel. Laten we het samenvatten door te zeggen dat aan het einde van het boek het hele leven van de hoofdpersoon anders is. Hij heeft veel geleerd, veel levenswijsheid opgedaan. De schrijfstijl van David Foenkinos is toegankelijk en het Frans is heel goed te volgen. De taal is een belangrijk middel in dit relaas en welke taal leent zich beter dan het Frans voor het verwoorden van het gedachteleven. Een zin die treffend is luidt: 'rencontrer quelqu'un c'est se raconter'. Prachtig. Het boek raakte me behoorlijk omdat een deel van mijn leven overeenkomt met het in het boek vertelde. Een heel groot minpunt is het verschrikkelijk zoetsappige einde. Bah.

3/5