Een verzonnen leven

Weergaloos goed opgezet verhaal van Karine Tuil. Het is spannend, actueel, origineel... De eerste 10 pagina's lijkt het nog niet zo'n heerlijke leeservaring te worden. Je stoort je misschien even aan de voetnoten die Tuil gebruikt om praktisch elk personage uit het boek te beschrijven/toe te lichten. Dat haalt de vaart eruit, maar als je in het verhaal zit, is dit helemaal niet erg meer. De thema's (driehoeksverhouding, vriendschap, discriminatie, carrière uitbouwen) zijn wellicht niet heel origineel, maar wel goed uitgewerkt. Fijn geschreven, mooie karakters en voor iedereen een funeste afloop waarbij de kaarten anders verdeeld zijn. Echt een aanrader!

5/5

Vader

Verschillende mensen hadden mij al op het hart gedrukt echt eens iets te lezen van Karl Ove Knausgard, de Noorse schrijver die een serie boeken over zijn eigen leven publiceert. Bij het eerste deel beginnen dan maar, en dat is zeker geen tegenvaller. Een dik boek waarin eigenlijk heel erg weinig gebeurt klinkt niet als een aanbeveling. Maar dat is het zeker wel, knap hoe je geboeid blijft lezen en het boek slecht weg kunt leggen. De ontboezemingen zijn soms heftig: hoe kan een moeder haar gezin in de steek laten en op avontuur gaan? Hoe kan een zoon zijn moeder zo laten verloederen? Hoe kan een vader zo weinig van zijn zoon houden? Hoe kun je als kind op deze manier van je ouders houden? Het boek is zeer openhartig, Knausgard beschrijft zijn ervaringen zeer gedetailleerd maar daardoor grijpt het boek je des te harder bij de keel.

5/5

Heureux les heureux

Heureux les heureux is een verfrissend boek. Vooral de opbouw van het boek is vernieuwend. Yasmina Reza bundelt 21 verhalen over mensen die op één of andere manier met elkaar verbonden zijn. De relaties zijn heel divers: echtgenoten, schoonouders, kind van..., maar ook patiënten in de wachtkamer die met elkaar praten over de dokter of de assistente willen versieren. De verhalen zijn erg geestig, soms op het absurde af. Met een glimlach doorloop je de verhalen. Fijn boek!

5/5

Is dit een mens

Primo Levi's verslag van zijn verblijf in Auschwitz is geen lichte kost. De historische feiten zijn bekend, maar dit verslag is angstaanjagend. Ik heb het boek meerdere keren dichtgedaan omdat ik het moest verwerken. Het einde heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. De Duitsers hebben het kamp verlaten en zijn op de vlucht geslagen, de sterkere gevangenen voor zich uit jagend. De zieken en zwakken zijn achtergebleven in het kamp en proberen zich in leven te houden. Wat doet 'een mens' die eigenlijk niet meer is dan een set beenderen met vodden. Wat doet iemand die ernstig verzwakt is en eten nodig heeft. Terechte titel.... is dit een mens? 

5/5

Koekoeksjong

Het verhaal is inmiddels bekend. Robert Galbraith is een pseudoniem voor J.K. Rowling. Ze lijkt zichzelf te willen bewijzen door ook in een ander genre in het geheim te publiceren en levert zo wederom een dikke pil af. De detective leest als een trein en begint spannend, er worden interessante personages opgevoerd: veelbelovend. Maar de personages vervelen op den duur toch, ze zijn soms wel enorme stereotypes. Vooral Robin, de secretaresse van Cormoran, is wel heel erg perfect, initiatiefrijk, slim, sluw, zelfstandig... Ook de ontknoping is een beetje een dooddoener. Je ziet het echt niet aankomen, maar het is ook zo idioot. De detective is niet mijn genre, maar ik heb aan het Koekoeksjong toch een fijne leeservaring gehad.

