Meursault, contre-enquête

Het was even bikkelen. Het zogenaamde vervolg op Camus L'étranger is een pittig filosofisch boek. Bovendien laat het Frans van Kamel Daoud zich niet gemakkelijk lezen. Er zitten verhalende passages in het boek waar je wel lekker doorheen kunt. Maar de overpeinzingen, het fulmineren over het geloof, oef. 
Het is eigenlijk te lang geleden dat ik L'étranger gelezen heb. De dwarsverbanden zijn er zeker (!), maar ik kon ze niet zo gemakkelijk leggen doordat ik veel stukken van Camus klassieker niet meer paraat heb.
Wat ik met veel aandacht gelezen heb, waren de passages over de onafhankelijkheid. Het beschrijven van de chaos, het inpikken van bezittingen van de Fransen en de totale anarchie.
Geen lekker leesboek, wel intrigerend.

3/5

Teatro Olimpico

Lovende recensies zorgen voor een hoog verwachtingspatroon. Zo ook voor dit boek van Kees 't Hart. Het is aardig, maar hilarisch of grappig wordt het toch niet echt. Oké, er zitten zeker leuke scènes in, maar overal lees je toch een beetje met samengeknepen billen. Je weet dat het misgaat, je voelt de mislukking vanaf pagina 1 aankomen. Waarom het dan toch niet zo geweldig is? Ellenlange verhandelingen over Rousseau en diens bedoelingen of juist niet, zijn onjuistheden, tekortkomingen (blala). Eindeloos gezanik over wat er met toneel bedoelt wordt, en hoe fout Beckett wel niet is (blahhhh). Een lijst met namen en personages waar je helemaal tureluurs van wordt. 
Nou ja, aardig boekje... zeker geen 5/5.

3/5

De grond onder onze voeten

Na het lezen van De Vlucht van Jesus Carrasco was ik totaal overdonderd. Ik vond het een schitterend boek. Enthousiast begon ik aan zijn nieuwe boek. De hand van Carrasco is er duidelijk in te herkennen, je weet weer niet precies waar en wanneer het zich afspeelt. Maar de meest in het oog springende overeenkomst is de wreedheid. In De grond onder onze voeten wil je soms niet verder lezen. Dit is wat mensen doen/kunnen/moeten in een oorlog. Het gebeurt overal om ons heen, ook nu in 2017. Echt ontspannen lezen is het niet.

3/5

Verdriet is het ding met veren

Goed ontvangen boek(je) van Max Porter. 'Alweer een indrukwekkend debuut waar je niet omheen kunt', de lofzang blijft niet uit. Het is niet zomaar een boek, (je) zegt alleen iets over de omvang maar niet over het niveau. Erg moeilijk boek door de diepe, poëtische zinnen en het gekras van de kraai. De kraai trekt in bij een gezin waarvan de moeder overleden is. Hij heeft als doel om het gezin te begeleiden bij de verwerking van hun verdriet. Er zitten hele mooie passages in, ontroerende en grappige. De twee zoons worden steeds ouders en krijgen een mening over hun vader, zijn liefdes en carrière. Een knap boek is het zeker, maar niet mijn ding.

3/5

Het smelt

Wat een weergaloos goed boek, dit debuut van Lize Spit heeft dan ook niet voor niks veel prijzen en lof ontvangen. Het verhaal is niet voor weekhartigen: pervers is het regelmatig, taboes worden niet geschuwd. Denk aan liefdeloze seks, alcoholisme, zelfmoord, verkrachting, kind er verwaarlozing. Geen vrolijke thema's, een vrolijk boek is het dan ook zeker niet. Wel uitermate subtiel opgebouwd en geschreven in een prachtig Vlaams. Heden en verleden zijn zorgvuldig vervlochten en eenmaal begonnen laat het je niet meer los.

5/5