Ik ben weg

'Unaniem geprezen door de Franse en Nederlandse pers', dat is te lezen op de achterflap van de vertaling van het Franse boek Je m'en vais van Jean Echenoz. De roman won in 1999 ook nog de prix Goncourt. Ik ben weg is zeker bijzonder, met name de stijl van Echenoz valt op. Er is een verteller die tegen de lezer praat, en weergeeft wat hij vindt. Zoals bijvoorbeeld het begin van hoofdstuk 28: Persoonlijk begin ik een beetje genoeg te krijgen van die Baumgartner. Het verhaal is overzichtelijk en origineel. De ontknoping zou in een thriller niet misstaan. De Nederlandse vertaling is niet altijd even soepel leesbaar, maar dat kan ook aan de opbouw van de schrijver liggen. Ik ben er toch niet helemaal weg mee. 

3/5

De rode loper

In de boekhandel waar ik het boek kocht, zeiden ze: 'Ik ben benieuwd wat u er van vindt. Het is namelijk heel anders dan zijn andere boeken'. Dat klonk niet echt als een aanbeveling maar een echte Thomas Rosenboom kenner ben ik niet. De rode loper heb ik desalniettemin met veel plezier gelezen. 

Het verhaal speelt zich af op vertrouwd terrein: Arnhem en omgeving, waar meer boeken van Rosenboom zich afspelen. De personages uit het boek hebben iets herkenbaars, ze zijn tamelijk hulpeloos en besluiteloos en lijken karikaturen. De roadie Lou, de mooie maar stille en verlegen Lena, de degelijke Riet en de journalist-met-regenjas Eddie, de besluiteloze ambtenaar Vonk van Zevenaar. De situatie waarin ze zitten is verre van spannend. Zo is de band (Shout) waar Lou het geluid verzorgt een net-niet groep; de grootste verdienste is een matig optreden in het voorprogramma van The Golden Earring. Het boek beslaat tientallen jaren en de verschillende levensfases van Lou en Eddie worden op een mooie manier aan elkaar geweven. Wat opvalt is dat er veel herhalingen in het verhaal zitten. Verschillende woorden, zinnen, beelden en ook titels van liedjes komen telkens terug. Rosenboom heeft met De rode loper een mooi en toegankelijk verhaal geschreven dat uit vele lagen bestaat.

4/5

Drie slechte schaatsers

Drie slechte schaatsers is een mooi klein boekje, eigenlijk meer een kort verhaal van nog geen 50 pagina's. De eerste zin is eenvoudig, maar vond ik erg mooi: "Terwijl in Nederland de Elfstedentocht werd verreden, smeerde hij op het strand van Tel Aviv zijn zoontje in met zonnebrandolie". Het boek geeft mooi de sentimenten van een koude winter weer, de gezelligheid bij de kachel, stamppot eten, schaatsen, ingepakt in warme kleding op straat. De drie slechte schaatsers, dat zijn de 3 personages uit het verhaal: Pieter, Elleke en hun zoontje Wouter. Pieter en Elleke zijn gescheiden, maar het lijkt alsof ze nog heel veel om elkaar geven. Door het schaatsen worden ze op een bijzondere dag samengebracht, het lijkt geen toeval te zijn. De spanning of ze elkaar weer in de armen sluiten, wordt in de weinige pagina's verrassend goed opgebouwd. Of het einde happy is? Je zou het willen, maar het blijft open. Liefde is niet eenvoudig, Tim Krabbé verwoordt het prachtig.

3/5

De man zonder ziekte

De titel van Grunbergs laatste roman is wat verwarrend, de man zonder ziekte... De man die niets onder de leden heeft, is Samarendra die zichzelf liever Sam noemt. Zijn volledige naam is te Indiaas; zijn vader is een Indiër die zich gevestigd heeft in het georganiseerde Zwitserland. Sam is architect en ambitieus, en zijn ambitie brengt hem in grote problemen. Als hij denkt voor een ontwerpwedstrijd naar Bagdad af te reizen, blijkt niks wat het lijkt en zijn weldoener wordt tot overmaat van ramp vermoord. Sam wordt gearresteerd zonder paspoort op het moment dat hij onder valse voorwendselen bij een controlepost belandt. Na dagen(?) eenzame opsluiting en ontberingen helpt het Rode Kruis hem uit de problemen. De mishandelingen laten zijn sporen na, duidelijk zichtbaar in de vorm van een scheve neus, maar ook onzichtbaar voor de buitenwereld. Nina, zijn vriendin, krijgt er nieuwe rituelen bij zoals het over haar partner heen plassen. Bij een tweede reis naar het Midden-Oosten gaat het fout als Sam een ongeluk krijgt na een feestje waar hij gedronken heeft. Het ongeluk is in scène gezet, en leidt weer tot opsluiting. In Dubai zijn ze beschaafder dan in Bagdad, maar dat blijkt niet voldoende voor een terugreis naar Zwitserland. Het einde is vreselijk en tergend langzaam heb ik de laatste 40 pagina's gelezen. Ik wilde het vonnis niet weten, de advocaat lijkt niet te vertrouwen, alles wringt en lijkt duister, zelfs de keurige dame van de Zwiterse ambassade. Jammer dat het uit is. Ik ben gaan geloven in Sams onschuld (ook al maakt hij toespelingen op een dubbelleven) en ik geloof dat ik stiekem gehoopt had op een ... happy end. De situatie waarin Sam belandt wordt door het Parool superieur absurdisme genoemd, nou, dat is het zeker. Lekker leesbaar en verrassend boek.

4/5

Bleu blanc rouge

Bleu blanc rouge is een handzaam boekje dat de lezer meeneemt op reis door Frankrijk; en dat in 80 vragen. De onderwerpen zijn zeer divers (Franse literatuur, politiek, volksaard, de Franse keuken, het chanson ...) en de antwoorden niet zelden verrassend. Zonder de antwoorden prijs te geven, hier een paar vragen die Bart van Loo beantwoordt : Wat was de bijdrage van componist Rossini aan de Franse gastronomie?, Hoeveel glazen pastis kun je het best drinken?, Zijn alle Fransen chauvinistische patriotten?

Uber-francofiel van Loo heeft veel kennis over Frankrijk en weet deze kennis op een originele manier over te brengen, maar het is soms een beetje te flauw, te vergezocht en de vele informatie een beetje overdadig.

2/5

Dit zijn de namen

Een nieuw boek van Tommy Wierenga, dat is verplichte kost want na Joe Speedboot ben ik fan. 'Dit zijn de namen' heeft me wederom niet teleurgesteld. Het boek leest als een trein en vooral het heftige verhaal van de groep verwilderde vluchtingen is angstaanjagend mooi. Er wordt heel weinig prijsgegeven over de groep; hoe ze heten, wie ze zijn, waarom ze vluchten, wat ze achterlaten: het blijft vrijwel onbekend. De mens en zijn overlevingsdrang, de uitholling van lichaam en geest, Wierenga heeft het knap verwoord. Naast de dolende vluchtelingen is er een rol weggelegd voor de politiecommissaris Beg, een wat uitgebluste man van middelbare leeftijd die naast zijn werk niet zoveel meer heeft in zijn leven, geen grote levensdoelen, weinig vrienden of familie; zijn huishoudster is zijn enige houvast. Tot hij op een dag de oude rabbijn uit de gemeente ontmoet en gefascineerd raakt door het Jodendom. Hij ontdekt waar zijn roots liggen en leest onder begeleiding van de rabbijn de geschriften die hem aangereikt worden.
De twee verhalen komen bij elkaar op het moment dat de uitgehongerde vluchtelingen de stad binnenzwalken waar Beg de dienst uitmaakt. De man die af en toe bruut uit de hoek kan komen bekommert zich om de jongste vluchteling en geeft hem de kans om toch aan zijn lot te ontsnappen. Het einde van het verhaal maakt de cirkel rond, maar het einde vond ik niet het sterkste deel van het boek. Daarom:

4/5

Ik was Amerika

De eerste hoofdstukken van 'Ik was Amerika' van Gustaaf Peek roepen veel vragen op bij de lezer: verschillende personages worden geïntroduceerd en wat hun onderlinge relatie is, blijft lang onduidelijk. Dat is niet erg, integendeel. De 3 verhaallijnen zijn intrigerend en komen aan het einde van het boek op zeer knappe wijze bij elkaar. Als lezer moet je denken en reconstrueren, zonder dat het ook maar één moment vervelend is. Het verhaal van de soldaat Dirk Winter, die in de 2e wereldoorlog krijgsgevangen gemaakt is door de Amerikanen en verscheept werd naar een kamp in Amerika, is de rode draad. Tijdens zijn tewerkstelling ontmoet Dirk de zwarte Harris Winslowe. Ze worden vrienden en laten zich niet uit elkaar drijven door de spottende opmerkingen en nare gebeurtenissen die hun ten deel vallen. Vele jaren later, Dirk en Harris zijn allebei oude mannen, besluit Dirk om vanuit Europa naar Amerika te gaan om Harris op te zoeken. Dat hij een dubbele agenda heeft, blijkt pas heel laat in het boek. En dan is er de mysterieuze Jennifer die een semi-rondzwervend bestaan lijdt. 

Van chronologie is geen sprake: van Jennifer gaan het terug in de tijd om daarna de reis van de oude Dirk te vervolgen. De spanning en het mysterie worden op deze manier heel ingenieus opgebouwd. De verhalen zijn werkelijk prachtig en de verbinding zeer geraffineerd. Er zit zoveel lading in dit boek, het heeft me diep geraakt. En passant worden zware thema's aangetikt : slavernij in Amerika, Joden in de tweede wereldoorlog. Gustaaf Peek weet op schijnbaar eenvoudige manier een mooi en intelligent boek te presenteren. Het einde geeft niet alle geheimen prijs, maar is zeer bevredigend en past mooi in de lijn van Dirks levensweg.