3/5

Phèdre

Een klassieker (van Jean Racine dit keer)herlezen valt niet altijd mee. Het verhaal van deze tragedie is welbekend en absoluut de moeite waard. De perfectie tragedie, vol dramatische wendingen die onherroepelijk tot de dood lijden. Het was dus niet het verhaal dat een kluif vormde, maar het taalniveau. Het Frans (op rijm) is echt van een pittig niveau en maakte het lezen een regelrechte uitdaging.
Prachtig dramatisch stuk, maar wel in het Nederlands lezen....

5/5

Twee wegen

Wervelende vertelling van een voor mij onbekende schrijver, Per Petterson. Het boek is behoorlijk gehypet in de media, en dat is begrijpelijk. Het leest als een trein en bij momenten is het ladstig om het boek neer te leggen. Spannend is het niet echt, maar tussen de woorden, onuitgesproken, gebeurt er veel.
De levensverhalen van Tommy en Jim zijn op prachtige wijze weergegeven. Tommy's moeder Tya Berggren en zijn zus Siri hebben ook een rol in het boek, zij het bescheiden maar niet onbelangrijk. En voor je het weet ben je aan het eind van de roman, en dat einde is open. Lastig... je moet zelf de puntjes invullen. Daar baal ik dan van. Toch: lezen!!

4/5

Because I'm Worthy

James Worthy schreef met veel zelfspot en een hoge mate van bravoure over zichzelf. Althans, hij doet ons geloven dat jij zijn eigen leven vertelt. De toon van het boek is luchtig en humoristisch. Toch begint het wel wat te vervelen na de helft van het boek gelezen te hebben. Maar eerlijk is eerlijk: er valt echt wel wat te lachen. De insteek is zeer mannelijk, het leest als een trein. Because I'm Worthy is een lekker tussendoortje.

3/5

Oorlog en terpentijn

Een bejubeld boek, en wellicht begin je dan met te hooggespannen verwachtingen. Stefan Hertmans heeft een boek geschreven over zijn grootvader die aan het begin van de 20e eeuw opgegroeid is. Het boek komt echter langzaam op gang. Hertmans wil de lezer deelgenoot maken van zijn aarzelingen, zoektocht en moeizame start met het lezen en bewerken van de memoires van zijn opa. Hij liet een aantal schriften (cahiers) achter waarin hij jeugdherinneringen optekende. Het boek heeft prachtige en zeer aangrijpende passages maar altijd weer zakt het in. Het is jammer dat Hertmans dat mooie ritme niet kan vasthouden. Het beste deel (het boek bestaat uit 3 delen) is het tweede deel waarin beschreven wordt hoe Urbain (over)leeft in de loopgraven gedurende de eerste wereldoorlog. Verder werd ik geraakt door de grote liefde van Urbain voor de vrouw van zijn leven. 
Intens boek dat door de wisselende cadans toch licht teleurstelt.

3/5

Harry Potter en de orde van de feniks

Deel 5 alweer van de Harry Potter serie. Dat was eerlijk gezegd toch even doorbijten. Voor mijn gevoel kabbelt het verhaal pagina's lang door zonder dat het echt spannend of relevant wordt. De verveling slaat toe, de gekke woordjes, trucjes en fop-attributen worden irritant en er lijken maar weinig echte verrassingen in het boek te zitten. Zelfs de onthulling van Perkamentus aan het einde van het boek slaat niet in als een bom. Voorlopig wacht ik nog even met de laatste 2 delen. Naar mijn mening is dit het minste boek tot nu toe.

2/5

Je ne veux pas mourir seul

Ik wil niet alleen sterven, maar dat lijkt plotseling hetgeen Gil Courtemanche nog rest. Op dezelfde dag hoort hij dat zijn grote liefde Violaine hem verlaat en dat hij kanker heeft. Dit boek is een weergave van zijn levensstrijd en een terugblik op het leven. Hij deelt zijn momenten soms met vreemden, omdat hij niet meer de intimiteit van een relatie heeft. Het is een boek met korte hoofdstukken (met als titel telkens la vie / la mort) om langzaam te lezen. Courtemanche slaagt erin om de juiste toon en woorden te vinden voor penibele momenten. Hij laat de pijnlijke momenten niet weg. Dapper boek.

