Zola Jackson

Gilles Leroy heeft echt een heel mooi boek geschreven; een klein boekje dat zich afspeelt in New Orleans. Het gaat over het leven van Zola Jackson, een donkere vrouw die niet zo sympathiek overkomt. Zo heeft ze een duidelijke mening over haar buurvrouwen, keurt ze haar schoonzoon af (en daarmee de homoseksualiteit van haar zoon) en lijkt ze slechts voor haar hond Lady te leven nadat haar zoon Caryl is overleden. Ze heeft alles in haar leven in het teken gesteld van haar zoon, haar eigen (liefdes)leven is ondergeschikt aan dat van haar zoon; Caryl is dan ook succesvol, hij studeert aan de universiteit en krijgt een mooie aanbieding van een prestigieuze universiteit om te promoveren. Toch is niet alles rozengeur, tot haar afschuw blijkt hij homo te zijn. 

Caryl was een ongelukje, verwekt uit een kortstondige relatie met een blanke man. Na de dood van Caryl verbreekt ze elk contact met haar schoonzoon. Eigenlijk heeft ze weinig contacten. En dan komt de orkaan Kathrina, Zola weigert mee te gaan met de reddingswerkers als blijkt dat ze haar hond niet mee mag nemen. Het is echt een indringend verhaal. De verhaallijn is mooi opgebouwd met flash-backs naar en mijmeringen over het leven toen Caryl nog in leven was. De informatie is compact weergegeven, Leroy slaagt erin om met weinig woorden veel te vertellen. Onverwacht mooi.

4/5

Mannen die vrouwen haten

De titel zou een reden kunnen zijn om dit boek niet te lezen. Wat een ontzettend slechte titel, niet te geloven. Toch is het boek mateloos populair en alhoewel ik weinig thrillers lees, heb ik het eerste deel van de trilogie van Stieg Larsson gelezen. Het is even wennen aan het genre, maar je bent snel weg in het boek. En zoals het een thriller betaamt, je begint meteen met Michael Blomkvist mee te denken. Op ingenieuze wijze wordt het web van intriges en aanwijzingen gesponnen. Het is even doorbijten als er een bak namen en personages tevoorschijn getoverd worden, maar de verdachtmakingen beperken zich uiteindelijk tot een klein groepje. Soms liggen de dingen er wel erg dik bovenop maar het is een spannend boek. Het eindigt wel wat gewelddadig in een bunker met martelwerktuigen. Ik vond bovendien de schuingedrukte gedachtes van de tegenstander niet zo sterk (in bepaalde confrontaties waarin je vanuit het perspectief van personage A de wereld bekijkt, staat daar ineens dat personage B denkt 'oeps, hij weet wel heel erg veel, wat weet hij eigenlijk'). Goedkoop, maar goed. Als je dit boek nog niet gelezen hebt (wat zeer onwaarschijnlijk is) moet je het toch gaan lezen, kun je in elk geval meepraten. Ik heb sterk het gevoel dat ik de hele trilogie nu 'moet' lezen.

3/5 

Extreem luid en ongelooflijk dichtbij

Een eerdere poging om een boek van Jonathan Safran Foer te lezen is voortijdig gestrand. Ik kwam echt niet door 'Alles is verlicht' heen. Na de jubelende ontvangst van 'Extreem luid en ongelooflijk dichtbij' en de vele enthousiaste reacties heb ik dit boek ook ter hand genomen. De illustraties in het boek zijn uitnodigend, maar niet noodzakelijk of van toegevoegde waarde. Na een aantal pagina's was ik alweer in de war: er lopen twee verhaallijnen door elkaar, en ik had niet altijd scherp welk verhaal ik aan het lezen was. Het duurt even voordat je erin zit en dan nog blijft het een gecompliceerd verhaal met onalledaagse personages. Zo ontdek je dat Oscar aan een (mijns inziens) idiote missie is begonnen, hij gaat alle Blacks in de stad opzoeken. Dit heeft alles te maken met een briefje dat hij gevonden heeft in een vaas van zijn vader. Oscar is een vreemd jongetje dat in zijn eigen wereldje leeft; hij bedenkt de meest wilde dingen en lijkt bovengemiddeld intelligent. Oscar worstelt met het verlies van zijn vader die omgekomen is in de Twintowers op 9/11. De tweede verhaallijn onthult het bijzondere verhaal van de opa en oma van Oscar. Zij hebben de tweede wereldoorlog in Duitsland meegemaakt (bombardement Dresden). Dat is op zich niet zo bijzonder, maar de manier waarop hun relatie tot stand komt en zich ontwikkelt is wonderlijk. Zo creëren ze in hun huis 'niets-plekken'. Oscars vader heeft zíjn vader nooit gekend en Oscar weet niet wie zijn opa is. Met zijn oma heeft hij een hele goede band. De twee verhaallijnen komen bij elkaar op het moment dat Oscar zijn opa ontmoet (die verstopt wordt door oma in haar eigen flat). Het verhaal is fantasierijk en origineel, maar erg gecompliceerd. Het is geen boek ter ontspanning, en eerlijk gezegd begrijp ik al die lovende recensies niet. Nee, Foer is niet mijn ding.