5/5

Tsjik

Tsjik is een boek dat geschreven lijkt als een filmscript: een vlotte roadmovie waarin 2 jonge mensen, die opgroeien in allesbehalve standaardgezinnen, de hoofdrollen voor hun rekening nemen. De moeder van Maik is verslaafd aan drank en gaat regelmatig 'op vakantie' naar een verslavingskliniek terwijl zijn vader vooral oog heeft voor zijn jonge secretaresse en Maik op zijn 14e gewoon thuis laat als hij op zakenreis gaat. Tsjik is een Russische jongen die van instelling naar instelling gaat en soms dronken op school verschijnt. De jongens zitten bij elkaar in de klas, maar hun vriendschap ontstaat op het moment dat ze allebei niet uitgenodigd zijn op de verjaardag van Tatjana, het mooiste meisje van de klas - waar Maik heimelijk verliefd op is. In de zomervakantie 'leent' Tsjik een oude Lada en samen met Maik besluit hij om op vakantie te gaan, 'zoals gewone mensen dat doen'. De reis is een opeenvolging van grappige gebeurtenissen, kampeerlessen voor dummy's, spannende manoeuvres met de Lada en mooie ontmoetingen met uiteenlopende mensen. En in tegenstelling tot wat hun thuis altijd geleerd is: alle mensen die ze ontmoeten blijken aardig en behulpzaam te zijn. Tsjik is een heerlijk boek met onverwachte gebeurtenissen. Vooral het perspectief is goed uitgewerkt: Wolfgang Herrndorf geeft het vocabulaire en de gedachtegang van de jongens op een sublieme manier weer. Het boek is geschreven voor 'young adults' vanaf 15 jaar, maar ook voor de volwassen lezer is er genoeg te genieten.

4/5

Une année chez les Français

Als jong Marokkaans jochie van 10 jaar oud een beurs krijgen voor een prestigieuze middelbare school in Casablanca, dat is wat Fouad Laroui overkwam. In zijn roman Une année chez les Français maak hij dan ook uitvoerig gebruik van zijn eigen ervaringen. Het leven van de hoofdpersoon Medhi staat compleet op zijn kop vanaf het moment dat hij de drempel van het Lyautey Lycée over is. Werkelijk alles is anders, de vakken op school, zijn klasgenoten, het eten, de normen en waarden. Wat blijft is zijn grote liefde voor lezen. Medhi leest werkelijk alles wat los en vast zit. Tijdens zijn periode op het Lyautey Lycée ontmoet hij een kleurrijke stoet aan personages : medeleerlingen, docenten, surveillanten en nog nooit eerder ontmoete familie uit Casablanca. Het boek gaat vlot van start, toch weet het de sfeer niet helemaal vast te houden. De snelheid van de eerste pagina's verdwijnt, de humor is wel erg gemakkelijk (slapstickachtig) en Medhi komt niet goed uit de verf. Na een pagina of 80 lijkt Laroui het ritme weer op te pakken en slaagt hij erin om Medhi tot leven te brengen. Het boek is luchtig van toon en doorspekt met ironische passages. De vele woordgrappen, misverstanden die ontstaan door een gebrek aan beheersing van het Frans of het Arabisch zijn helaas te veelvuldig aanwezig. Daar staat tegenover dat Laroui veel citaten ontleent aan uiteenlopende werken uit de Franse literatuur.

Het beeld dat geschetst wordt is tamelijk stereotype, 'zij' de Fransen en 'wij' de Marokkanen. Zo sluit Medhi vriendschap met Denis Berger. De manier waarop mevrouw Berger Medhi tegemoet treedt is hilarisch. Al met al is Une année chez les Français een leuk en leesbaar boek; Medhi is aandoenlijk - hij lijkt af en toe een verdwaalde Alice in Wonderland, maar het beeld dat overblijft is dat van een echte survivor. Hij kwam, zag en overwon.

3/5

Windows on the world

Een boek over 9/11, een hedendaags thema waar nog niet veel auteurs zich aan gewaagd hebben. Fréderic Beigbeder doet dat wel in Windows on the world. In het boek zijn de hoofdstukken de minuten tussen het moment waarop het eerste vliegtuig het WTC doorboorde en het instorten van de toren. Het bestaat uit 2 verhalen die telkens afgewisseld worden, de ene minuut bevinden we ons in het restaurant van het WTC (Windows on the world) en de volgende minuut is geschreven vanuit het perspectief van de auteur zelf die zich in het eerste deel van het boek in La Tour Montparnasse in Parijs bevindt. De hoofdpersonen in New York zijn een vader (Carthew) en zijn 2 zoontjes. Het begin van het boek is veelbelovend. De personages in Amerika zijn interessant, de dialogen tussen de vader en zijn zoontjes zijn aandoenlijk en komen echt binnen. De Tour Montparnasse een mooie plek om de vergelijking tussen New York en Parijs te maken. De beschrijvingen van de chaos die uitbreekt, de verstikkende hitte en de paniek zijn pakkend geschreven. Naar mate het boek vordert wordt het steeds vervelender om terug te gaan naar het leven van de schrijver, dat echt een stuk minder interessant is dan de situatie boven in het WTC. Beigbeder verplaatst zijn verhaal naar New York, hij haalt herinneringen op aan de tijd dat hij daar woonde (en genoot van het leven; het klassieke sex-vrouwen-drugs-feesten-drank-riedeltje van Beigbeder). Het einde is erg teleurstellend. Het wordt steeds lastiger om de 2 verhaallijnen uit elkaar te halen. En na 3/4 van het boek, was het eigenlijk wel genoeg. Het geklets van Beigbeder over zichzelf wordt vervelend; waarom wil hij zoveel over zichzelf kwijt en focust hij niet meer op het verhaal dat voor de lezers toch de reden is om zijn boek te lezen? Jammer.

3/5 

Dijkshoorn

Als je regelmatig colums schrijft, ben je tegenwoordig aan je stand verplicht om deze te bundelen en in boekvorm uit te geven. Dat deed Nico Dijkshoorn ook. Het is een mooi overzicht geworden van stukken over diverse onderwerpen. In veel columns hoor je de Nico Dijkshoorn zoals hij optreedt bij DWDD: met een heerlijk sarcasme beschrijft hij de wereld om hem heen. Soms schieten de verhalen wat uit de bocht wat mij betreft. Sommige stukken zijn ronduit slecht; toch heb ik te vaak gelachen om dit boek af te serveren.

3/5  

Le grand cahier

Le grand cahier is een bijzondere leeservaring. Het boek roept verschillende emoties bij de lezer op: het is een origineel boek met aandoenlijke passages; maar het is ook provocerend, wreed, gewelddadig en hard. De Hongaarse schrijfster Agota Kristof vertelt het verhaal van de tweeling Lucas en Klaus. De jongens worden aan het begin van het boek door hun moeder bij oma achtergelaten. Het is oorlog- en in de stad waar ze woonden, wordt de situatie steeds penibeler. Oma is een wat wereldvreemde vrouw: ze heeft haar man vermoord, wast zich niet, is zeer gierig... De jongens ontwikkelen zich op een zeer wonderlijke manier, met name door zichzelf allerlei dingen te leren. Ze zijn erg hard voor zichzelf en onderwerpen zich aan zelfbedachte regels zoals 2 dagen niet eten, bedelen op straat, gevoelloos worden voor slagen. Alhoewel de karakters eigenlijk heel erg plat blijven is het een intrigerend en ontluisterd boek. De schrijfster weet zich heel goed te verplaatsen in de gedachtewereld van de tweeling. Ze schrijft in het Frans, wat niet haar moedertaal is, en dat resulteert in een toegankelijk Frans dat bestaat uit eenvoudige, en korte zinnen. Wellicht is het taalgebruik ook een reden dat dit boek zo goed gelukt is. Na het lezen blijft er toch 1 vraag over: waarom zo wreed?

4/5

Dan ook maar meteen een jurk aan

Dit boek is een verzameling columns van de hand van Aaf Brandt Corstius. De beste stukken van het afgelopen anderhalf jaar, zo lezen we op de achterflap. Het is in ieder geval leuk en luchtig vermaak. Niet alle stukken maken evenveel indruk, maar de subtiele humor en de geestige observaties maken deze bundel de moeite waard.

3/5

Il a jamais tué personne, mon papa

"Il a jamais tué personne, mon papa" is een klein boekje van Jean-Louis Fournier dat hij geschreven heeft over zijn vader die huisarts, maar vooral alcoholist was. Fournier schrijft vanuit het perspectief van een klein jongetje, maar slaagt er nergens in om dat op een overtuigende manier te doen; dat het woord 'papa' zowel in de titel als in elke hoofdstuktitel gebruikt wordt- helpt daar niet bij. In hele korte hoofdstukjes schetst Fournier een herinnering uit zijn jeugd en gebruikt daarbij eenvoudige Franse woorden en zinnen, waardoor het goed te volgen is. De verhalen die hij vertelt zijn af en toe pijnlijk, het leven in een gezin met een aan drank verslaafde vader is absoluut schrijnend. Slechts een enkele keer komt dat ook binnen, maar meestal sla je gelaten de pagina om.

2/5

Limonov

Het levensverhaal van Limonov (Eduard Venjaminovitsj) is geen luchtige roman over een idealist die terugkijkt op een veelbewogen leven. Emmanuel Carrère, voor dit boek bekroond met de Prix Renaudot, vraagt wat van zijn lezers. Alhoewel het leven van de schrijver/dichter/activist Limonov een synopsis van een spannende avontuurlijke film lijkt, is het boek toch een hele kluif. Vooral de delen waarin de politieke situatie uitgelegd wordt en meerder Russische schrijvers, politici, journalisten de revue passeren, zijn verwarrend. Waarschijnlijk is dit grotendeels te wijten aan ontbrekende voorkennis mijnerzijds. Toch wordt er een duidelijk beeld geschetst van Rusland aan het einde van de vorige eeuw/begin van deze eeuw - en de veranderingen die het land in zijn greep houden. De 'spelletjes' en intriges zijn van alle tijden en blijven ontluisterend en blijkbaar niet te vermijden.
De passages over het privé leven zijn heel toegankelijk en maken het boek zeker de moeite waard. Een heftig leven, dat heeft Limonov gehad. Het is te begrijpen dat Carrère gefascineerd geraakt is door deze man en er jaren van zijn leven aan gewijd heeft. Carrère gooit er nog een persoonlijke noot in, door te vertellen over zijn eigen herinneringen aan een verblijf in de USSR toen hij klein was. Daarnaast zijn er passages opgenomen over het schrijfproces. Het interview met Limonov aan het einde van het boek is een mooie uitsmijter die Carrère niet oplevert wat hij gehoopt had. Wie wil zijn roman nu besluiten met 'Une vie de merde, oui'. Carrère heeft het goed opgelost.

