De val van mijn moeder

De achterkant van Ernst Timmers boek belooft hilarische korte hoofdstukken die lijken op een roadmovie langs dokters, verpleegkundigen, verzorgsters en zorgfunctionarissen. Nou, veel dokters etc zijn zeker de revue gepasseerd en ook de hoofdstukken waren kort maar hilarisch? Absoluut niet. Ik heb nergens ook maar kunnen gniffelen. Ik vond het saai en somber. De stijl (Anke is mijn anker) recht toe recht aan, af en toe ook tenenkrommend. 

2/5

Ragdoll

Thriller liefhebbers zijn dolenthousiast over het debuut van Daniel Cole. Zelf geen al te grote fan van dit genre, maar soms oh zo lekker tussendoor, zeker in de vakantie. Dit boek heeft me wel uit mijn slaap gehouden. Je wilt op een gegeven moment echt weten hoe het afloopt. Chapeau... stylistisch vliegt het soms wel een beetje uit de bocht, maar dat mag de leespret echt niet drukken.

4/5

Mijn naam is Lucy Barton

Een aantal boeken van Elisabeth Strout staat al lagere tijd op mijn to read lijst. Mijn naam is Lucy Barton is mijn eerste Strout. Het eerste wat opvalt is de toegankelijkheid van de roman, qua omvang maar vooral qua taal. Het taalniveau past bij de familie waarin Lucy is opgegroeid, trashy noemt Lucy het zelf ergens. De stijl is dat zeker niet, maar is zo mooi eenvoudig. De personages krijgen eigenlijk weinig body, je weet maar een paar dingen over Lucy 's man, kinderen, broer en zus. Ook ouders blijven redelijk platte karakters. Het knappe van het boek is dat je toch heel veel te weten komt. Tussen de regels door wordt de jeugd van Barton beschreven en hoe deze tijd haar nu nog steeds beïnvloedt. 


4/5

De gevangene van de hemel

Het derde deel van de serie van Carlos Ruiz Zafon is een beetje langs me heen gegaan. Het spel van de engel en de schaduw van de wind heb ik verslonden en nu de media bol staan van het 4e deel over het kerkhof der verloren boeken besef ik dat ik deel 3 gemist heb. En dat is niet helemaal gek... de gevangene van de hemel is een beetje een tussenpaus. Er worden zeker belangrijke dingen onthuld, maar het loopt af... met een giga cliffhanger naar het laatste deel. Jammer, maar commercieel heel slim.

3/5

Het verhaal van het verloren kind

Afscheid van Elena Ferrante doet wel een beetje pijn. Met weemoed ben ik begonnen aan het 4e en laatste deel van de Napolitaanse romans. Ik denk het lijvigste deel van de serie. En dat is ook meteen het enige probleem: het begin wel een beetje te vervelen na 350 pagina's. Het kan wel beknopter, er kunnen hele passages uit. Maar ja...toch ben je vanaf pagina 1 weer helemaal in de ban van Lila, Elena en alle andere personages. Het verhaal meandert langs diverse familieleden, kinderen, oude vrienden en liefdes. Het laatste deel is wel het bloederigste deel, zeer veel personages waarmee je vertrouwd geraakt bent, gaan dood. Waarom dit deel het verhaal van het verloren kind heet, wordt vanzelf duidelijk. Rampspoed, want de levens van de personages uit het boek kennen vooral veel rampspoed. Het einde dat Ferrante (of eigenlijk Domenico Starnone) bedacht heeft, maakt het cirkeltje met deel 1 prachtig rond.

4/5

Mazzeltov

Margot Vanderstraeten vertelt in dit persoonlijke verhaal over haar ervaringen als bijles studente in een orthodox Joods gezin. Het is een heel interessante inkijk in het leven van een gesloten gemeenschap. Er wordt van beide kanten flink verkend, beide partijen denken over fundamentele zaken heel anders. Het is ongelooflijk om te lezen hoe bijvoorbeeld de jongste dochter nauwelijks buiten de grenzen van de eigen wijk komt - en dat een bezoek aan vreemde stadsdelen met veel adviezen en wantrouwen omgeven wordt. Het bijbaantje levert Vanderstraeten een lange vriendschap op, die haar tot in Israël en New York brengt (waar de kinderen gaan studeren en/of wonen). Ik vond het echt fascinerend om te lezen, maar soms haakte ik een beetje af door de taaie politieke verhandelingen en de soms wat kritische toon van Vanderstraeten. Ik vraag me af of de familie (weliswaar niet in het boek vermeld met hun echte naam) hier blij mee is.

