De eerste bladzijden is even slikken. De taal die Ilja Pfeijffer gebruikt is niet gemakkelijk, zeer beschrijvend. Bovendien is het een bizar begin: Hollandse nieuweling in de Italiaanse stad Genua vindt een afgehakt been met een kous eromheen. Het relaas is erg mannelijk, hij trekt zich af op het been en bedenkt de wildste fantasieën omtrent dit been en haar eigenaresse. Voordat hij die laatste ontmoet, gebeurt er heel wat in het leven van Ilja. Hij is zelf de hoofdpersoon en probeert in zijn nieuwe stad inspiratie te vinden voor een boek. Die put hij uit allerlei ontmoetingen op en rond de terrassen van de stad en tijdens zijn zwerftochten door Genua heen. Hij zoekt ook liefde, continue wil hij het mooiste meisje van Genua vinden. Er gebeurt vrij weinig in het boek, en alhoewel de gebeurtenissen vrij bizar zijn, is het tot op zekere hoogte vermakelijk. De twee intermezzo's zijn echt goed. De intermezzo's zijn verhalen over Don en Djiby, 2 personen die hij tegenkomt op zijn kennismakingstour door de stad. Ilja noteert alles wat hij meemaakt in krabbels aan een vriend, hij gaat uitgebreid in op de passages die hij schrijft/herschreven/weggelaten moeten worden. Dat wordt tegen het einde van het boek erg vervelend. Het integreren in een nieuw land valt niet mee, en dat ontdekt ook Ilja. Het einde van het boek is een grote desillusie, niets is wat het lijkt....
Terechte winnaar van de Libris literatuurprijs... mwoah
3/5