3/5

HhhH

Ik ben dit boek om verschillende redenen gaan lezen: mijn interesse voor de Franse (hedendaagse) literatuur, maar bovenal de jubelende recensies. Wat vallen die eerste ca. 120 pagina's dan tegen! Het is echt bikkelen en ik denk dat veel mensen het opgeven. Als je doorbikkelt komt er toch wat vaart in, maar het blijft een pittig boek dat je pagina voor pagina en hoofdstuk voor hoofdstuk leest. Laurent Binet deelt twee verhalen met zijn lezers. Hij vertelt het verhaal van Reinhart Heydrich, een Duitse nazi die het ver schopt in het Duitsland van Hitler, én zijn eigen verhaal. De schrijver neemt ons mee in zijn zoektocht naar detaisl en in zijn schrijfproces. Wat wil hij bereiken, wat zijn de twijfels, wie is zijn voorbeeld, wat wil hij wel en niet in zijn roman opnemen? Dat vind ik vaak erg vermoeiend, maar Binet doet dat heel subtiel en weet sympathie te kweken bij de lezer. Binet heeft zich uitermate goed gedocumenteerd. Hij houdt van Praag en de liefde voor de stad spat dan ook van de bladzijden. Heydrichs leven lijkt geen geheimen te hebben voor Laurent Binet. Het is fascinerend hoe een mens in de greep kan raken van 'een klein feitje' uit de duistere geschiedenis van het nazisme. Binet weet alles enorm overtuigend te noteren. Desondanks is HhhH geen boek voor onervaren lezers. Het vergt tijd, aandacht en doorzettingsvermogen. Daar zit niet iedere lezer op te wachten.

3/5

De kunst van het veldspel

Wat een geweldig fijne roman! Het is echt een aanrader; laat je niet laten afschrikken door de omvang van het boek. Het verveelt geen moment en je bent er vlot doorheen. Vlotter dan je wilt, want aan het einde wil je eigenlijk meer, het is zo'n boek waarvan je de laatste pagina's niet wilt lezen omdat je dan weet dat het over is. Chad Harbach heeft een intelligent en zeer toegankelijk verhaal geschreven waarbij de personages echte mensen zijn: innemend herkenbaar. Ze kampen met gevoelens, ambities en onzekerheden die iedereen ervaart.  Henry Skrimshander is de hoofdpersoon van het boek en hij is een gewone jongen met een buitengewoon talent. Het is iemand die zichzelf tot het uiterste kan pushen om een doel te bereiken. Hij wordt daarin gesteund door Mike Schwartz. Het meest innemende personage is denk ik wel de team- en kamergenoot van Skrimshander, Owen Dunne. Er ontstaat een hechte vriendschap tussen deze jongens die zeker ups en downs kent, maar wordt bezegeld in een ultieme daad die ze samen met Pella uitvoeren. Pella is de dochter Affenlight, de rector van de universiteit waar het hele verhaal zich afspeelt. 'De kunst van het veldspel' is zeker niet een zoveelste versie van een Amerikaans campus/cheerleader verhaaltje. Het verhaal heeft tempo, verschillende lijntjes die mooi met elkaar verweven worden, spannende en ontroerende elementen. Af en toe moet je een klein beetje bikkelen wanneer Harbach zich bedient van een honkbaljargon voor ingewijden. Maar je hoeft niet van honkbal of sport te houden om van dit boek te kunnen genieten. Soms wordt het je teveel, je voelt het onheil aankomen. Echt, ik heb het wel eens weggelegd omdat ik het niet meer aankon. Het einde is sterk, niet zoetsappig. Maar het komt toch te snel...

5/5

Le grand Meaulnes

Nog een boek uit de categorie 'klassiekers', Alain Fourniers roman die geïnspireerd werd op een onbeantwoorde liefde uit zijn jeugd. Toen ik het las, had ik een beetje het idee dat dit boek niet voor mij bedoeld was. Het is meer 'young adult literature', zoals dat tegenwoordig heet. Soms heeft het zelfs de sfeer van jongensboeken à la Arendsoog. In elk geval, aan het begin van het verhaal. De situatie op school, de jongens die elkaar de loef afsteken, stoeien en vooral avonturen willen beleven. Het duurt wel even voordat dit sfeertje doorbroken wordt - maar toen had ik het idee dat ik in een sprookje beland was. Deze sprookjessfeer is echter snel voorbij als blijkt dat het om een liefdesverhaal gaat. De tweede helft van het boek is echt het beste en daar krijgt het verhaal vaart en word je meegesleept door de belevenissen van Augustin Meaulness, François Saurel, Frantz, Yvonne etc. Er zitten echt hele mooie en ontroerende passages in het boek. De vriendschappen zijn hecht en veel waard en de beloftes die je doet kom je onbaatzuchtig na. Het klinkt sentimenteel en dat is het eigenlijk ook wel. Het boek doet wat gedateerd aan. Leuk om het eens gelezen te hebben.

3/5

Een keukenmeidenroman

Deze dikke pil lag al even op het nachtkastje. De titel sprak me niet aan, en na het zien van de film had ik er al helemaal geen vertrouwen in. Wat een ontzéttend slechte film was 'The Help'. De titel wordt door velen als een sublieme vertaling van het origineel gezien, maar ik vind het behoorlijk nietszeggend. De film is dichtbij het oorspronkelijke verhaal van Kathryn Stockett gebleven, waardoor het verrassingseffect bij het lezen natuurlijk weg was. 

Eerlijk is eerlijk, alle goede recensies ten spijt: ik vond het echt een mager boek. Het verhaal kabbelt een beetje voort, de personages zijn karikaturaal en soms echt over de top zoals miss Célia Foote. Ik heb me in de Nederlandse vertaling echt gestoord aan alle (opzettelijk) gemaakte taalfouten, want de donkere hulpen spraken 'uiteraard' niet het keurige Amerikaans van hun werkgevers, maar in het Nederlands komt het echt kolderiek over, het is storend.

Toch  is het een interessant onderwerp en het is goed om dit onderwerp op deze manier onder de aandacht te brengen van een breed publiek, want het boek is goed gelezen. Voor mij was echt te Amerikaans.

2/5

Tijger, tijger

Margaux Fragoso schrijft in 'Tijger, tijger' haar verleden van zich af. Ze was als kind het slachtoffer van een pedofiel. Het is dapper om zo openhartig te schrijven over zo'n beladen onderwerp, zeker als het zo ontzettend dichtbij je staat. Tijger, tijger leest soepel; het is een behoorlijke pil, maar je bent er snel doorheen. Het gaat vele kanten op in het boek, van saaie passages -waarbij je denkt, heb ik dit niet eerder gelezen- naar ongeloof, bewondering en absolute walging. Het is werkelijk ongelooflijk om te lezen hoe het werkt in het hart en in de ziel van een pedofiel. De relatie tussen Fragoso en haar Peter is absoluut niet te bevatten. Het relaas laat zich lezen als de verhouding tussen een meisje en een loverboy; daar heeft het behoorlijk wat raakvlakken mee. Allereerst de thuissituatie van Margaux Fragoso, die is allesbehalve normaal. Moeder is labiel en gaat in-en-uit psychiatrische verpleeghuizen, vader drinkt veel, gokt, heeft vriendinnen en het feit dat hij geen grip heeft op zijn dochter maakt hem woedend en machteloos. Hij wordt neergezet als een meedogenloze man. En dan het ontbreken van zelfverzekerdheid, eigenwaarde bij de hoofdrolspeler. Margaux klampt zich vast aan de persoon die haar aanbidt en liefheeft. Als lezer verwijt je moeder veel, zij is zo labiel en wereldvreemd dat ze niet in de gaten heeft wat er onder haar ogen gebeurt. Toch is het ook absoluut niet te bevatten dat een meisje er zo volledig in mee gaat; hoe kun je als jonge puber volledig gaan voor een oude man? Dit boek is echt bijzonder, het onderwerp schokkend zeldzaam. Natuurlijk vraag je je af in hoeverre dit verhaal op werkelijkheid gebaseerd is, maar dat doet niets af aan de leeservaring. Boeiend, ongelooflijk, vreselijk.

4/5

Une mort très douce

Herlezen van een verplicht nummer op de middelbare school, dat is het als je 'Une mort très douce' van Simone de Beauvoir ter hand neemt. Ik verwachtte er misschien teveel van, maar het viel me eigenlijk een beetje tegen. De Beauvoir vertelt over het overlijden van haar moeder, de val, de diagnose, de contacten met artsen en verpleegkundigen, de gesprekken en overwegingen van Simone en haar zus Poupette, de dagen en nachten aan het ziekenhuisbed. Ik vond het vrij 'alledaags', dit is de werkelijkheid van vandaag de dag van veel mensen die een dierbare in het ziekenhuis bezoeken en naast de pijn en het verdriet van de patiënt, hun eigen emoties de baas proberen te blijven. Tussen het ziekenhuisverhaal lezen we over de moeder van de Beauvoir en vertelt ze over hun moeizame relatie. De laatste pagina's (het deel na de dood van Françoise de Beauvoir) zijn het meest interessant. Daarin laat de Beauvoir veel van zichzelf zien. Al met al : veel van verwacht, maar 'Une mort très douce' kwam niet echt binnen.

 

3/5

Vrienden, vriendinnen en de rest van de wereld

Remco Campert heeft een heel klein boekje gepubliceerd met heel korte verhaaltjes, soms maar van 6 regels. De verhaaltjes zijn niet allemaal even leuk, maar zijn wel allemaal duidelijk Campertjes : bondig, scherp, talig, humoristisch, soms licht absurd. Campert ziet in alles een verhaal, zelfs het meest banale dagelijkse feitje kan een stukje worden. Sympathiek boekje.

3/5

Bittere bloemen

Het is een behoorlijke kluif die Jeroen Brouwers heeft geschreven. Het boek gaat vlot van start met wat humoristische observaties over het verblijf op een cruiseschip, of eigenlijk meer de medepassagiers. Maar daarna gebeurt er eigenlijk niets meer. Julius Hammer, de hoofdpersoon ontmoet Pearlene - een jonge dame aan wie Hammer (ex-politcus, -rechter, schrijver) ooit les heeft gegeven en voor wie hij meer dan gewone belangstelling aan de dag legt. Hij brengt een dag met haar door op het eiland Corsica. Hammer is oud, zijn lichaam laat hem in de steek, en als lezer wordt je meegenomen in het leven van Hammer. Elke kleine gebeurtenis tijdens de cruise, brengt Hammer naar iets wat hij in het verleden heeft meegemaakt. Ondanks het feit dat er weinig gebeurt, blijf je toch een groot deel van het boek geboeid voortploeteren, maar tegen het einde was ik mijn belangstelling kwijt. Bittere bloemen is een complex boek dat bol staat van symboliek, er valt genoeg te analyseren voor de liefhebber. De taal is rijk en verzorgd en sommige passages vragen om herlezing en moet je langzaam op je in laten werken. Complex, maar wel de moeite waard.

