Blij dat het meest recente werk van Philippe Claudel uit is. Een goede vriend van de hoofdpersoon (je zou kunnen denken dat het Claudel zelf is) komt te overlijden. Een en ander wordt op gekunstelde wijze gekoppeld aan een gebruik uit Indonesië om jong overleden kinderen te 'begraven' in een uitgeholde boomstam die weer dicht zal groeien. Beetje plichtmatig komt deze rite terug.
Verder heb ik de indruk dat ik de memoires van een man in een midlifecrisis aan het lezen ben. Eeuwig gewauwel over een veel te jonge geliefde, een ex, hoe af te komen van je geliefde, toch maar op reis met deze vrouw, de relatie met de kinderen van je overleden vriend, zijn artistieke erfenis en ja, af en toe een mooi moment met de stervende. Bleeegh heel erg saai. Claudel-fan-af??
2/5