De kunst van het veldspel

Wat een geweldig fijne roman! Het is echt een aanrader; laat je niet laten afschrikken door de omvang van het boek. Het verveelt geen moment en je bent er vlot doorheen. Vlotter dan je wilt, want aan het einde wil je eigenlijk meer, het is zo'n boek waarvan je de laatste pagina's niet wilt lezen omdat je dan weet dat het over is. Chad Harbach heeft een intelligent en zeer toegankelijk verhaal geschreven waarbij de personages echte mensen zijn: innemend herkenbaar. Ze kampen met gevoelens, ambities en onzekerheden die iedereen ervaart.  Henry Skrimshander is de hoofdpersoon van het boek en hij is een gewone jongen met een buitengewoon talent. Het is iemand die zichzelf tot het uiterste kan pushen om een doel te bereiken. Hij wordt daarin gesteund door Mike Schwartz. Het meest innemende personage is denk ik wel de team- en kamergenoot van Skrimshander, Owen Dunne. Er ontstaat een hechte vriendschap tussen deze jongens die zeker ups en downs kent, maar wordt bezegeld in een ultieme daad die ze samen met Pella uitvoeren. Pella is de dochter Affenlight, de rector van de universiteit waar het hele verhaal zich afspeelt. 'De kunst van het veldspel' is zeker niet een zoveelste versie van een Amerikaans campus/cheerleader verhaaltje. Het verhaal heeft tempo, verschillende lijntjes die mooi met elkaar verweven worden, spannende en ontroerende elementen. Af en toe moet je een klein beetje bikkelen wanneer Harbach zich bedient van een honkbaljargon voor ingewijden. Maar je hoeft niet van honkbal of sport te houden om van dit boek te kunnen genieten. Soms wordt het je teveel, je voelt het onheil aankomen. Echt, ik heb het wel eens weggelegd omdat ik het niet meer aankon. Het einde is sterk, niet zoetsappig. Maar het komt toch te snel...

5/5

Le grand Meaulnes

Nog een boek uit de categorie 'klassiekers', Alain Fourniers roman die geïnspireerd werd op een onbeantwoorde liefde uit zijn jeugd. Toen ik het las, had ik een beetje het idee dat dit boek niet voor mij bedoeld was. Het is meer 'young adult literature', zoals dat tegenwoordig heet. Soms heeft het zelfs de sfeer van jongensboeken à la Arendsoog. In elk geval, aan het begin van het verhaal. De situatie op school, de jongens die elkaar de loef afsteken, stoeien en vooral avonturen willen beleven. Het duurt wel even voordat dit sfeertje doorbroken wordt - maar toen had ik het idee dat ik in een sprookje beland was. Deze sprookjessfeer is echter snel voorbij als blijkt dat het om een liefdesverhaal gaat. De tweede helft van het boek is echt het beste en daar krijgt het verhaal vaart en word je meegesleept door de belevenissen van Augustin Meaulness, François Saurel, Frantz, Yvonne etc. Er zitten echt hele mooie en ontroerende passages in het boek. De vriendschappen zijn hecht en veel waard en de beloftes die je doet kom je onbaatzuchtig na. Het klinkt sentimenteel en dat is het eigenlijk ook wel. Het boek doet wat gedateerd aan. Leuk om het eens gelezen te hebben.

3/5

Een keukenmeidenroman

Deze dikke pil lag al even op het nachtkastje. De titel sprak me niet aan, en na het zien van de film had ik er al helemaal geen vertrouwen in. Wat een ontzéttend slechte film was 'The Help'. De titel wordt door velen als een sublieme vertaling van het origineel gezien, maar ik vind het behoorlijk nietszeggend. De film is dichtbij het oorspronkelijke verhaal van Kathryn Stockett gebleven, waardoor het verrassingseffect bij het lezen natuurlijk weg was. 

Eerlijk is eerlijk, alle goede recensies ten spijt: ik vond het echt een mager boek. Het verhaal kabbelt een beetje voort, de personages zijn karikaturaal en soms echt over de top zoals miss Célia Foote. Ik heb me in de Nederlandse vertaling echt gestoord aan alle (opzettelijk) gemaakte taalfouten, want de donkere hulpen spraken 'uiteraard' niet het keurige Amerikaans van hun werkgevers, maar in het Nederlands komt het echt kolderiek over, het is storend.

Toch  is het een interessant onderwerp en het is goed om dit onderwerp op deze manier onder de aandacht te brengen van een breed publiek, want het boek is goed gelezen. Voor mij was echt te Amerikaans.