3/5

Gerechtigheid

Na het eerste deel van Larssons trilogie, neem ik het derde deel ter hand. Niet geheel logisch wellicht, maar volgens mij is het geen echte must om deel 2 gelezen te hebben om deel 3 te kunnen volgen. In het laatste deel, dat de veelzeggende titel 'Gerechtigheid' draagt wordt met alle bad guys uit het verleden afgerekend. Het duizelt je af en toe van de namen van betrokkenen en de complotten. Het lijkt met de pagina's onwaarschijnlijker te worden en de speurneus Blomkvist lijkt een bovenmenselijke gave te bezitten om al die complotten te ontrafelen. Wat mij betreft vliegt het derde deel echt uit de bocht, en als het proces tegen Salander dan ook voorspelbaar goed afloopt is de magie van de trilogie echt uitgewerkt. 

2/5

Zola Jackson

Gilles Leroy heeft echt een heel mooi boek geschreven; een klein boekje dat zich afspeelt in New Orleans. Het gaat over het leven van Zola Jackson, een donkere vrouw die niet zo sympathiek overkomt. Zo heeft ze een duidelijke mening over haar buurvrouwen, keurt ze haar schoonzoon af (en daarmee de homoseksualiteit van haar zoon) en lijkt ze slechts voor haar hond Lady te leven nadat haar zoon Caryl is overleden. Ze heeft alles in haar leven in het teken gesteld van haar zoon, haar eigen (liefdes)leven is ondergeschikt aan dat van haar zoon; Caryl is dan ook succesvol, hij studeert aan de universiteit en krijgt een mooie aanbieding van een prestigieuze universiteit om te promoveren. Toch is niet alles rozengeur, tot haar afschuw blijkt hij homo te zijn. 

Caryl was een ongelukje, verwekt uit een kortstondige relatie met een blanke man. Na de dood van Caryl verbreekt ze elk contact met haar schoonzoon. Eigenlijk heeft ze weinig contacten. En dan komt de orkaan Kathrina, Zola weigert mee te gaan met de reddingswerkers als blijkt dat ze haar hond niet mee mag nemen. Het is echt een indringend verhaal. De verhaallijn is mooi opgebouwd met flash-backs naar en mijmeringen over het leven toen Caryl nog in leven was. De informatie is compact weergegeven, Leroy slaagt erin om met weinig woorden veel te vertellen. Onverwacht mooi.

4/5

Mannen die vrouwen haten

De titel zou een reden kunnen zijn om dit boek niet te lezen. Wat een ontzettend slechte titel, niet te geloven. Toch is het boek mateloos populair en alhoewel ik weinig thrillers lees, heb ik het eerste deel van de trilogie van Stieg Larsson gelezen. Het is even wennen aan het genre, maar je bent snel weg in het boek. En zoals het een thriller betaamt, je begint meteen met Michael Blomkvist mee te denken. Op ingenieuze wijze wordt het web van intriges en aanwijzingen gesponnen. Het is even doorbijten als er een bak namen en personages tevoorschijn getoverd worden, maar de verdachtmakingen beperken zich uiteindelijk tot een klein groepje. Soms liggen de dingen er wel erg dik bovenop maar het is een spannend boek. Het eindigt wel wat gewelddadig in een bunker met martelwerktuigen. Ik vond bovendien de schuingedrukte gedachtes van de tegenstander niet zo sterk (in bepaalde confrontaties waarin je vanuit het perspectief van personage A de wereld bekijkt, staat daar ineens dat personage B denkt 'oeps, hij weet wel heel erg veel, wat weet hij eigenlijk'). Goedkoop, maar goed. Als je dit boek nog niet gelezen hebt (wat zeer onwaarschijnlijk is) moet je het toch gaan lezen, kun je in elk geval meepraten. Ik heb sterk het gevoel dat ik de hele trilogie nu 'moet' lezen.

3/5 

Extreem luid en ongelooflijk dichtbij

Een eerdere poging om een boek van Jonathan Safran Foer te lezen is voortijdig gestrand. Ik kwam echt niet door 'Alles is verlicht' heen. Na de jubelende ontvangst van 'Extreem luid en ongelooflijk dichtbij' en de vele enthousiaste reacties heb ik dit boek ook ter hand genomen. De illustraties in het boek zijn uitnodigend, maar niet noodzakelijk of van toegevoegde waarde. Na een aantal pagina's was ik alweer in de war: er lopen twee verhaallijnen door elkaar, en ik had niet altijd scherp welk verhaal ik aan het lezen was. Het duurt even voordat je erin zit en dan nog blijft het een gecompliceerd verhaal met onalledaagse personages. Zo ontdek je dat Oscar aan een (mijns inziens) idiote missie is begonnen, hij gaat alle Blacks in de stad opzoeken. Dit heeft alles te maken met een briefje dat hij gevonden heeft in een vaas van zijn vader. Oscar is een vreemd jongetje dat in zijn eigen wereldje leeft; hij bedenkt de meest wilde dingen en lijkt bovengemiddeld intelligent. Oscar worstelt met het verlies van zijn vader die omgekomen is in de Twintowers op 9/11. De tweede verhaallijn onthult het bijzondere verhaal van de opa en oma van Oscar. Zij hebben de tweede wereldoorlog in Duitsland meegemaakt (bombardement Dresden). Dat is op zich niet zo bijzonder, maar de manier waarop hun relatie tot stand komt en zich ontwikkelt is wonderlijk. Zo creëren ze in hun huis 'niets-plekken'. Oscars vader heeft zíjn vader nooit gekend en Oscar weet niet wie zijn opa is. Met zijn oma heeft hij een hele goede band. De twee verhaallijnen komen bij elkaar op het moment dat Oscar zijn opa ontmoet (die verstopt wordt door oma in haar eigen flat). Het verhaal is fantasierijk en origineel, maar erg gecompliceerd. Het is geen boek ter ontspanning, en eerlijk gezegd begrijp ik al die lovende recensies niet. Nee, Foer is niet mijn ding.

3/5

Het familieportret

Zijn er nog originele verhalen te bedenken over de tweede wereldoorlog? Dat is lastig, want in de hedendaagse 20/21e eeuwse literatuur is het een dankbaar onderwerp. Toch slaagt Blum erin om een zeer boeiend verhaal op te tekenen. Het verhaal van Anna, een oude vrouw die met recht zo gesloten als een oester genoemd kan worden, is een vreselijk verhaal. Maar het bevat alle elementen om als lezer de pagina's snel te lezen, hongerig naar een goede afloop. Liefde, moed, verdriet, zorg voor een kindje, verschrikkingen van de oorlog, vriendschap, vluchten, noodzakelijke vriendschappen, angst, ontberingen, ... en geheimen. Onbegrijpelijk dat Anna haar eigen dochter Trudy niet kan vertellen wie haar vader is. De verhalen van Anna en Trudy(verleden en heden) zijn mooi door elkaar geweven. Het wetenschappelijk onderzoek van Trudy is soms een beetje tenenkrommend, de kennismaking met de respondenten en de situaties waarin Trudy belandt... maar ach, het haalt de vaart niet uit het boek. Een mooi boek, geen stilistische fratsen, recht uit het hart. Lezen.

4/5

Le voleur des ombres

Eigenlijk is het een heel slecht boek, een erg dun verhaaltje (een kind dat schaduwen kan stelen en er vervolgens mee kan praten!) dat je de wenkbrauwen doet fronsen. En toch kruipt het verhaal onder je huid, dat komt door de intense zinnen die Marc Lévy heeft gebruikt. In 'Le voleur des ombres' zijn alle personages lief en als ze dat niet zijn, dan wordt er via een kunstgreep geprobeerd om toch enige sympathie voor ze op te brengen. Gelukkig loopt het verhaal happy af, alle personages passeren nog een keer de revue en ze vinden elkaar uiteindelijk allemaal. Heerlijk voor op het strandbed, tissues bij de hand houden.

3/5

Nooit ziek geweest

Met korte eenvoudige zinnen kunnen zeggen wat je bedoelt is heel knap. En dat de humor, het sarcasme, de haat, daarbij ook van de pagina's spettert is een mooie prestatie. Nico Dijkshoorn heeft in dit boek zijn persoonlijke verhaal opgetekend. Hij is niet zo fan van Klaas, zijn vader. Klaas wordt geschetst als een nietsontziende, ruwe bolster die graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Op feestjes de gangmaker met platte en flauwe grappen. Klaas weet niet hoe hij moet reageren in situaties die van hem vragen om medeleven en compassie te tonen. Gaandeweg het boek wordt het steeds meer het verhaal van de dementie van Klaas, schrijnend. Klaas en Nel vechten elkaar de tent uit en Klaas is steeds meer totaal de kluts kwijt. De uiterst korte hoofdstukjes houden de vaart hoog, iets te hoog naar mijn smaak. Dit boek is te snel uit. Lezen en in het begin gniffelen om de verhalen die Dijkshoorn vertelt en daarna de aftakeling van Klaas met lede ogen aan te zien. 

4/5

Dinsdagland

In dinsdagland zijn een aantal korte verhalen van de Belgische schrijver Dimitri Verhulst gebundeld. Ik ben niet zo'n liefhebber van verhalenbundels, maar na 'De helaasheid der dingen' hoopte ik weer op een humoristisch boek. Een boek waarin het België dat mijn ouders schetsten centraal zou staan, een land dat dichtbij is maar waar de normen en waarden zo anders zijn. Er staan een aantal mooie verhalen in deze bundel, verhalen die een glimlach op je gezicht toveren - precies de stijl en toon die ik verwachtte. Toch vond ik deze bundel een hele kluif. En dat is vreemd want Verhulst heeft een humoristische stijl en de onderwerpen zijn lekker Belgisch (wielrennen, café, duiven melken, Jupiler). Toch is de stijl niet simpel, integendeel, Verhulst gebruikt veel voorbeelden, maakt uitstapjes door snel en vlot op een ander onderwerp over te stappen. Al met al viel het me tegen, voorlopig even geen Verhulst meer.

