De eerste pagina's lezen niet gemakkelijk. Tom Lanoye heeft het eerste deel 'hij' (of: het verhaal van het verhaal) genoemd. Toch lijkt het alsof hij als acteur vanaf het podium tegen je praat. Lanoye vertelt in dit deel over de lastige totstandkoming van dit boek over zijn moeder, en eigenlijk over de jeugd van de jonge Lanoye zelf. Diverse gebeurtenissen worden uitvoerig gedetailleerd beschreven. Lanoye wijdt veelvuldig uit over allerlei zaken, maar geen moment raak je de draad kwijt. De toon is serieus, er wordt een eenduidig beeld neergezet, soms met een licht humoristisch tintje. De herinneringen buitelen in niet-chronologische volgorde over elkaar heen. Het is een mooi en aangrijpend relaas geworden dat eindigt in het 3e deel 'ik' (of: en wat nu) met de crematie en het uitstrooien van de as.
Sommige dingen heb ik niet helemaal begrepen, waarom toch steeds dat 'go, go Johnny'? Afgezien van nog wat wanhopige frasen over het deprimerende en moeilijke bestaan van een schrijver, is Sprakeloos echt de moeite waard. Ik vond het een open, eerlijk en ontroerend portret van Josée (en Rogier) Lanoye.
4/5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.