2/5

Tijger, tijger

Margaux Fragoso schrijft in 'Tijger, tijger' haar verleden van zich af. Ze was als kind het slachtoffer van een pedofiel. Het is dapper om zo openhartig te schrijven over zo'n beladen onderwerp, zeker als het zo ontzettend dichtbij je staat. Tijger, tijger leest soepel; het is een behoorlijke pil, maar je bent er snel doorheen. Het gaat vele kanten op in het boek, van saaie passages -waarbij je denkt, heb ik dit niet eerder gelezen- naar ongeloof, bewondering en absolute walging. Het is werkelijk ongelooflijk om te lezen hoe het werkt in het hart en in de ziel van een pedofiel. De relatie tussen Fragoso en haar Peter is absoluut niet te bevatten. Het relaas laat zich lezen als de verhouding tussen een meisje en een loverboy; daar heeft het behoorlijk wat raakvlakken mee. Allereerst de thuissituatie van Margaux Fragoso, die is allesbehalve normaal. Moeder is labiel en gaat in-en-uit psychiatrische verpleeghuizen, vader drinkt veel, gokt, heeft vriendinnen en het feit dat hij geen grip heeft op zijn dochter maakt hem woedend en machteloos. Hij wordt neergezet als een meedogenloze man. En dan het ontbreken van zelfverzekerdheid, eigenwaarde bij de hoofdrolspeler. Margaux klampt zich vast aan de persoon die haar aanbidt en liefheeft. Als lezer verwijt je moeder veel, zij is zo labiel en wereldvreemd dat ze niet in de gaten heeft wat er onder haar ogen gebeurt. Toch is het ook absoluut niet te bevatten dat een meisje er zo volledig in mee gaat; hoe kun je als jonge puber volledig gaan voor een oude man? Dit boek is echt bijzonder, het onderwerp schokkend zeldzaam. Natuurlijk vraag je je af in hoeverre dit verhaal op werkelijkheid gebaseerd is, maar dat doet niets af aan de leeservaring. Boeiend, ongelooflijk, vreselijk.

4/5

Une mort très douce

Herlezen van een verplicht nummer op de middelbare school, dat is het als je 'Une mort très douce' van Simone de Beauvoir ter hand neemt. Ik verwachtte er misschien teveel van, maar het viel me eigenlijk een beetje tegen. De Beauvoir vertelt over het overlijden van haar moeder, de val, de diagnose, de contacten met artsen en verpleegkundigen, de gesprekken en overwegingen van Simone en haar zus Poupette, de dagen en nachten aan het ziekenhuisbed. Ik vond het vrij 'alledaags', dit is de werkelijkheid van vandaag de dag van veel mensen die een dierbare in het ziekenhuis bezoeken en naast de pijn en het verdriet van de patiënt, hun eigen emoties de baas proberen te blijven. Tussen het ziekenhuisverhaal lezen we over de moeder van de Beauvoir en vertelt ze over hun moeizame relatie. De laatste pagina's (het deel na de dood van Françoise de Beauvoir) zijn het meest interessant. Daarin laat de Beauvoir veel van zichzelf zien. Al met al : veel van verwacht, maar 'Une mort très douce' kwam niet echt binnen.

 

3/5

Vrienden, vriendinnen en de rest van de wereld

Remco Campert heeft een heel klein boekje gepubliceerd met heel korte verhaaltjes, soms maar van 6 regels. De verhaaltjes zijn niet allemaal even leuk, maar zijn wel allemaal duidelijk Campertjes : bondig, scherp, talig, humoristisch, soms licht absurd. Campert ziet in alles een verhaal, zelfs het meest banale dagelijkse feitje kan een stukje worden. Sympathiek boekje.

3/5

Bittere bloemen

Het is een behoorlijke kluif die Jeroen Brouwers heeft geschreven. Het boek gaat vlot van start met wat humoristische observaties over het verblijf op een cruiseschip, of eigenlijk meer de medepassagiers. Maar daarna gebeurt er eigenlijk niets meer. Julius Hammer, de hoofdpersoon ontmoet Pearlene - een jonge dame aan wie Hammer (ex-politcus, -rechter, schrijver) ooit les heeft gegeven en voor wie hij meer dan gewone belangstelling aan de dag legt. Hij brengt een dag met haar door op het eiland Corsica. Hammer is oud, zijn lichaam laat hem in de steek, en als lezer wordt je meegenomen in het leven van Hammer. Elke kleine gebeurtenis tijdens de cruise, brengt Hammer naar iets wat hij in het verleden heeft meegemaakt. Ondanks het feit dat er weinig gebeurt, blijf je toch een groot deel van het boek geboeid voortploeteren, maar tegen het einde was ik mijn belangstelling kwijt. Bittere bloemen is een complex boek dat bol staat van symboliek, er valt genoeg te analyseren voor de liefhebber. De taal is rijk en verzorgd en sommige passages vragen om herlezing en moet je langzaam op je in laten werken. Complex, maar wel de moeite waard.

3/5

Gerechtigheid

Na het eerste deel van Larssons trilogie, neem ik het derde deel ter hand. Niet geheel logisch wellicht, maar volgens mij is het geen echte must om deel 2 gelezen te hebben om deel 3 te kunnen volgen. In het laatste deel, dat de veelzeggende titel 'Gerechtigheid' draagt wordt met alle bad guys uit het verleden afgerekend. Het duizelt je af en toe van de namen van betrokkenen en de complotten. Het lijkt met de pagina's onwaarschijnlijker te worden en de speurneus Blomkvist lijkt een bovenmenselijke gave te bezitten om al die complotten te ontrafelen. Wat mij betreft vliegt het derde deel echt uit de bocht, en als het proces tegen Salander dan ook voorspelbaar goed afloopt is de magie van de trilogie echt uitgewerkt. 

2/5