2/5

Slaap

Nog nooit had ik een boek van de Japanse schrijver Haruki Murakami gelezen. Toen ik 'Slaap' zag liggen werd mijn aandacht getrokken door de naam van de schrijver, het formaat (het is een novelle) en de uitgave -die is werkelijk schitterend. Het boek is geïllustreerd met tekeningen van Kat Menschik. Het zijn mooie (soms een beetje psychedelische) afbeeldingen, sommigen lichten op in een zilvertint. 

Na lezing kan ik zeggen : mijn eerst Murakami smaakt naar meer. Slaap is een heel integer verhaal. Op de eerste pagina's een beetje Freudiaans (dromen duiden, onderbewuste) maar naarmate het verhaal vordert leest het vlot weg en krijgt de lezer een inkijkje in het leven van een Japanse dame. De dame is intelligent, lief en zorgzaam, echt veel kom je niet over haar te weten, maar ik vond haar sympathiek. Soms is doet het verhaal surrealistisch aan, zeker het einde laat lekker te raden over. Tja, nu moet ik toch ook eens Anna Karenina gaan lezen.... er wordt volop verwezen naar deze klassieker in Murakami's Slaap.

4/5

De weldoener

De weldoener komt langzaam op gang, het is even doorbijten de eerste 20 à 25 pagina's. Maar dan gaat het boek ook echt goed van start : Sierk Wolffensberger vindt een meisje dat hij redt van de dood. Hij voelt zich verantwoordelijk voor haar, en beschermt haar met ziel en zaligheid. Sierk (of eigenlijk Theo Kiers) is zelfs bereid om zijn huwelijk op te geven voor 'zijn' Beertje. Het verhaal is goed opgebouwd en de alwetende verteller belicht het verhaal van verschillende kanten. Beertje blijft mysterieus en alhoewel Sierk raadselachtige beweegredenen heeft, is dit personage goed uitgewerkt. Aanvankelijk lees je De weldoener als een detective (je afvragend waarom Sierk zo onnadenkend handelt en zoveel sporen achterlaat), maar met steeds grotere verbazing lees je hoe deze twee dolende hoofdpersonen het noodlot tarten en op weg gaan naar de eindbestemming. Het einde is dramatisch mooi. 
De roman is erg goed geschreven - het is een boek om rustig te lezen en te genieten van de mooie zinnen en vondsten van P.F. Thomése. Super!

4/5

Eten met Emma

Eten met Emma is een beetje een teleurstelling. Ik hoopte de Koch te lezen die sterke plots kan opbouwen, een spannende verhaallijn kan uitzetten en je dan ontgoocheld achterlaat. Helaas, het onderwerp was eigenlijk al een klein alarmpje. Een Gefrustreerde bijna-schrijver... goed. Ik ben eraan begonnen en bij vlagen is het best geestig. Martin is min of meer gevlucht naar Barcelona om daar dan toch eindelijk dat langverwachte meesterwerk te produceren. Zijn oude vader besluit op bezoek te komen en als chaperonne neemt hij Emma mee, een interessante jonge vrouw die ook de aandacht van Martin weet te trekken. In Barcelona brengen de drie samen een aantal dagen door, maar al snel wordt Emma verliefd op een Spanjaard. Martin ploetert na het vertrek van zijn gasten verder aan zijn boek, en het wordt duidelijk dat hij eigenlijk helemaal niet zo briljant is. Hij haalt zijn inspiratie iets te letterlijk uit een cult-klassieker. Zijn uitgever is not amused.

Emma krijgt het wel voor elkaar om de best-seller lijsten te bestormen. Als inspiratie voor haar werk, diende het bezoek aan Barcelona. Martin komt ook voor in het boek... op  welgeteld 1 pagina als hij Emma en zijn vader van de luchthaven komt ophalen. Martin is gefrustreerd en bezoekt een van de voorleesavonden van Emma. Daar begint hij alweer te dromen van een boekverfilming waar hij wederom met de onbereikbare Emma aan tafel kan.

Eten met Emma is geen vervelend leesvoer, je bladert er soepel doorheen, maar er gebeurt niet zoveel. Vader luistert het bezoek in Barcelona op zijn eigen manier op. Emma is mysterieus, maar ook weer niet heel exotisch. De ruzie met de uitgever is een beetje voorspelbaar en cliché en veel te weinig om het boek echt interessant te maken.

Aardig tussendoortje.

2/5

Het Onderzoek

Ik was gewaarschuwd, 'Het Onderzoek is echt een heel raar boek'. De mensen die mij waarschuwden voor dit boek van Philippe Claudel, hadden gelijk. Wat een vreemde leeservaring is dit. Totaal vervreemdend... Het boek lees redelijk vlot weg, het is een heel apart, bizar verhaal. Maar toch is het niet heel slecht. Ik was lange tijd geboeid en dacht telkens dat er een ommekeer zou komen, dat Het Onderzoek naar de zelfmoorden bij Het Bedrijf onderzocht zouden gaan worden. Maar die omslag, die komt er niet en dan wordt het na 200 pagina's toch echt te idioot. Allemaal mensen in bouwketen die dood zijn, of toch niet... De hoofdpersoon die daar zijn laatste uren doorworstelt pratend met een Schaduw... En voor de lezer begint dan de worsteling om het uit te krijgen. 
Hoe moet je dit omschrijven? The Trumanshow (film waarin de hoofdpersoon eigenlijk in een soapscenario leeft zonder dit te weten, al zijn dorpsgenoten zijn acteurs) meets 1984 (Big Brother) meets Being John Malkovich? VREEMD? Zo staat er enkele naam in het boek. Mensen worden aangeduid met hun functie: De Onderzoeker, De Politieagent, De Kelner etc. Alle dingen die gebeuren zijn bizar. De ontvangst in het hotel, de kamers in dit hotel, het ontbijt, de tocht van het station naar het Bedrijf...
Mijn verwachtingen waren -vóór de waarschuwingen- totaal anders. Ik dacht dat dit boek zou gaan over de golf zelfmoorden bij France Telecom. Maar of France Telecom bedoelt wordt met Het Bedrijf dat zou ik niet kunnen zeggen. Het Bedrijf houdt zich in elk geval bezig met communicatie, maar verder eigenlijk met alles. 
Goed, het was voor mij een uitdaging geworden om dit boek van de plank te halen, ik ben hem aangegaan, maar of ik anderen zou aanraden hetzelfde te doen. Hmm mwoah.

2/5

La place de la Bastille

Er zijn boeken die maar niet op gang lijken te komen. Daar is La place de la Bastille wat mij betreft een voorbeeld van. Ik vond het een heel ingewikkeld boek, ik was regelmatig de draad kwijt (welke Parijs-reis wordt bedoeld..) en ook de conversaties konden mij niet boeien. Waar het nu echt om ging in het boek zou ik niet na kunnen vertellen. Een kleine poging: de hoofdpersoon Paul baalt van zijn baan als geschiedenisleraar; hij heeft een leuke jonge vrouw ontmoet in Parijs; hij is getrouwd, heeft een gezin en kijkt veel naar opnames van tv programma's om zijn misère te verdringen. Dan is er nog een tweelingbroer van wie hij niet wist dat die bestond, maar de vraag blijft of die broer wel echt bestaat, er is een onverwerkt verleden - de ouders van Paul zijn omgekomen in een concentratiekamp en tenslotte het joodse dilemma. Dat alles is best veel in 160 pagina's. Nee, van dit boek werd ik niet enthousiast.

2/5  

Publieke werken

Wat is dit een goed boek zeg! Vanaf het begin zijn de twee verhaallijnen interessant. Het eerste verhaal gaat over de kinderloze apotheker Anijs, die zich in het dorpje Hoogeveen inzet voor het dorpsleven (hij is betrokken bij zowat alle verenigingen), de arme veenstekers van het Veld en de wetenschap. Dat laatste doet hij soms op twijfelachtige wijze. In de loop van het verhaal plaatst hij zich door zijn houding steeds verder buiten de gemeenschap en ook zijn vrouw moet met lede ogen aanzien hoe hun voorname imago steeds verder afbrokkelt. Daarnaast het verhaal van de Amsterdamse autodidact Vedder, de kastenbouwer die zichzelf geleerd heeft om violen te bouwen en repareren. Vedder en Anijs zijn neven van elkaar- en daar komen de verhaallijnen samen: een van de gezinnen van het Veld verkeert in nood, en Anijs wil hen helpen door een viool te verkopen. Daarvoor schakelt hij zijn neef Vedder in. 
Op het moment dat Vedder over een flinke som geld lijkt te kunnen beschikken, maken ze samen grote plannen. Die plannen zijn kenmerkend voor hun beider karakters. Grootheidswaanzin is een woord dat wellicht van toepassing is. Rosenboom weet de karakters goed gestalte te geven. Ik heb echt met ingehouden adem zitten lezen. Af en toe moest ik het boek even wegleggen omdat ik bang was voor de inhoud van de volgende pagina. Ik kon de verschrikkelijke waarheid soms niet aan. Wat gebeurt er met Vedder, zal hij echt de onderhandelingen laten lopen? En hoe moet dat met Anijs, is zijn positie wel houdbaar - en waarom doet hij toch zo onhandig? En wat gebeurt er met de mensen uit het Veld nu er niet betaald is? Het is een boek dat je niet uit wilt hebben, maar oh wat heerlijk om na al die moeilijke momenten te lezen hoe het afloopt - en dat is niet  helemaal 'happy'. Het is een behoorlijke pil, maar echt de moeite waard. Alleen het archaïsche taalgebruik is soms wat lastig, maar laat je daardoor niet weerhouden.