3/5

Meester Mitraillette

Onwaarschijnlijk mooi boek, ademloos en bijna in één ruk uitgelezen. Ik verkeerde in de veronderstelling dat Jan Vantoortelboom een boek geschreven had over de eerste wereldoorlog, maar dat is zeker niet het belangrijkste thema in het boek. Het is meer het levensverhaal van meester Verbocht, een rustig, kalm en eigenzinnig mens. Zijn eigen passies koesterend, maar hij torst zijn verleden op zijn rug met zich mee als een slak zijn huisje. Verbocht is moedig maar eigenlijk weten we na het lezen erg weinig van zijn innerlijke strijd. Het lijkt alsof dat een bewuste keuze van de schrijver is. Ook als het de meester onredelijk lastig gemaakt wordt, is er weinig verzet en veel berusting. Vantoortelboom bedient zich in dit meesterlijke verhaal van prachtige zinnen, mooie metaforen en af en toe een prachtig Vlaamse uitdrukking.

Schitterend! 5/5

Mei

Mei is een korte verhalenbundel van Anna Enquist. De bundel gaat over de tweede wereldoorlog. Het verhaal over de dokter vond ik erg sterk. Het andere verhaal daarentegen en de opgenomen rede ter gelegenheid van de dodenherdenking konden me slechts matig boeien.

2/5

De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween

Jonas Jonasson schreef een heel laagdrempelig en vrolijk boek dat zeer vermakelijke lectuur is. De hoofdpersoon Allan stort zich min of meer ongewild van het ene in het andere doldwaze avontuur nadat hij op zijn honderdste verjaardag het bejaardentehuis besluit te ontvluchten. Naast het avontuur op zijn honderdste wordt ook zijn levensverhaal beschreven. Dat is al net zo dolkomisch. Zo lijkt hij bij elke grote historische gebeurtenis uit de 20e eeuw aanwezig geweest te zijn. Hij heeft bijv. gedineerd met Mao, Stalin en alle Amerikaanse presidenten. De toon is overal luchtig, soms kluchtig. Gewoon een heel gezellig boek!

3/5

Het Rosie project

Het Rosie project van Graeme Simsion draait om de autistische wetenschapper Don die een partner probeert te vinden. Geheel in stijl doet hij dat met een ellenlange vragenlijst die potentiële kandidaten voor het Echtgenote Project moeten invullen. Uiteraard wordt Don verliefd op een vrouw die slecht zou scoren op de vragenlijst. Het boek is luchtig maar erg grappig en vermakelijk. Helaas gaat het een beetje ten onder aan wat kluchtige scènes en een grote mate van voorspelbaarheid. Chicklit voor op de strandstoel.

3/5

De hongerspelen

Suzanne Collins heeft met De hongerspelen een spannend jeugdboek geschreven. Af en toe misschien wat te spannend maar wellicht vergis ik me in wat de jeugd aankan aan bloed en dood. Het is een fantasierijk boek dat vlot leest. Het einde is een beetje frustrerend omdat het zo duidelijk opbouwt naar het tweede deel. Dat moet je nu dus eigenlijk lezen en daar heb ik dus geen zin in. Maar het is zeker een heel fijn boek om te lezen.

4/5

Ik haal je op, ik neem je mee

De armetierige titel zou eigenlijk al een reden an sich zijn om dit boek niet te gaan lezen. De frisse en fruitige kaft, is een tweede goede reden om er niet aan te beginnen. Wellicht vindt de een het prachtig en is iemand anders van mening dat het een nietszeggend plaatjes is, maar bij dit boek dekt de kaft de lading van de inhoud totaal niet. Wie heeft dat bedacht, ...zeer slecht. Toch leest het boek vlot, zoals eigenlijk alle boeken van Niccolo Ammaniti. Maar na het lezen van meerdere boeken uit zijn oeuvre, gaat zich een patroon aftekenen. Telkens dezelfde beelden: vader aan de drank, onmachtige moeder, jongeren/jonge kinderen die zichzelf moeten redden, armoe, ongelijkheid, hitte, fietsende jongetjes, slachtoffers.
Het wordt een beetje saai, ook in Ik haal je op, ik neem je mee, tref je dezelfde thematiek als in Jij en ik of Ik ben niet bang. Nee, dit boek weet niet te bekoren. De verhaallijn is magertjes, het taalgebruik is plat en expliciet. Zeker geen aanrader!

