Alles wat is

Het begin van het boek leest als een trein. James Salter sleept je mee naar de 2e wereldoorlog, aan boord van een marinefregat. Maar Alles wat is, is alles behalve een oorlogsroman. Al snel is de oorlog over en volgt de lezer Philip Bowman die een baan vindt in het uitgeverswezen. Het boek kabbelt vanaf dat moment eigenlijk een beetje voort, zonder grote hoogtepunten of absolute dieptepunten. Philip trouwt, scheidt, ontmoet andere (spannende) vrouwen, leest, recenseert, ontmoet schrijvers, bezoekt borrels en etentjes en komt op de meest onverwachte plekken mensen tegen die hij al jaren niet gezien heeft. Niet heel spannend, maar het leest wel lekker. 
Toch is er iets mis met deze roman : Salter laat een oneindig aantal (on)interessante personages de revue passeren. Dat aantal is zo groot dat je niet kunt onthouden wie wie is en wat hun relatie met Philip was en op welk moment in hun leven ze belangrijk waren voor hem. Dat zorgt ervoor dat je moet terugbladeren. 
Het einde is mij te filosofisch en  dan heet het laatste hoofdstuk ook nog 'open einde'.

3/5

Het puttertje

Na lang ploeteren is het me gelukt om deze veel te dikke roman uit te lezen. Dat was slechts bij vlagen een plezier, maar vaker leek het meer op een straf. Het boek van Donna Tart heeft me nergens geraakt. Vaak heb ik me afgevraagd waarom de uitgever niet ingegrepen heeft en waarom toch niet minimaal de helft geschrapt is? Honderden pagina's zijn echt totaal overbodig en leiden alleen maar af van de verhaallijn rond het schilderij het puttertje. Sommige delen van het verhaal zijn zo ver uitgewerkt door Tart dat het gewoonweg saai en voorspelbaar wordt. Toch is het idee van het boek an sich erg goed, maar de uitwerking laat gek genoeg te wensen over. Het is waar, soms geldt 'less is more' ook voor een roman. Nee mensen, niet aan beginnen!

2/5