5/5

Relishow

Kan Arie Boomsma schrijven? Nou, best aardig. Is Relishow een goed boek? Hmmm, niet echt. Boomsma heeft een nieuwerwets snel boek geschreven waarin de wereld maakbaar lijkt. Barnabas Holee, de hoofdpersoon in het boek, een immens populaire 'tv dominee' verzamelt een aantal onzekere personeelsleden om zich heen en bouwt met hen zijn imperium uit: optredens in goed bekeken tv shows, preken in allerlei gemeentes, een eigen website, campagnes voor grote merken, een dvd van zijn preek - de dvd staat zelfs wekenlang bovenaan de bestseller lijst. Het kan niet op. Holee voelt zich ten allen tijde gesteund door God. Dat wordt af en toe wel een beetje vervelend, maar op het juiste moment slaat - gelukkig - de twijfel toe. Zijn personeel stapt op, Barnabas vindt zorgvuldig achtergehouden hatemail, hij blijkt een kind te hebben verwerkt bij een van zijn volgers. Het vuur is op dat moment ook wel uit het boek. Er komen een aantal niet zulke sterke verhaallijntjes voorbij. Zo heeft de huishoudster ineens een obsessie voor bloot door het huis rennen en neemt de tuinman de zorg op zich voor een kind dat op een dag aan de deur stond bij Barnabas. Tja, en daar vliegt het boek toch wel uit de bocht. Toch doet Boomsma leuke dingen in zijn eerste roman. Allereerst geeft hij blijk van een gezonde dosis zelfspot. Hij zal het zelf wel ontkennen, maar er zijn wel degelijk meerdere overeenkomsten tussen Barnabas en Arie. Daarnaast refereert hij tussen de regels door aan allerlei gebeurtenissen uit de media/actualiteit; hoe banaal soms ook. Ik meen Mart Smeets herkent te hebben (mag ik dat zeggen) en ook Joran v.d. Sloot die aan het einde van een zeer goed bekeken talkshow iets deed met een glas wijn. Aardig gevonden. Lezen dit boek? Mwaooaah.

3/5

De thuiskomst

Wat een meeslepend verhaal heeft Enquist geschreven! Mijn eerste Enquist smaakt naar meer. 

De thuiskomst is een historische roman over James Cook. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Cooks vrouw, Elisabeth. Zij moet continue haar huishouden draaiende houden gedurende de afwezigheid van haar man die niet zonder de zee kan. Enquist laat zien hoe de reizen voorbereid en gepland werden, hoe er gekonkeld wordt om macht, eer en erkenning. De aan land onzekere Cook heeft een krachtige vrouw naast hem die langzaam verstikt onder de afwezigheid van haar man, de zorg voor de kinderen, de ontluikende gevoelens voor een andere man, het alleen haar kinderen op de wereld zetten en het alleen afscheid nemen van haar kinderen. Geen enkele rampspoed blijft Elisabeth bespaard, maar moedig strijdt ze tot het eind. En dat einde is nu net het minst geslaagde deel van het boek, dat is jammer. Verder kon ik het boek slechts met grote moeite wegleggen, historisch correct zal het zeker niet zijn, het blijft een roman, maar dat mag deze heerlijke leespret niet drukken.

4/5

Staal

Zinderend. Zwart. Staal is een somber boek: de situatie van de hoofdrolspelers is uitzichtloos en het lijkt wel alsof geen enkele rampspoed te veel is. Staal laat je niet koud, je hoopt zó dat de personages sterker zouden zijn. Avallone schetst het leven van twee arbeidersgezinnen waarin de vaders waardeloze 'papzakken' zijn en de moeders niet moedig genoeg om de ellende-spiraal te doorbreken. De jongens zijn eenvoudig en willen een vrouwtje en werk; ze kijken daarvoor niet verder dan een baan in de plaatselijke staalfabriek. Tegen deze achtergrond proberen de vriendinnen Anna en Francesca zich staande te houden en dat lukt nauwelijks. Ook zij raken verstrikt in de eeuwige sleur van het dorp. Soms denk je heel even dat het de meiden lukt om hun levens wending te geven, er zijn kansen, maar altijd ligt de volgende rampspoed op de loer. Af en toe is het boek een beetje cliché (de arbeider die rommelt met zijn bazin in het mantelpakje) maar dat hindert niet. Staal is een goed boek.

4/5

De held

Jessica Durlacher zou met De held een echte literaire thriller geschreven hebben. Het begrip literaire thriller is een geniale marketing vondst die lijkt te werken; het predikaat literair haalt een groot publiek over om de vaak niet al te beste verhalen van bijv. Saskia Noort te verslinden. Is dit verhaal van Durlacher dan echt zoveel beter dat het dan wel de term mag dragen? Qua stijl is het zeker beter, maar om hier nu de loftrompet te schallen over de stijl van Durlacher, dat is wel wat overdreven. Voor de lezer die een spannend verhaal verwacht, kan dit verhaal ook slechts een teleurstelling zijn. Jazeker, het is een goed verhaal, maar spannend kun je het toch echt niet noemen. Het duurt even voordat je de slag te pakken hebt, maar als je in het verhaal komt is het een lekker leesbaar relaas. Het maakt me in ieder geval nieuwsgierig naar andere boeken van Durlacher. Waar ik wel bang voor ben, is het eeuwige thema 'joods zijn'. Maar misschien is dat een onterechte angst. De cover van het boek is overigens schitterend! Een kunstwerk met als titel 'A girl's gotta do what a girl's gotta do'. Het zijn twee gehaakte pistolen, geweldig.

3/5

Tot ziens, meneer Friant

Philippe Claudel is één van mijn favoriete schrijvers - maar dit boekje was een enorme teleurstelling. Hoe lang kun je doen over een miniboekje van zo'n 90 pagina's... wel, heel erg lang. Zelfs als de bladspiegel lijkt op die van een gedicht, en er een heel aantal bladzijden gevuld zijn met afbeeldingen van schilderijen van meneer Friant. Claudel heeft in dit verhaal zijn jeugdherinneringen beschreven aan de hand van de werken van Friant. Eerlijk is eerlijk : er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. De link met de werken lijkt soms erg gezocht, de taal is mij te poëtisch. Soms denk je: ha, nu komt het verhaal op gang. Maar dan blijkt er toch geen verhaal te zijn. Toegegeven, bij de laatste regel denk je wel - de cirkel is rond.

1/5 

Beste vriend

Een snel en populair boek, dat is Beste vriend van Robert Vuijsje. Vuijsje beschrijft het leven als BN-er in Amsterdam. Een leven van zien en gezien worden op premières en productpresentaties, aanwezig zijn in het panel van domme spelprogramma's en contacten warm houden in de hoop op een serieus interview in een intelligent programma. De wereld achter de schermen van de serieuze talkshows blijkt ook een ontluisterende omgeving. In 2012 volgen mensen hun volgers op Twitter; checken ze facebook in hippe restaurants en men 'pingt' er lustig op los tijdens gesprekken en vreemdgaan is de norm. Dat is eigenlijk best vermoeiend. Vuijsje voert een BN-er op (Samuel junior) die getrouwd is met (natuurlijk) een donkere Surinaamse vrouw, Venus. Het tweetal heeft een zoontje. Uiteraard heeft Samuel jr. geen goede band met zijn vader, staat zijn relatie op springen en heeft hij een niet al te best contact met zijn eigen zoon. Het is allemaal een beetje teveel. 
Het boek is opgebouwd uit hele korte hoofdstukjes van ca. 4 pagina's. Veel situaties zijn niet zo goed uitgewerkt. Dat is jammer want er zit wel potentie in de stukken, maar het is allemaal nogal oppervlakkig en snel gebleven. Van een paar grapjes gruwelde ik. De BN-er stuurt berichtjes naar Venus met typefoutjes stront ipv strong / hoer ipv hier. Zucht. Laat ik verder maar niets zeggen over die brieven aan zijn 'Beste vriend' die af en toe in het boek opduiken. Zucht.
En als dan het einde dan toch nadert, is dat abrupt en onbevredigend. Beste vriend is een tussendoortje dat je binnen no-time uit hebt. Veel indruk heeft het niet gemaakt. 


2/5
 

Alleen op de wereld

Wie kent het verhaal van het weeskind Rémi niet? Ik, tot voor kort in ieder geval, want ik heb het inmiddels gelezen. Ik heb me verdiept in het levensverhaal van Rémi. Alhoewel het een behoorlijk stichtelijk tintje heeft, is het een heerlijk avontuurlijk verhaal. Treurig, dat wel. Rémi lijkt van rampspoed naar rampspoed te gaan. Op het moment dat je denkt, het kan niet nog erger worden - loert er alweer een ander drama om het hoekje. En toch wil je telkens weten hoe het verder gaat; het is lastig om het boek neer te leggen. Als je begint te verlangen naar een happy end en een lang en gelukkig leven voor Rémi komt Hector Malot inderdaad met een fijn einde. Qua stijl is het niet bijzonder, de ontknoping ligt er de laatste 150 pagina's wel al zeer dik bovenop, maar Rémi verdient dat mooie eind. Het is een goed mens met de intentie om niets dan goed te doen.

4/5

Caribou Island

De critici hebben de eerste roman van David Vann goed ontvangen. En dat ben ik met ze eens. Caribou Island is een vlot leesbaar boek waar verschillende interessante verhaallijnen door elkaar lopen. De belangrijkste verhaallijn is die van Irene & Gary, een stel dat worstelt met hun relatie nu ze gepensioneerd zijn. Irene kampt bovendien met vreselijke hoofdpijnen en een onverwerkt trauma uit haar jeugd. Ze is bang om verlaten te worden door haar man nadat haar ouders niet voor haar gezorgd hebben.

Naast Irene & Gary volgen we ook hun kinderen: Rhoda en Mark. Rhoda heeft een relatie met de tandarts Jim. Jim, een notoire playboy, is net als Gary niet in staat om veel te 'geven'. Hun relatie lijkt op die van Irene & Gary; Irene ziet dit en vreest voor het lot van haar dochter. Rhoda daarentegen is zo bezig met haar droomhuwelijk op Hawaï en de zorgen om haar ouders, dat ze de niet mis te verstane waarschuwing aan haar adres in de wind slaat. Rhoda luistert ook niet meer naar haar eigen twijfels, die zijn er namelijk wel degelijk. Mark is een verstokte hippie die met zijn vriendin Karen zijn eigen leven leidt. Verder maken we kennis met een paar verdwaalde toeristen (Carl & Monique) die de romantiek van het verlaten, ruige Alaska opzoeken. Alle personages uit het boek lijken verloren.

Het leven in het desolate Alaska wordt ruw neergezet. Weinig mensen, weinig mogelijkheden, geen vooruitzichten, geen toekomst, barre weersomstandigheden, wilde dieren, ruige natuur, slechte bereikbaarheid, barre wegen, hard en zwaar werk in de visserij. De mannen in het boek lijken wel op de stoere vissers uit de serie 'Deadliest catch'. 

Een opbeurend boek is het zeker niet. Wel een boek dat je weet te pakken. Het noodlottige einde aan het boek is geen verrassing. De cirkel is rond.