2/5

Harry Potter en de vuurbeker

J. K. Rowling weet de lezer in elk deel weer te verrassen met een spannend verhaal waarin niets is wat het in eerste instantie lijkt. Harry Potter en de vuurbeker is een sterk vierde deel en op dit moment mijn favoriet. Maar met nog 3 delen te gaan, is het wellicht wat vroeg om een definitieve balans op te maken. In dit deel zitten genoeg nieuwe en originele elementen om je geboeid te houden. Het eind is echt spannend. Een heerlijk verhaal!

4/5

Allah n'est pas obligé

Kourouma Ahmadou heeft geen boek geschreven voor de faint-hearted, oef wat een wreed relaas. Allah n'est pas obligé vertelt het verhaal van Birahima die als kindsoldaat in Sierra Leone en Liberia vecht voor diverse krijgsheren. Na het overlijden van zijn moeder heeft Birahima als jonge jongen zijn dorp verlaten. Begeleid door allerhande charlatans gaat hij op zoek naar zijn tante. Onderweg overkomt hen de ene na de andere rampspoed, ze wijken uit naar buurlanden weg van alle ellende. Maar in geen enkel land zijn ze veilig, dictator na dictator volgen elkaar op en slagen er niet in om tot een goed politiek bestuur te komen. Bestuurders worden afgeschilderd als despoten die er slechts op uit zijn om hun eigen zakken te vullen - al dan niet in het zadel geholpen door westerse hulporganisaties. De situatie is uitzichtloos, geen banen, geen geld, er is maar één plek waar je terecht kunt: de milities van de krijgsheren die op hun buurt mini-dictatuurtjes leiden. De kinderen moeten soms hun eigen ouders vermoorden om lid te kunnen worden van een bende, kleine kinderen spelen met kalachnikovs alsof het niks is, ze stelen, moorden, gebruiken drugs, leiden onder de voedseltekorten, als trofee eten ze soms het hart van hun slachtoffers. Gruwelijk wreed. 
De verteller van het verhaal is Birahima, Ahmadou kiest ervoor om vanuit het kindperspectief te schrijven. Dat lukt heel aardig, maar hij schiet daarin door. Veel moeilijke woorden worden tussen haakjes uitgelegd. Dat haalt de vaart uit het boek. Ahmadou is ook wel heel uitvoerig in de beschrijvingen van de politieke situatie in de landen, soms pagina's lang. Daarbij komen de vele herhalingen/ uitleg van Birahima, en dat wordt op een geven moment storend.

3/5
  

De oesters van Nam Kee

Het boek 'de oesters van Nam Kee' van Kees van Beijnum lag al even op de plank. Fijn dat het uit is, want ik was er niet kapot van. Geen vonkjes tijdens het lezen. Eigenlijk heb ik niet veel met boeken over kanslozen die zuipen en snuiven en in de cel belanden. Het milieu waar het boek zich afspeelt is dat van pistolen, overvallen, bordelen en afpersen. De hoofdpersoon lijkt daar min of meer toevallig in beland te zijn. Berry is stuurloos en maakt foute vrienden. Toch begaat hij zijn grootste fout niet op aandringen van zijn vrienden. De liefde voor een vrouw drijft hem tot het uiterste. 
De structuur van het boek is interessant, door middel van flashbacks die niet chronologisch geordend zijn, wordt het verhaal van Berry verteld. Het boek is mij iets te wild.

