Slaap

Nog nooit had ik een boek van de Japanse schrijver Haruki Murakami gelezen. Toen ik 'Slaap' zag liggen werd mijn aandacht getrokken door de naam van de schrijver, het formaat (het is een novelle) en de uitgave -die is werkelijk schitterend. Het boek is geïllustreerd met tekeningen van Kat Menschik. Het zijn mooie (soms een beetje psychedelische) afbeeldingen, sommigen lichten op in een zilvertint. 

Na lezing kan ik zeggen : mijn eerst Murakami smaakt naar meer. Slaap is een heel integer verhaal. Op de eerste pagina's een beetje Freudiaans (dromen duiden, onderbewuste) maar naarmate het verhaal vordert leest het vlot weg en krijgt de lezer een inkijkje in het leven van een Japanse dame. De dame is intelligent, lief en zorgzaam, echt veel kom je niet over haar te weten, maar ik vond haar sympathiek. Soms is doet het verhaal surrealistisch aan, zeker het einde laat lekker te raden over. Tja, nu moet ik toch ook eens Anna Karenina gaan lezen.... er wordt volop verwezen naar deze klassieker in Murakami's Slaap.

4/5

De weldoener

De weldoener komt langzaam op gang, het is even doorbijten de eerste 20 à 25 pagina's. Maar dan gaat het boek ook echt goed van start : Sierk Wolffensberger vindt een meisje dat hij redt van de dood. Hij voelt zich verantwoordelijk voor haar, en beschermt haar met ziel en zaligheid. Sierk (of eigenlijk Theo Kiers) is zelfs bereid om zijn huwelijk op te geven voor 'zijn' Beertje. Het verhaal is goed opgebouwd en de alwetende verteller belicht het verhaal van verschillende kanten. Beertje blijft mysterieus en alhoewel Sierk raadselachtige beweegredenen heeft, is dit personage goed uitgewerkt. Aanvankelijk lees je De weldoener als een detective (je afvragend waarom Sierk zo onnadenkend handelt en zoveel sporen achterlaat), maar met steeds grotere verbazing lees je hoe deze twee dolende hoofdpersonen het noodlot tarten en op weg gaan naar de eindbestemming. Het einde is dramatisch mooi. 
De roman is erg goed geschreven - het is een boek om rustig te lezen en te genieten van de mooie zinnen en vondsten van P.F. Thomése. Super!

4/5

Eten met Emma

Eten met Emma is een beetje een teleurstelling. Ik hoopte de Koch te lezen die sterke plots kan opbouwen, een spannende verhaallijn kan uitzetten en je dan ontgoocheld achterlaat. Helaas, het onderwerp was eigenlijk al een klein alarmpje. Een Gefrustreerde bijna-schrijver... goed. Ik ben eraan begonnen en bij vlagen is het best geestig. Martin is min of meer gevlucht naar Barcelona om daar dan toch eindelijk dat langverwachte meesterwerk te produceren. Zijn oude vader besluit op bezoek te komen en als chaperonne neemt hij Emma mee, een interessante jonge vrouw die ook de aandacht van Martin weet te trekken. In Barcelona brengen de drie samen een aantal dagen door, maar al snel wordt Emma verliefd op een Spanjaard. Martin ploetert na het vertrek van zijn gasten verder aan zijn boek, en het wordt duidelijk dat hij eigenlijk helemaal niet zo briljant is. Hij haalt zijn inspiratie iets te letterlijk uit een cult-klassieker. Zijn uitgever is not amused.

Emma krijgt het wel voor elkaar om de best-seller lijsten te bestormen. Als inspiratie voor haar werk, diende het bezoek aan Barcelona. Martin komt ook voor in het boek... op  welgeteld 1 pagina als hij Emma en zijn vader van de luchthaven komt ophalen. Martin is gefrustreerd en bezoekt een van de voorleesavonden van Emma. Daar begint hij alweer te dromen van een boekverfilming waar hij wederom met de onbereikbare Emma aan tafel kan.

Eten met Emma is geen vervelend leesvoer, je bladert er soepel doorheen, maar er gebeurt niet zoveel. Vader luistert het bezoek in Barcelona op zijn eigen manier op. Emma is mysterieus, maar ook weer niet heel exotisch. De ruzie met de uitgever is een beetje voorspelbaar en cliché en veel te weinig om het boek echt interessant te maken.

Aardig tussendoortje.

2/5