De nieuwe man

Boeken schrijven die je je met pijn in je buik leest, dat kan Thomas Rosenboom als de beste. Vanaf de eerste pagina's ligt het onheil op de loer. Je voelt in elke regel, elke zin dat het alleen maar catastrofaal kan aflopen met Bepol en Niesten. Het verhaal speelt zich af aan het begin van de 20e eeuw. De reder Bepol is de hoofdpersoon in 'De nieuwe man'. Hij is de man des huizes, vindt zichzelf een zakenman en overstemt in alles zijn dochter Ilse en zijn vrouw Gaat. Bij het clubje collega's heeft hij een heel andere status, daar is hij een van de weinigen zonder automobiel en hij wordt en beetje buiten de deals en de informatie gehouden. De karakters Ils en Gaat zijn niet zo goed uitgewerkt, des te grootser komt Bepol op het toneel. Als hij een schoonzoon en erfgenaam weet te strikken, weet je dat dit alleen maar fout kan gaan. De ongemakkelijke avondjes die voorafgaan aan het huwelijk, de verschillen in karakter tussen Niesten en Bepol. Het stijfkoppige gedrag van beide heren. Bepol hoort zichzelf te graag praten, soms is dat een beetje saai, net als de gedetailleerde verhandelingen op de werf. Het einde van het verhaal is echt verschrikkelijk. Wat een schitterend verhaal, met heel erg duidelijk Rosenbooms signatuur.

4/5

Ondergrondse uren

Delphine de Vigan heeft een vlot leesbaar boek geschreven dat onder de huid kruipt. Ze beschrijft het leven van twee veertigers die vechten tegen vereenzaming en uitsluiting in de stad Parijs. Op het eerste gezicht zijn deze veertigers succesvol, ze hebben een leuke baan, kinderen. Maar er ontbreekt wel iets. De arts Thibault krijgt green grip op zijn partner Lila. Hij voelt dat zij niet echt voor hem gaat. Thibault verbreekt daarom de relatie met haar. Mathilde is weduwe en zorgt voor haar 3 zoons. Na een moeilijke periode na de dood van haar man vindt ze een nieuwe baan. Die baan gaat haar volledig opbreken in de loop van het verhaal. Soms denk je: het kan niet waar zijn wat haar gebeurt, maar je weet dat dit kan, het is zo echt, het lijkt zo dichtbij. Ze wordt getreiterd en weggepest door een afdelingshoofd. Ultiem vernederend. Mathildes verhaal is echt. Thibault blijft wat meer op de achtergrond. De personages komen elkaar een aantal keer tegen onder de grond, in de metro. Maar helaas, ze komen niet bij elkaar, en daar zit je als lezer toch stiekem op te wachten. Dit verhaal heeft geen happy end. Desalniettemin: lezen, het is echt de moeite waard.

4/5

Ik hoef niet op te letten, ik weet alles al

Meester Bart is docent Engels op een middelbare school in de Bijlmer. Hij heeft een blog waarop hij (op aanraden van familie en vrienden) uitspraken van zijn leerlingen is gaan noteren. De media kreeg hier lucht van, en een boekje met uitspraken van meester Barts leerlingen is een feit. Het is een heerlijk lichtvoetige verzameling van mooie uitspraken, die soms niet zo oppervlakkig blijken te zijn. Alleen het cover-ontwerp (bravo!!) maakt het al de moeite waard om het boekje te kopen, de geestige en ontwapenende uitspraken van de jongeren nog meer. Echt een leuk hebbedingetje!

3/5

Geuren

Waarom raakte in eerder zo in vervoering bij de boeken van Philippe Claudel en nu niet meer? Geuren heeft niet de betovering kunnen oproepen van zijn eerdere werk. Maar misschien moet ik dat ook niet vergelijken met deze bundel korte verhalen. In Geuren heeft Claudel telkens in een paar bladzijden zijn herinneringen aan de geuren uit zijn jeugd beschreven. De verhalen zijn alfabetisch gerangschikt van aarde tot zwerftochten (ik vraag me meteen af hoe de indeling in de originele Franse versie zal zijn). Er zijn een paar verhalen bij die je grijpen, maar het merendeel van de luchtjes doet helemaal niets met de lezer. Het blijft kort en oppervlakkig. En sommige (vertaalde!) zinnen zijn echt niet mooi. 'Op een koude wintermiddag tegen vijven, als de dag al troonsafstand doet en oplost in een melk van ijzervijlsel en as, ...' Nee, dit was het niet voor mij.

2/5

De verdovers

Na een aantal boeken waar ik toch een beetje mee geworsteld heb, weer eens een boek dat ik met veel plezier gelezen heb. Anna Enquist heeft een periode meegekeken op de afdeling anesthesie van een ziekenhuis en met de daar opgedane indrukken een roman geschreven. Het resultaat mag er wezen : de verdovers is een spannend boek dat je slechts met moeite kunt wegleggen alhoewel het soms een beetje inzakt door alle medische verhandelingen, operaties en vaktermen. Ook de psychologische gesprekken zijn soms iets te veel van het goede. De levens van de hoofdpersonen blijken meer verweven te zijn dan ze zelf zouden willen en het loopt dan ook slecht af voor eigenlijk alle personages. Heerlijk dramatisch zonder dat het over de top gaat.

4/5

A quoi rêvent les loups?

Dit boek van Yasmina Khadra laat zich in een paar regels samenvatten. Het einde van het relaas bevindt zich aan het begin, dat lijkt veelbelovend, spannend. Vervolgens begint Khadra bij het begin en dat is ook nog erg leuk. Nafa, de hoofdrolspeler, komt in dienst als chauffeur van een welgestelde familie. Op het moment dat Nafa besluit om zijn dienstverband niet voort te zetten, ontspoort het verhaal. Een ongelooflijk saai en ongeloofwaardig relaas over de radicalisering van Nafa volgt. Het is vooral zeer slecht uitgewerkt; zo kan in één zin iemand op klaarlichte dag op straat vermoord worden en begraven zijn. En dan gaan we gewoon verder met radicaliseren. Saai en inspiratieloos.

2/5