De val van mijn moeder

De achterkant van Ernst Timmers boek belooft hilarische korte hoofdstukken die lijken op een roadmovie langs dokters, verpleegkundigen, verzorgsters en zorgfunctionarissen. Nou, veel dokters etc zijn zeker de revue gepasseerd en ook de hoofdstukken waren kort maar hilarisch? Absoluut niet. Ik heb nergens ook maar kunnen gniffelen. Ik vond het saai en somber. De stijl (Anke is mijn anker) recht toe recht aan, af en toe ook tenenkrommend. 

2/5

Ragdoll

Thriller liefhebbers zijn dolenthousiast over het debuut van Daniel Cole. Zelf geen al te grote fan van dit genre, maar soms oh zo lekker tussendoor, zeker in de vakantie. Dit boek heeft me wel uit mijn slaap gehouden. Je wilt op een gegeven moment echt weten hoe het afloopt. Chapeau... stylistisch vliegt het soms wel een beetje uit de bocht, maar dat mag de leespret echt niet drukken.

4/5

Mijn naam is Lucy Barton

Een aantal boeken van Elisabeth Strout staat al lagere tijd op mijn to read lijst. Mijn naam is Lucy Barton is mijn eerste Strout. Het eerste wat opvalt is de toegankelijkheid van de roman, qua omvang maar vooral qua taal. Het taalniveau past bij de familie waarin Lucy is opgegroeid, trashy noemt Lucy het zelf ergens. De stijl is dat zeker niet, maar is zo mooi eenvoudig. De personages krijgen eigenlijk weinig body, je weet maar een paar dingen over Lucy 's man, kinderen, broer en zus. Ook ouders blijven redelijk platte karakters. Het knappe van het boek is dat je toch heel veel te weten komt. Tussen de regels door wordt de jeugd van Barton beschreven en hoe deze tijd haar nu nog steeds beïnvloedt. 


4/5

De gevangene van de hemel

Het derde deel van de serie van Carlos Ruiz Zafon is een beetje langs me heen gegaan. Het spel van de engel en de schaduw van de wind heb ik verslonden en nu de media bol staan van het 4e deel over het kerkhof der verloren boeken besef ik dat ik deel 3 gemist heb. En dat is niet helemaal gek... de gevangene van de hemel is een beetje een tussenpaus. Er worden zeker belangrijke dingen onthuld, maar het loopt af... met een giga cliffhanger naar het laatste deel. Jammer, maar commercieel heel slim.

3/5

Het verhaal van het verloren kind

Afscheid van Elena Ferrante doet wel een beetje pijn. Met weemoed ben ik begonnen aan het 4e en laatste deel van de Napolitaanse romans. Ik denk het lijvigste deel van de serie. En dat is ook meteen het enige probleem: het begin wel een beetje te vervelen na 350 pagina's. Het kan wel beknopter, er kunnen hele passages uit. Maar ja...toch ben je vanaf pagina 1 weer helemaal in de ban van Lila, Elena en alle andere personages. Het verhaal meandert langs diverse familieleden, kinderen, oude vrienden en liefdes. Het laatste deel is wel het bloederigste deel, zeer veel personages waarmee je vertrouwd geraakt bent, gaan dood. Waarom dit deel het verhaal van het verloren kind heet, wordt vanzelf duidelijk. Rampspoed, want de levens van de personages uit het boek kennen vooral veel rampspoed. Het einde dat Ferrante (of eigenlijk Domenico Starnone) bedacht heeft, maakt het cirkeltje met deel 1 prachtig rond.

4/5

Mazzeltov

Margot Vanderstraeten vertelt in dit persoonlijke verhaal over haar ervaringen als bijles studente in een orthodox Joods gezin. Het is een heel interessante inkijk in het leven van een gesloten gemeenschap. Er wordt van beide kanten flink verkend, beide partijen denken over fundamentele zaken heel anders. Het is ongelooflijk om te lezen hoe bijvoorbeeld de jongste dochter nauwelijks buiten de grenzen van de eigen wijk komt - en dat een bezoek aan vreemde stadsdelen met veel adviezen en wantrouwen omgeven wordt. Het bijbaantje levert Vanderstraeten een lange vriendschap op, die haar tot in Israël en New York brengt (waar de kinderen gaan studeren en/of wonen). Ik vond het echt fascinerend om te lezen, maar soms haakte ik een beetje af door de taaie politieke verhandelingen en de soms wat kritische toon van Vanderstraeten. Ik vraag me af of de familie (weliswaar niet in het boek vermeld met hun echte naam) hier blij mee is.

3/5