4/5

Het dwaallicht

Het dwaallicht is een heel klein boekje van Willem Elsschot dat helaas veel te snel uit is. In Het dwaallicht laat dhr. Laarmans zich in met 'drie zwartjes'. De drie matrozen zijn op zoek naar een vrouw en Laarmans biedt zijn hulp aan. Laarmans handelt heel correct en hij is te spreken over de goede manieren van de drie Afghanen. Er zitten een aantal hele geestige passages in het boek, zoals de passage waarin bloemen gekocht worden ('in ieder land moet ment doen zoals de mensen die er wonen') of het gesprek in het café over godsdiensten (over Christus aan het kruis 'arme man', 'wordt dat hier veel gedaan?'). Alhoewel het taalgebruik heerlijk archaïsch is, blijft het toch heel goed leesbaar: 'Waarachtig, als ik naar buiten kom en mijn kraag opzet voor een drafje naar de tram toe, wordt mijn aanloop gehinderd door drie zwartjes die mij de weg versperren'.
In het verhaal gebeurt eigenlijk niet bijster veel, maar toch ben je als lezer geboeid en wil je weten of ze Maria van Dam gaan vinden en of dhr. Laarmans zich lekker met zijn voeten op de poef bij zijn gezin kan voegen - waar hij lekker verder kan dromen over Fathma.


4/5

Tom est mort

Het relaas van Marie Darrieussecq over het verlies van haar tweede zoon, Tom, start ijzersterk. Vlot lees je de eerste 60 pagina's, je wordt het boek ingezogen. Het verdiet van de moeder is tastbaar en laat je niet onberoerd. Maar dan gebeurt er niets meer. Hoe verschrikkelijk het verlies van een jong kind ook is, de 150 pagina's die nog voor je liggen, zijn meer van hetzelfde pathetische gesnik. Darrieussecq slaagt er niet meer in dat gevoel van het begin van de roman op te roepen. Zo werd het een ware strijd om dit boek uit te lezen. Af en toe een sprakje hoop, zeker, als er een schitterend geformuleerde passage voorbijkomt die weer even een steek in je hart weet op te roepen - om dan weer teleurgesteld de volgende zinnen tot je te nemen. Er is zo weinig verrassing in het boek, en als aan het einde de doodsoorzaak van Tom onthuld wordt, is dat zelfs geen nieuws meer omdat je dat als lezer eigenlijk al had in kunnen vullen. Nee, dit is wat mij betreft geen aanrader.

2/5

Gestameld liedboek

Erwin Mortier heeft een werkelijk schitterend boek geschreven over zijn dementerende moeder. Hij slaagt er in om de soms banale feiten van de aftakeling op een indringende manier weer te geven. Hij legt bovendien uit wat het effect van de verwoesting in het hoofd van zijn moeder op hem heeft. Stilistisch zit het heel goed in elkaar, sommige zinnen zijn werkelijk pure poëzie. Een aantal hoofdstukjes is afgedrukt als een gedicht, weinig woorden, veel wit. Het boek bestaat uit een groot aantal kleine hoofdstukjes. Dementie is schrijnend, en dat kan Mortier met weinig woorden feilloos weergeven. Als lezer hoop je dat de verlossing voor Mortier en de zijnen (o.a. zijn vader!!) snel komt. De angst, vertwijfeling, hoop, teleurstelling, scepsis over de opvang, ('soms kom ik op de afdeling als er gekookt wordt en wil ik me kwaad maken omdat er niets gebeurt. Omdat de gasten niet reageren. Maar dan zeggen therapeuten: dat denk je maar. Ruiken, zeggen ze, de geur van verse soep opsnuiven, dat is ook iets doen.') onmacht, het wachten. Angstaanjagend mooi verslag van een vreselijke aftakeling.


5/5

Oscar

Oscar is een heel klein boekje van Jan Siebelink met op de voorkant een schilderij van Vincent van Gogh. Het oog wil ook wat, het ziet er mooi uit. 

Een aantal elementen uit de roman kun je niet los zien van Siebelinks jeugd en voorgaande carrière. Hij was werkzaam als docent Frans op een middelbare school en ook in dit verhaal speekt een aantal scènes zich af op een school net als bijv. in Suezkade. Daarnaast heeft Siebelink weer veel oog voor alles wat groeit en bloeit. Zijn vader was bloemist en de bloemetjes komen ook regelmatig voorbij in zijn boeken (o.a. Knielen op een bed violen).

Het verhaal wordt verteld in korte, heldere zinnen en laat zich vlot lezen. De lezer is snel in de ban van het verhaal over Oscar, Id en Esmée. Jammer dat de ontknoping er wel erg dik bovenop ligt, hoe het afloopt laat zich al na korte tijd raden.

3/5

Greatest hits

De verhalen in deze bundel zijn allemaal eerder verschenen, de meeste in De Tijd. Het samenstellen van een goede verhalenbundel is niet eenvoudig. En ook in deze bundel zijn niet alle verhalen even sterk. De verhalen die zich afspelen in Beieren zijn de leukste wat mij betreft. Maar dit boek is denk ik 'meer voor mannen'. Zo gaan de hoofdrolspelers, o.a. het personage J. Kessels (dat eveneens in J. Kessels the novel opgevoerd werd - overigens een vermakelijk boek) in een groot deel van de bundel op zoek naar hun muziekhelden, veelal verwelkte, aan lager wal geraakte zangers. De verhalen zijn niet echt scherp en ook mis ik de humor en het sarcasme dat in J. Kessels the novel zo goed uitpakte.

2/5

Het gym

Karin Amatmoekrim heeft een heel leuk boek geschreven. De tekst op de achterkant van het boek belooft veel: 'het gym is een briljant en schrijnend verhaal over de multiculturele kramp van Nederland, eindelijk eens van binnenuit en met ongelooflijk veel humor beschreven'. Ongelooflijk veel humor is een beetje overdreven, maar het is echt een fijn boek. Amatmoekrim laat zien hoe lastig het is voor een kind om in een totaal andere wereld terecht te komen. Sandra gaat als enige uit haar wijk (een achterstandswijk) naar een categoraal gymnasium dat in een keurig wijk ligt. Je voelt goed hoe ze vervreemdt van haar vriendinnen die lbo doen, zich ordinair kleden, de codes van hun groep naleven. Ze begrijpt haar moeder niet, waarom kan haar vader, een slappe dweil, toch steeds weer terug komen in haar leven. Haar moeder begrijpt haar ook niet altijd. Als ze aan een toneelstuk meedoet (Faust) vindt haar moeder het maar een raar verhaal. En, in tegenstelling tot de ouders van de Nederlandse Mirte, kan Sandra's moeder niet lachen om de nep-dildo in het stuk. Sandra moet zich tenslotte ook een plekje verwerven in haar nieuwe klas met keurige kinderen uit rijke gezinnen. Kakkers die in grote huizen wonen en het zijn allemaal Nederlanders. Inderdaad, de Nederlanders van 1 dropje tijdens de film. Sandra wordt neergezet als een integer maar sterk en zelfstandig meisje. Zo vindt ze het vervelend wanneer op een feestje de hele familie van haar keurige kakvriendinnetje gaat applaudisseren omdat ze als Surinaamse op het gym zit. 

Helemaal soepel lopen doet het niet, Bart Willink, een brulkikker, maakt haar het leven zuur. Sandra lost de problemen met Bart op, volgens de codes die in haar wijk gelden. Sandra's vriendinnen nemen het voor haar op; en doen dat op een manier die voor Sandra moeilijk te begrijpen is. De krampachtige manier waarop de rector ('zeg maar Lex') Sandra probeert te overtuigen van het feit dat ze er mag wezen, is voor Sandra juist het bewijs dat ze toch anders is.

Het boek leest lekker weg, de dialogen zijn vlot geschreven, de situaties en onzekerheden van de pubers in de brugklas zijn herkenbaar. Het leven op de middelbare school en alles wat daarbij hoort (verliefd, een eerste zoen, huiswerk maken, cijfers, rapporten, schoolfeestjes, roken etc.) zijn een mooie achtergrond voor het verhaal van Sandra. Jammer dat het zo snel uit is.

4/5

Kleine zielen

Kristien Hemmerechts kiest voor een gevaarlijk moeilijk perspectief: dat van een kind. Er zijn maar weinig schrijvers die daar een geloofwaardig verhaal mee kunnen maken. Een goed verhaal is het niet geworden. Wel een verhaal over een fascinerend onderwerp. De 8-jarige Marthe gaat met haar moeder op bedevaart naar Lisieux omdat in de basiliek een Mariabeeld is begonnen met bloeden. De moeder van Marthe is een devote vrouw die de geboorte van haar dochter toeschrijft aan een eerdere bedevaart. Onderweg komen ze Francis Douillet tegen, die geen onbekende blijkt voor Marthe's moeder. Hemmerechts doet het voorkomen alsof Francis de vader van Marthe is. Dat gegeven wordt echter nergens bevestigd in de roman. Gedurende het verblijf in Lisieux blijkt Marthe ineens over bijzondere gaven te beschikken; ze is in staat om met Maria te communiceren. Francis buit het verhaal uit, met als climax een heuse processie, dit tot grote ergernis van de vader van Marthe. Marthe treedt niet in in het klooster maar lijdt een ogenschijnlijk normaal leven. Het verhaal wordt aan het einde van de roman min of meer afgedaan als 'een tijdelijke verstandsverbijstering'. 
Het is nogal een pittig boek, dat erom vraagt om langzaam en aandachtig gelezen te worden als je de draad niet kwijt wilt raken. Het levensverhaal van de heilig verklaarde Thérèse Martin wordt verweven met dat van "Marthetje"(brrr). Dat alle kinderen van de familie Martin Maria heten, maakt het er niet duidelijker op. Het verhaal van de familie Martin wordt telkens in brokjes verteld waardoor het niet echt doorkomt. Bovendien verveelt Hemmerechts de lezer met diverse opsommingen over diverse zaken. 

