Nachtouders

Het boek over het moederschap van Saskia de Coster stelde mijn doorzettingsvermogen op de proef. Aan het begin kwam ik er niet goed in, ondanks een vlotte opbouw en schitterende schrijfstijl. Vooral de hoofdstukken met de titels 'schrift' vond ik taai. Het boek bestaat eigenlijk uit 3 verhaallijnen. De lopende lijn waarin Saskia de Coster de ik-persoon is en vertelt over haar lesbische relatie en het krijgen van een zoon. Haar partner heeft het kind gedragen, een Canadese vriend was de donor. In 'schift' lees je dagboekfragmenten, die zijn in een veel afstandelijkere stijl geschreven. Tenslotte zijn er fragmenten waarin Saskia en haar partner 'praten', de gesprekken zijn weergeven als toneeldialogen. Gaandeweg neemt het verhaal je mee, zeker omdat er een geheim is dat aan het licht komt. Het is een onconventioneel relaas, hoeveel hiervan is 'echt' en hoeveel is 'roman'? Het thema is een weinig gekozen onderwerp en alleen daarom al is het de moeite van het lezen meer dan waard. Even doorbijten in het begin. Maar misschien is dat voor iedereen anders.

4/5

Het echte leven

'De Franstalige Lize Spit' staat er op de cover van het boek van Adeline Dieudonné. En die vergelijking is te begrijpen. De lezers van 'Het smelt' zullen dit boek zeker waarderen. Ik heb het boek ademloos uitgelezen. Binnen een middag is het (helaas!) uit. Wat een goed opgebouwd verhaal met een steeds groter wordende spanning. De laatste 50 pagina's worden er een aantal adembenemende scènes geschetst. De hoofdpersoon is een innemend dapper en intelligent meisje. Zij vertelt het verhaal vanuit het ik-perspectief. Daarnaast hebben een aantal zeer bijzondere personages een mooie rol in het boek en in het leven van de hoofdpersoon. 
Werkelijk prachtig!

5/5

Winter

Deze Knausgard was wat teleurstellend. Winter is een deel van de vierluik 'seizoenen'. Lente wist mij zeker te boeien, maar Winter niet. De schrijfstijl is daarvan niet de oorzaak. Knausgard schrijft prachtig, beeldend. Maar al de korte reflecties over alledaagse dingen, zo uiteenlopend en weinig samenhangend en wel erg diep filosofisch. Maar ja diep filosofisch over een wattenstaafje is voor mij niet helemaal nodig. Soms lijkt het wintersausje er met opzet overheen gegoten. Het kwam allemaal niet binnen.  

2/5

Paardenkracht

De vlamberken van Lars Mytting was een verslavend avontuur. Het debuut van Mytting, Paardenkracht, is dat iets minder. Toch is zijn de dialogen virtuoos en is zijn stijl erg sterk,  alhoewel de vele liefdevolle technische beschrijvingen van auto's wel wat afleiden. De hoofdpersoon Erik is een zeer eigenzinnig persoon. Je voelt van alle kanten zijn ondergang aankomen. Het schuurt, soms wil je niet verder lezen omdat zijn leven je zo grijpt. Uiteraard doe je dat. Goed aflopen doet het niet, maar dat zou totaal niet bij de levensvisie van Erik aansluiten.

3/5

Zwarte schuur

Gegrepen vanaf de eerste bladzijde. De nieuwe Oek de Jong leest als een trein en is ondanks de omgang te snel uit. Het leven van de kunstschilder Maris is alles behalve saai. Hij draagt een geheim uit zijn jeugd in Zeeland met zich mee. Een zwaar geheim. Zijn jeugd in Zeeland is opmerkelijk, niet perse warm. Het brein is daar wellicht wat selectief. Een carrière die door een studie en via een verblijf in New York van de grond komt. Wat ongelukkige ervaringen in de liefde. Heimwee naar Holland. Een verstoorde relatie met de familie. Liefde die in zwaar water geraakt, twee bonuskinderen. Verschillende passanten. Doordat heden en verleden gemengd zijn, zitten er mooie spanningsbogen in. Soms vliegt het wel een beetje uit de bocht. Ik bedoel: hoe groot is het toeval dat je bij een benzinepomp aan de rand van Parijs een heroïnehoertje uit je geboortedorp in Zeeland oppikt? Nou ja, het verhaal verveelt in ieder geval geen moment, en het is zo fijn dat het happy afloopt. 

4/5