2/5 

Bonjour Nederland

Dit boekje heb je zo uit, maar het is niet de moeite waard. Door een andere bril naar je eigen land kijken - en in dit geval een Franse bril - kan interessant zijn. Maar... wat een gejeremieer van Stephanie Koning; een Française die schrijft over haar ervaringen in Nederland. Ze trouwt met een Nederlandse man en probeert op grappige wijze haar eerste stappen in dit koude kikkerland te beschrijven. Stilistisch gaat er een en ander mis, en eigenlijk het is nergens grappig, vertederend, vernieuwend, boeiend of interessant. De ontboezemingen over haar privé leven gaan te ver (het is toch geen dagboek?) en haar introspectie, woede en verwondering zijn eigenlijk irritant. En als je dan ook nog fan wordt van Marco Borsato, nou dan gaan bij mij alle luiken dicht. Helaas ontstijgt het boek nergens het niveau van 'alle clichés zijn waar', zucht heel erg vermoeiend. Niet doen!! Zonde van je tijd.

1/5

La vérité sur l'affaire Harry Québert

Als je weinig tijd hebt om te lezen, is dit geen aanrader. Je kunt het boek namelijk slechts met grote moeite wegleggen. Je wordt meegezogen in de spannende roman (thriller, toch ook wel!?) van Joël Dicker. Alles draait hier om de verdwijning van Nola, een jong meisje van 15 dat al jaren vermist is. Na 30 jaar, wordt ze opgegraven in de tuin van de bekende schrijver Harry Québert. Hij is meteen verdachte nummer 1. Zijn beste vriend Marcus Goldman is overtuigd van de onschuld van Harry en gaat op eigen initiatief op onderzoek uit. Dat levert veel spannende verhaallijnen op waarbij niks is wat het lijkt. Verschillende verdachte personages passeren de revue en Dicker bouwt de spanning mooi op.
Het is een dikke roman, maar het leest heel vlot, ook het Frans van Dicker is absoluut geen belemmering. Aan het einde wordt het wel iets te obligaat - maar daar zijn veel fijne pagina's aan vooraf gegaan. Heerlijke leeservaring!

4/5

Alles wat is

Het begin van het boek leest als een trein. James Salter sleept je mee naar de 2e wereldoorlog, aan boord van een marinefregat. Maar Alles wat is, is alles behalve een oorlogsroman. Al snel is de oorlog over en volgt de lezer Philip Bowman die een baan vindt in het uitgeverswezen. Het boek kabbelt vanaf dat moment eigenlijk een beetje voort, zonder grote hoogtepunten of absolute dieptepunten. Philip trouwt, scheidt, ontmoet andere (spannende) vrouwen, leest, recenseert, ontmoet schrijvers, bezoekt borrels en etentjes en komt op de meest onverwachte plekken mensen tegen die hij al jaren niet gezien heeft. Niet heel spannend, maar het leest wel lekker. 
Toch is er iets mis met deze roman : Salter laat een oneindig aantal (on)interessante personages de revue passeren. Dat aantal is zo groot dat je niet kunt onthouden wie wie is en wat hun relatie met Philip was en op welk moment in hun leven ze belangrijk waren voor hem. Dat zorgt ervoor dat je moet terugbladeren. 
Het einde is mij te filosofisch en  dan heet het laatste hoofdstuk ook nog 'open einde'.

3/5

Het puttertje

Na lang ploeteren is het me gelukt om deze veel te dikke roman uit te lezen. Dat was slechts bij vlagen een plezier, maar vaker leek het meer op een straf. Het boek van Donna Tart heeft me nergens geraakt. Vaak heb ik me afgevraagd waarom de uitgever niet ingegrepen heeft en waarom toch niet minimaal de helft geschrapt is? Honderden pagina's zijn echt totaal overbodig en leiden alleen maar af van de verhaallijn rond het schilderij het puttertje. Sommige delen van het verhaal zijn zo ver uitgewerkt door Tart dat het gewoonweg saai en voorspelbaar wordt. Toch is het idee van het boek an sich erg goed, maar de uitwerking laat gek genoeg te wensen over. Het is waar, soms geldt 'less is more' ook voor een roman. Nee mensen, niet aan beginnen!