2/5

Bed

David Whitehouse heeft een roman geschreven over een niet alledaags onderwerp. De 25-jarige Malcolm Ede besluit op een dag zijn bed niet meer te verlaten en na heel wat jaren wordt hij de dikste man ter wereld. Malcolm is een bijzonder mens, toch is hij degene die alles onder controle heeft en de mensen om hem heen goed kent en doorziet. Hij bekijkt de wereld met een sceptische blik en weet het hele gezin naar zijn grillen te voegen. Zo klust vader aan een high-tech apparaat op zijn kluszolder (de plek waar hij zich terugtrekt) om Mal het huis uit te takelen, moeder is een vrouw die zichzelf compleet wegcijfert en echt alles voor haar zoon doet. De jonge Malcolm weet een meisje te versieren, die dezelfde vasthoudendheid heeft als zijn moeder. Lou kan hem niet uit haar hoofd zetten, ook al heeft Malcolm voor zichzelf gekozen en niet voor haar. De verteller van Bed is het jongere broertje van Malcolm die zijn lot gelaten draagt. Hij is heimelijk verliefd op Lou. De personages zijn eigenlijk allemaal een beetje labiel.

Er is gebruikt gemaakt van een niet-chronologische vertelstructuur, en dat houdt de lezer bij de les. Een vraag die lange tijd niet beantwoord wordt is: wat is er met het broertje (krijgt geen naam in het boek) van Mal gebeurd waardoor hij niet meer goed kan lopen?

Whitehouse heeft het boek opgedeeld in 84 hele korte hoofdstukjes van 2 tot 6 pagina's. Het boek lees lekker weg maar heeft iets te weinig body om lang te beklijven. Mal is een fascinerend personage, en zijn triomfantelijke vraag aan de gladde tv-interviewer Ray Darling is hilarisch. Bed is een leuk tussendoortje, laagdrempelig en vlot leesbaar.

3/5

Post voor mevrouw Bromley

De verhaallijn van Post voor mevrouw Bromley heeft alles in zich om een echte top-roman te zijn. Maar op de één of andere manier heeft het verhaal me niet helemaal kunnen grijpen. In het begin kwam het langzaam op gang en na een paar slechte dialogen waarin twee kleine meisjes (de zusjes van Martin Bromley) het woord nemen, kostte me het moeite om enthousiast verder te lezen. En dat is echt jammer want het boek heeft veel te bieden : een goed verhaal over vriendschap en loyaliteit in een boeiende periode uit de geschiedenis, mooie en diverse personages, goed gekozen citaten uit de wereldliteratuur. Bovendien weet Breijs een uitstekende schets te geven van de sfeer in de stad, de dreiging van Duitse aanvallen, de angst die uitgaat van de oorlog, de continue aanwezige ronselaars die jonge Engelsen moeten overhalen om zich aan te melden bij het leger. Dit alles zet oude vriendschappen onder druk. 
John Patterson is de hoofdpersoon die in de hele roman toch een beetje een watje blijft. Het is een zachte jongen die verknocht is aan literatuur. Hij heeft geen gemakkelijk leven, zijn moeder is gestorven in het kraambed en zijn vader is een stille man die de post bezorgt in de wijk waar ze wonen. Beetje bij beetje komt John te weten wat er echt in zijn vader omgaat. 
John is in stilte verliefd op Mary, de zus van Martin. Als lezer vraag je je af hoe hij verliefd op haar kan zijn, omdat ze zo verschillend zijn. Ze leven in totaal verschillende werelden. Tijdens zijn studie aan de universiteit sluit John vriendschap met William Dunn. John is vooral onder de indruk van de ideeën van William. Aanvankelijk discussiëren de vrienden maar William wordt steeds fanatieker en wil zijn antipathie jegens de oorlog (en de leugens die verteld worden) verwoorden in een pamflet. John volgt. De Bromleys vinden John een lafaard, hij meldt zich immers niet vrijwillig om de eer van zijn land te verdedigen. Gedreven door eenzaamheid en verdriet, kiest John er toch voor om in dienst te gaan; op de boot naar Frankrijk krijgt hij een eervol baantje dat hem vrijwaart van taken als corvee en wacht lopen. Zijn kameraden nemen hem daardoor niet altijd serieus. John is naïef, wil (kan?) de pijnlijke waarheid niet altijd onder ogen komen en hij maakt de wereld vanuit de loopgraven soms mooier dan hij is. 
Met beter redactiewerk had deze roman een echte topper kunnen zijn. 


3/5

De witte tijger

De witte tijger is het debuut van de Indiase Aravind Adiga. Zijn boek gaat over 'het echte India' volgens de achterflap, 'geen sari's, geen kruiden, geen lyriek'. Dat het echte India een land is waar je niet wilt zijn, wordt al snel duidelijk. Het boek schetst op een luchtige en humoristische toon het ruwe, ontluisterende leven van de vele bedienden uit de lagere kasten en hun beperkte mogelijkheden om het leven te verbeteren. Balram weet het leven wel naar zijn hand te zetten, hij leert als (aanvankelijk naïeve) taxichauffeur de kneepjes van het omkopen van de hoge heren. Balram is handig, een witte tijger, één van de zeldzame jongetjes die aan zijn stand weet te ontsnappen. Hoe hij dit bereikt heeft, vertelt hij in een brief aan de premier van China, meneer Wen Jibao. Waarom Balram de premier van China kiest om zijn levensverhaal mee te delen, is mij niet helemaal duidelijk. Wat maakt het uit, De witte tijger is echt een heel aardig boek, origineel en het leest lekker weg.

3/5

Bonita Avenue

Bonita Avenue is de debuutroman van Peter Buwalda. Het boek is enthousiast ontvangen door critici en inmiddels hebben velen dit meesterlijke boek gelezen. Alhoewel de grote literaire prijzen voorbij gingen aan Buwalda, heeft hij de Academica literatuurprijs (debutantenprijs) in de wacht kunnen slepen. Bonita Avenue is een heel heftig boek waar ontzettend veel gebeurt en telkens proef je een zekere spanning. Langzaam aan worden de geheimen ontrafelt die in het gezin van Siem Sigerius (wiskundige & rector van een universiteit) angstvallig bewaard worden. Buwalda laat zijn lezers nadenken, aan het begin van menig hoofdstuk vraag je je in de eerste regels af waar je bent in de reconstructie van de gebeurtenissen. De personages zijn intelligent, geraffineerd, niet standaard, kleurrijk en prikkelend. Zij maken het boek tot zo'n boek dat je niet uit wilt hebben. Als het einde in zicht is, denk je, neeeh, nog niet. Toch zijn er wel wat puntjes van kritiek. Waarom Buwalda telkens een bijvoeglijk naamwoord moet gebruiken voor een kleur (rijtuiggroen??) begrijp ik niet zo goed. En het laatste hoofdstuk is het nét niet - het wordt allemaal een beetje te pathetisch. En dan de onbeantwoorde vragen, verhaallijntjes die niet netjes afgerond zijn. Mààr, ik moet niet te zuur worden, Bonita Avenue is echt een heerlijke en meeslepende leeservaring. 

4/5

Madame Bovary

Madame Bovary is waarschijnlijke de bekendste roman van Gustave Flaubert: het verhaal van de plattelandsdokter Bovary en zijn vrouw Emma die droomt van een leven vol bals, glamour, liefde en materiële zaken. Meneer Bovary is een tamme man die niet opgewassen is tegen de grillen van zijn tomeloze vrouw. Emma richt haar man volledig ten gronde, financieel en emotioneel. Ze heeft minnaars, richt haar huis mooi in en sluit het ene na het andere krediet af. Als het misgaat en de deurwaarder haar huis komt leeghalen, pleegt ze zelfmoord. De scène waarin Emma een hap arsenicum neemt is wereldberoemd. En terecht! Ook al kende ik het verhaal, de spanning is geweldig goed opgebouwd. Ademloos lees je hoe geraffineerd Emma te werk gaat, hoe ze een geheim leven leidt, haar man om de tuin leidt, ruzie maakt met haar schoonmoeder en uiteindelijk besluit om uit het leven te stappen. Het boek is niet recent en dat maakt het soms een beetje belegen, vooral qua taalgebruik. De manier waarop geliefden  met elkaar communiceren is wat achterhaald (ook al is het hier allemaal geheim en is Emma getrouwd). De beschrijvingen van Flaubert zijn behoorlijk uitgebreid, maar dat is niet storend. Het maakt het verhaal compleet. Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe goed leesbaar dit boek na zo'n lange tijd nog is. Met recht een klassieker!

5/5 

Metronome

In het boek Metronome gaat Laurànt Deutsch 'op het ritme van de metro' de stad Parijs door. Aan de hand van 21 metrostations vertelt hij een deel van de geschiedenis van Frankrijk en Parijs. Laurànt is idolaat van de stad Parijs en weet veel bijzondere details te presenteren aan zijn lezers. In Frankijk is het boek een ware bestseller geworden en er is inmiddels ook een geïllustreerde versie uitgegeven. Dat verdient het boek zeker; het boek moet gelezen worden met een plattegrond van de stad of met GoogleMaps erbij. Beter nog: in Parijs zelf, op zoek naar de plaatsen die beschreven worden.

Toegegeven, de hoofdstukken over de eerste 4, 5 eeuwen zijn niet echt smeuïg te noemen. Maar daarna krijgt de metro een flinke vaart en lezen de verhalen vlot. Deutsch gaat daarbij wel uit van een bepaalde voorkennis, die bij de Fransen waarschijnlijk aanwezig is, maar bij de gemiddelde Nederlandse lezer niet. Zo worden namen als Malraux en de Musset terloops genoemd. De stortvloed aan details en anekdotes maakt het nodig om het boek af en toe aan de kant te leggen om alles te verwerken. Helaas hapert de Nederlandse vertaling hier en daar een beetje, het boek bevat een aantal onbegrijpelijk geworden zinnen.

Metronome is een leerzaam boek maar vraagt om een gedreven lezer van wie het hart sneller gaat kloppen van de woorden geschiedenis, Frankrijk en Parijs.

3/5

Taal is zeg maar echt mijn ding

Alle goede recensies ten spijt: mij kan dit boekje niet echt bekoren. Wellicht waren de verwachtingen te hooggespannen. De titel is uitnodigend maar alhoewel de observaties over onze taal soms scherp zijn, vond ik het niet meer dan 'wel aardig'. Het is allemaal een beetje te veel, te flauw, soms te makkelijk en soms ook gewoon helemaal niet leuk. Meer dan af en toe een kleine glimlach op mijn gezicht hebben de columns( van Cornelisse bij mij niet kunnen bewerkstelligen. Het wordt tegen het einde van het boek echt meer van hetzelfde. Zo nu en dan een paar hoofdstukjes lezen, dat is het beste tempo en werkt denk ik het beste tegen de eentonigheid. Vandaar waarschijnlijk dat er een speciale 'wc editie' verschenen is.

2/5