3/5

Pier en oceaan (1)

Beetje jammer dat je op de helft van een boek moet afhaken. Ik had helemaal niet door dat ik 'alleen' deel 1 van het blijkbaar vuistdikke Pier en oceaan in handen heb. Deel 2 ga ik ook lezen. Het boek is nu niet 'uit'. 
Oek de Jong neemt ons mee terug in de tijd, naar het platteland van Noord-Nederland en Zeeland. De mores is voor mij herkenbaar: doe maar gewoon, het geroddel over de buren, de dwingende meningen van dorpsgenoten, de bevreemdende sensatie als je in de stad bent. Ik las in een recensie dat het boek je meeneemt naar de tijd van Swiebertje. Dat is misschien zo, maar het is wel de waarheid. 
Oek de Jong belicht het familieverhaal vanuit verschillende personages. Dat is prettig en voorkomt dat het langdradig wordt. Alhoewel, het is wel een lang verhaal met veel uitweidingen. Toch nog even door met deel 2...

3/5

Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte

Na het lezen van de eerste pagina's wil je meteen niet meer stoppen. Wat een heerlijk waar verhaal, opgedist door Joachim Meyerhoff met grote scheppen humor. Meyerhoff vertelt over zijn toelating tot de toneelschool in München en de jaren van zijn opleiding. Hij woont noodgedwongen bij zijn grootouders. Dit levert een mooi contrast op, enerzijds de snelle, jonge, uitdagende toneelwereld waarbij de studenten zichzelf en elkaar verkennen. Anderzijds de twee oude mensen die vol levenswijsheid zitten en hun dagen slijten met elkaar en de fles. Het is geen slapstick, het echte leven (de dood) wordt niet geschuwd. Toch kun je er regelmatig hartgrondig om lachen.

4/5

Wie vlucht en wie blijft

Je slaat het boek open en hup, weg ben je weer voor heel wat plezierige leesuren in deel 3 van Elena Ferrantes Napolitaanse romans. De personages zijn inmiddels vertrouwd, al moet je nog wel eens zoeken in het register naar wie wie ook alweer was en wat zijn/haar rol in de eerste twee delen was. Het is wederom een pakkend boek, je kunt het nauwelijks neerleggen - al zijn de politieke verhandelingen soms een beetje taai. De personages zitten onder je huid, je kunt af en toe wel tegen het papier schreeuwen om bepaalde dingen niet te doen. Genoeg ontwikkelingen voor deel 4, het einde van deel 3 laat genoeg te raden over.

4/5 

Het einde van de eenzaamheid

Fascinerend verhaal van een gezin dat uit elkaar valt maar elkaar toch weer weten te vinden. Wellicht intenser dan ooit. Het pakt je meteen vanaf de eerste pagina. Benedict Wells heeft een toegankelijke schrijfstijl met af en toe een parel van een zin of metafoor (een stem die als een lasso om je heen valt). Het einde van de eenzaamheid leest als een trein, maar aan het einde wordt het toch wel wat sentimenteel. Een beetje té voor mij. Toch is het einde van de roman wat je hoopt als je partner wegvalt en jij achterblijft met de kinderen. Een mantel van liefde en zorg van je familie.

4/5

Liefde

Deel 2 van de serie Mijn strijd van Karl Ove Knausgard. Een enorme pil zonder hoofdstukken, één lang verhaal over Karl Ove. Het was een beetje veel. Veel drank. Veel Karl Ove. Veel baby's. Veel schrijven. Veel reizen. Veel metro. Toch is het ontzettend knap hoe hij met zo weinig spectaculaire gebeurtenissen, zo veel weet te schrijven. En je wilt als lezer weten hoe het gaat. De filosofische verhandelingen waren soms wat zwaar, maar passend bij het gemoed van het koppel. Het derde deel laat ik heel even voor wat het is. Ik heb het wel al gekocht...

3/5

L'arabe du futur

Voorlopig het laatste deel van Riad Sattoufs jeugd in het Midden-Oosten. Meer van hetzelfde, maar niet vervelend en nog steeds steengoed. Het einde belooft weer een mooi 4e deel!

5/5

De ijsmakers

De ijsmakers van Ernest van der Kwast is goed ontvangen, mooie recensies, enthousiaste lezers. Toch viel het mij een beetje tegen. Het boek is vermakelijk, leest lekker, er zitten genoeg verhaallijnen in. Het boek gaat ergens heen... maar niet helemaal overtuigend. Het einde is erg slap vind ik en tussendoor iets teveel gewauwel over poëzie. Wel aardig, niet top.