2/5

La délicatesse

La délicatesse is een eenvoudige roman waarin David Foenkinos het leven beschrijft van Nathalie. Na de onverwachte dood van haar man, moet ze het leven weer op zien te pakken. Na een periode van rouw, stort ze zich vol overgave op het werk, de avances van haar baas negerend. Als er toch plaats blijkt te zijn voor een nieuwe man brengt dat de nodige onzekerheden met zich mee. Wat opvalt in dit verhaal is de humor, erg knap en subtiel verwerkt. De personages zijn lief, je voelt met ze mee en de komische voorvallen trekken de lezer snel door het boek heen. Helaas is het einde een beetje gekunsteld, maar ja, hoe eindig je zo'n roman goed? Het is teleurstellend als ze elkaar niet vinden maar het is even jammer als er op gezapige manier een einde komt aan het boek (rondwandelen in de jeugd van Nathalie). Toch was het een plezier om dit boek te lezen, het is voor alles (ondanks de dood van Nathalie's man) een vrolijk boek. De film is overigens ook erg leuk!

3/5

Un lézard au Congo

Het boek van de Canadees Gil Courtemanche heeft geen blijvende indruk gemaakt. En dat is jammer, want het bevat alle ingrediënten om een goed boek te zijn. Het onderwerp is interessant: kindsoldaten in Afrika, het niet kunnen veroordelen van de corrupte en machtige leiders door gebrek aan bewijs en de rol van het Internationaal Gerechtshof daarin. Alhoewel er indrukwekkende getuigenissen in het boek zijn opgenomen, blijft het boek een beetje afstandelijk, je komt er niet echt lekker in, waarschijnlijk doordat de hoofdstukken heel kort zijn, bijna fragmentarisch. Gelukkig heeft Courtemanche ook humoristische passages in het boek verwerkt. Zo staan er rake woorden in over de Hollanders en hun volksaard en kun je gniffelen om de eerste stappen in Afrika van de hoofdpersoon. Als westerling ben je voor je het weet opgelicht door de vriendelijke en behulpzame Afrikanen.
We volgen de stoïcijnse Claude Tremblay, werkzaam voor het gerechtshof. Jaren van zijn leven brengt hij door met het verzamelen van bewijs tegen de Congolese misdadiger, ronselaar van kindsoldaten, Lubanga. Het blijkt lastig om een goed dossier te vormen en als Lubanga vrijuit gaat door een vormfout blijft Claude teleurgesteld achter. Hij reist af naar Congo omdat het hem niet loslaat, en gaat de gangen van Lubanga na. Hij komt zelfs oog in oog te staan met de man die hij door zijn onderzoek zo goed kent. Claude zoekt naar slachtoffers van Lubanga en ondervindt wat Lubanga te weeg heeft gebracht in de levens van de kindsoldaten. Het is geen vrolijk verhaal en het ligt te dicht bij de werkelijkheid om het onbewogen ter zijde te schuiven.

3/5
 

Des hommes

Laurent Mauvignier bespreekt op formidabele wijze een zwarte periode uit de Franse geschiedenis, namelijk de Algerijnse burgeroorlog. Het boek begint in een dorpje waar een familiefeest aan de gang is, zo eentje in het zaaltje waar alle feesten gevierd worden. Aanwezig zijn meerdere Franse oud-strijders die uitgezonden waren ten tijde van de oorlog. Bernard geeft ook acte de présence, en dat is niet zo vanzelfsprekend. Bernard is pas lang na de oorlog berooid teruggekeerd in dat dorp en is verloren, hij drinkt veel, maakt ruzie. Als lezer krijg je pas later in het verhaal informatie over het waarom, waarom is deze man geworden wie hij is en waarom alles escaleert op het feestje van Solange, zijn zus. 
Je wordt meegenomen naar Algerije en beleeft, verveling, voorzichtige vriendschappen, spanning, angst, teleurstellingen, gruwelijkheden, machteloosheid. Het relaas grijpt je bij de keel en laat je soms maar lastig los. Dit is het dus, oorlog voeren.
De opbouw in het verhaal is subliem, en het einde werkelijk prachtig! Helaas is het boek wel wat traag en daarom...

4/5