Le grand cahier

Le grand cahier is een bijzondere leeservaring. Het boek roept verschillende emoties bij de lezer op: het is een origineel boek met aandoenlijke passages; maar het is ook provocerend, wreed, gewelddadig en hard. De Hongaarse schrijfster Agota Kristof vertelt het verhaal van de tweeling Lucas en Klaus. De jongens worden aan het begin van het boek door hun moeder bij oma achtergelaten. Het is oorlog- en in de stad waar ze woonden, wordt de situatie steeds penibeler. Oma is een wat wereldvreemde vrouw: ze heeft haar man vermoord, wast zich niet, is zeer gierig... De jongens ontwikkelen zich op een zeer wonderlijke manier, met name door zichzelf allerlei dingen te leren. Ze zijn erg hard voor zichzelf en onderwerpen zich aan zelfbedachte regels zoals 2 dagen niet eten, bedelen op straat, gevoelloos worden voor slagen. Alhoewel de karakters eigenlijk heel erg plat blijven is het een intrigerend en ontluisterd boek. De schrijfster weet zich heel goed te verplaatsen in de gedachtewereld van de tweeling. Ze schrijft in het Frans, wat niet haar moedertaal is, en dat resulteert in een toegankelijk Frans dat bestaat uit eenvoudige, en korte zinnen. Wellicht is het taalgebruik ook een reden dat dit boek zo goed gelukt is. Na het lezen blijft er toch 1 vraag over: waarom zo wreed?

4/5

Dan ook maar meteen een jurk aan

Dit boek is een verzameling columns van de hand van Aaf Brandt Corstius. De beste stukken van het afgelopen anderhalf jaar, zo lezen we op de achterflap. Het is in ieder geval leuk en luchtig vermaak. Niet alle stukken maken evenveel indruk, maar de subtiele humor en de geestige observaties maken deze bundel de moeite waard.

3/5

Il a jamais tué personne, mon papa

"Il a jamais tué personne, mon papa" is een klein boekje van Jean-Louis Fournier dat hij geschreven heeft over zijn vader die huisarts, maar vooral alcoholist was. Fournier schrijft vanuit het perspectief van een klein jongetje, maar slaagt er nergens in om dat op een overtuigende manier te doen; dat het woord 'papa' zowel in de titel als in elke hoofdstuktitel gebruikt wordt- helpt daar niet bij. In hele korte hoofdstukjes schetst Fournier een herinnering uit zijn jeugd en gebruikt daarbij eenvoudige Franse woorden en zinnen, waardoor het goed te volgen is. De verhalen die hij vertelt zijn af en toe pijnlijk, het leven in een gezin met een aan drank verslaafde vader is absoluut schrijnend. Slechts een enkele keer komt dat ook binnen, maar meestal sla je gelaten de pagina om.

2/5

Limonov

Het levensverhaal van Limonov (Eduard Venjaminovitsj) is geen luchtige roman over een idealist die terugkijkt op een veelbewogen leven. Emmanuel Carrère, voor dit boek bekroond met de Prix Renaudot, vraagt wat van zijn lezers. Alhoewel het leven van de schrijver/dichter/activist Limonov een synopsis van een spannende avontuurlijke film lijkt, is het boek toch een hele kluif. Vooral de delen waarin de politieke situatie uitgelegd wordt en meerder Russische schrijvers, politici, journalisten de revue passeren, zijn verwarrend. Waarschijnlijk is dit grotendeels te wijten aan ontbrekende voorkennis mijnerzijds. Toch wordt er een duidelijk beeld geschetst van Rusland aan het einde van de vorige eeuw/begin van deze eeuw - en de veranderingen die het land in zijn greep houden. De 'spelletjes' en intriges zijn van alle tijden en blijven ontluisterend en blijkbaar niet te vermijden.
De passages over het privé leven zijn heel toegankelijk en maken het boek zeker de moeite waard. Een heftig leven, dat heeft Limonov gehad. Het is te begrijpen dat Carrère gefascineerd geraakt is door deze man en er jaren van zijn leven aan gewijd heeft. Carrère gooit er nog een persoonlijke noot in, door te vertellen over zijn eigen herinneringen aan een verblijf in de USSR toen hij klein was. Daarnaast zijn er passages opgenomen over het schrijfproces. Het interview met Limonov aan het einde van het boek is een mooie uitsmijter die Carrère niet oplevert wat hij gehoopt had. Wie wil zijn roman nu besluiten met 'Une vie de merde, oui'. Carrère heeft het goed opgelost.

3/5