3/5

Het familieportret

Zijn er nog originele verhalen te bedenken over de tweede wereldoorlog? Dat is lastig, want in de hedendaagse 20/21e eeuwse literatuur is het een dankbaar onderwerp. Toch slaagt Blum erin om een zeer boeiend verhaal op te tekenen. Het verhaal van Anna, een oude vrouw die met recht zo gesloten als een oester genoemd kan worden, is een vreselijk verhaal. Maar het bevat alle elementen om als lezer de pagina's snel te lezen, hongerig naar een goede afloop. Liefde, moed, verdriet, zorg voor een kindje, verschrikkingen van de oorlog, vriendschap, vluchten, noodzakelijke vriendschappen, angst, ontberingen, ... en geheimen. Onbegrijpelijk dat Anna haar eigen dochter Trudy niet kan vertellen wie haar vader is. De verhalen van Anna en Trudy(verleden en heden) zijn mooi door elkaar geweven. Het wetenschappelijk onderzoek van Trudy is soms een beetje tenenkrommend, de kennismaking met de respondenten en de situaties waarin Trudy belandt... maar ach, het haalt de vaart niet uit het boek. Een mooi boek, geen stilistische fratsen, recht uit het hart. Lezen.

4/5

Le voleur des ombres

Eigenlijk is het een heel slecht boek, een erg dun verhaaltje (een kind dat schaduwen kan stelen en er vervolgens mee kan praten!) dat je de wenkbrauwen doet fronsen. En toch kruipt het verhaal onder je huid, dat komt door de intense zinnen die Marc Lévy heeft gebruikt. In 'Le voleur des ombres' zijn alle personages lief en als ze dat niet zijn, dan wordt er via een kunstgreep geprobeerd om toch enige sympathie voor ze op te brengen. Gelukkig loopt het verhaal happy af, alle personages passeren nog een keer de revue en ze vinden elkaar uiteindelijk allemaal. Heerlijk voor op het strandbed, tissues bij de hand houden.

3/5

Nooit ziek geweest

Met korte eenvoudige zinnen kunnen zeggen wat je bedoelt is heel knap. En dat de humor, het sarcasme, de haat, daarbij ook van de pagina's spettert is een mooie prestatie. Nico Dijkshoorn heeft in dit boek zijn persoonlijke verhaal opgetekend. Hij is niet zo fan van Klaas, zijn vader. Klaas wordt geschetst als een nietsontziende, ruwe bolster die graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Op feestjes de gangmaker met platte en flauwe grappen. Klaas weet niet hoe hij moet reageren in situaties die van hem vragen om medeleven en compassie te tonen. Gaandeweg het boek wordt het steeds meer het verhaal van de dementie van Klaas, schrijnend. Klaas en Nel vechten elkaar de tent uit en Klaas is steeds meer totaal de kluts kwijt. De uiterst korte hoofdstukjes houden de vaart hoog, iets te hoog naar mijn smaak. Dit boek is te snel uit. Lezen en in het begin gniffelen om de verhalen die Dijkshoorn vertelt en daarna de aftakeling van Klaas met lede ogen aan te zien. 

4/5

Dinsdagland

In dinsdagland zijn een aantal korte verhalen van de Belgische schrijver Dimitri Verhulst gebundeld. Ik ben niet zo'n liefhebber van verhalenbundels, maar na 'De helaasheid der dingen' hoopte ik weer op een humoristisch boek. Een boek waarin het België dat mijn ouders schetsten centraal zou staan, een land dat dichtbij is maar waar de normen en waarden zo anders zijn. Er staan een aantal mooie verhalen in deze bundel, verhalen die een glimlach op je gezicht toveren - precies de stijl en toon die ik verwachtte. Toch vond ik deze bundel een hele kluif. En dat is vreemd want Verhulst heeft een humoristische stijl en de onderwerpen zijn lekker Belgisch (wielrennen, café, duiven melken, Jupiler). Toch is de stijl niet simpel, integendeel, Verhulst gebruikt veel voorbeelden, maakt uitstapjes door snel en vlot op een ander onderwerp over te stappen. Al met al viel het me tegen, voorlopig even geen Verhulst meer.

2/5