La montagne de minuit

De eerste pagina's van dit boek stellen niet teleur. Jean-Marie Blas de Roblès zuigt zijn lezer het wereldje van Bastien in. Het blijkt een klein wereldje te zijn; Bastien heeft geen vrienden, hij is ontslagen op zijn werk en mensen in de flat ontlopen hem. Toch lijkt Bastien een hele aardige man. Als Paul en zijn moeder Rose in de flat komen wonen en kennis met hem maken, blijkt Bastien een voorliefde te hebben voor Tibet en zelfs zoveel mogelijk volgens het lamaïsme te leven. Paul vindt Bastien een intrigerende man, en hij besluit om jaren later het levensverhaal van Bastien op te schrijven. Van dat boek zijn delen verwerkt in La montagne de minuit. Bij het reconstrueren van Bastiens leven, stuit Paul op geheimen. Geheimen van Rose, maar ook geheimen die Bastien met zich meedraagt. Deze geheimen hebben te maken met de oorlog. Wat het hoogtepunt van het boek zou moeten vormen, de reis naar Tibet die Rose aan Bastien geeft, vormt een jammerlijke aaneenschakeling van clichés en vergezocht gewauwel. Het is een rommelig boek, soms ben je de draad kwijt of verdwaal je in de ideeën die de schrijver allemaal in een klein aantal pagina's wil proppen. Het is een allegaartje geworden. Slordig. De désaveu, hoe goed bedoeld ook, heb ik niet meer gelezen. Nog meer ideeën en begrippen op een rij geordend door kopjes als LE GRAAL en SHAMBHALA was niet aan mij besteed. Jammer, een verhaal met potentie dat het niet waar maakt.

2/5

Tonio

A.F.Th. van der Heijden schreef een indrukwekkend requiem voor zijn enige zoon die omkwam bij een verkeersongeluk. Indrukwekkend is tweeledig op te vatten. Het is een omvangrijk boek, zoals we wel gewend zijn van deze schrijver. Maar indrukwekkend vooral vanwege de inhoud. Wat een ongelooflijk moeilijke opgave moet het zijn om het leven van je veel te vroeg overleden zoon vast te leggen in een roman. Jezelf dag in dag uit pijnigen achter je schijftafel bij het ophalen van herinneringen en het verwoorden en herbeleven van je verdriet. Van der Heijden is er in geslaagd om dit op sublieme wijze te doen. Hij geeft zichzelf volledig bloot, en vertelt openhartig wat er zich afgespeeld heeft vanaf het moment dat er 2 agenten voor de deur staan om hem en zijn vrouw op te halen om naar het ziekenhuis te vervoeren. De gesprekken met artsen, het afscheid, de begrafenis en de voorbereidingen daartoe, het verdriet, de stapels post, bezoek aan het graf, het vluchten uit huis naar het Amsterdamse bos, het uitzoeken van een steen, de gesprekken met vrienden/klasgenoten/studiegenoten van Tonio, familieproblemen, het onmetelijke verdriet, de liters drank om het verdriet te vergeten en de liters vergoten tranen, woede, onbegrip.  En verweven met het heden, het verleden, het verhaal van Tonio's korte leven. Het verhaal over Tonio en de jeugdherinneringen zijn het vlotst geschreven.Van der Heijden heeft veel woorden nodig om zijn gevoel, en het gevoel van zijn vrouw te beschrijven. Vaak gebruikt hij daarvoor weergaloos mooie woorden en ontzettend mooie vergelijkingen en beeldspraak. Even doorbijten af en toe, ...het is zo verdrietig.

4/5