3/5

L'arabe du futur (2)

Het tweede deel van Riad Sattoufs stip over zijn jeugd is minimaal zo mooi als het eerste deel. Subtiel op sommige punten en snoeihard in andere gevallen. De culturele verschillen worden zo mooi belicht, de Française die heel wat te incasseren heeft. De kleine Riad die aanvoelt dat hij thuis beter niet kan vertellen dat er op school lijfstraffen uitgedeeld worden. Erg mooi, op naar deel 3.

5/5

De helleveeg

A.F. Th. van der Heijden is van de dikke boeken. De helleveeg hoort daar niet bij, en dat leek me een mooie gelegenheid om eens iets te lezen uit de serie De tandeloze tijd. Het boek leest heerlijk weg, het schuurt op een fijne manier. Tiny Poets is een fantastisch karakter: pittig, gemeen, vol geheimen, wraaklustig, dominant, knettergek... Er is maar één moment waarop ik dreigde af te haken. Er zit een passage in waarin neef Albert op bezoek gaat bij Tiny met een paasei (..). Dat vond ik over de top. Gelukkig draait het boek weer de goede kant op. Het verhaal zit tjokvol gitzwarte humor. De geheimen worden aan het einde van het boek ontrafeld, al word je als lezer het gehele boek de goede kant op gestuurd. Dat neemt het leesplezier niet weg.

4/5

Les noces fabuleuses du Polonais

De verhalen van Fouad Laroui zijn vaak sprookjesachtig en staan bol van subtiele humor. Dat is ook het geval in deze bescheiden verhalenbundel. Elk verhaal heeft een ontknoping die een beetje schuurt, maar wel vermakelijk is. De omvang van de verhalen is beperkt en wellicht dat ik daarom het gevoel had dat er meer uit te halen geweest zou zijn.
Mij stelde deze bundel een beetje teleur, alhoewel ik denk dat veel mensen hiervan erg zullen genieten, verveelden de verhalen me een beetje. Alsof alles er net iets te dik bovenop lag.

2/5 

Aquarium

Caribou Island vond ik al een heel goed boek. Maar dit boek van David Vann is nog beter. Met eenvoudige zinnen wordt er een subliem spannend en schokkend verhaal opgedist. Caitlin is het hoofdpersonage, een meisje van 12 dat met haar moeder woont. Verder is er geen familie, moeder werkt hard om het hoofd boven water te houden. Ze is ook uitermate gesloten over familie en verleden. Uiteraard kom je te weten waarom ze dit geheim houdt. Caitlin houdt heel erg van vissen en om te tijd te doden na school (totdat haar moeder haar op kan halen) dwaalt ze dagelijks door het aquarium, de enige luxe die ze zich permitteren. Daar ontmoet Caitlin een man die het veilige leventje van haar en haar moeder op zijn kop zet. Het boek is geniaal in elkaar gezet, de informatie die je te weten komt wordt goed gedoseerd en laat ruimte voor mysteries. Het boek bevat mooie beschrijvingen van de onderwaterwereld en deze vissenwereld komt regelmatig terug als metafoor voor het leven van Caitlin en haar moeder. 

4,5/5

Lente

Een eerdere kennismaking met Karl Ove Knausgard (Mijn strijd, deel 1 Vader) was geen teleurstelling. Ook in Lente stelt Knausgard niet teleur. Knap om over één dag 200 pagina's te schrijven zonder daarbij de lezer te vervelen. Hij richt zich in een lange brief/monoloog tot zijn dochtertje, een baby nog. De dag bestaat uit de voorbereidingen tot/ en het bezoek aan de kliniek waar zijn vrouw Linda opgenomen is. Knausgard beschrijft op een mooie manier zijn dag, gevoelens en spiegelt wat hij voelt, denkt aan de ontluikende natuur in de lente. De eerste pagina's kwam het verhaal langzaam op gang, maar al snel maak je deel uit van de familie van Knausgard. Schitterend, en tijd om snel een volgende deel van Mijn strijd te gaan lezen.

4/5

Camille

Soms is het gewoon tijd voor een thriller. Ik kies er een van de Franse auteur Pierre Lemaître. Hij voert als hoofdpersoon Camille Verhoeven op. Een rechercheur die in dit deel (trilogie, deel 2) zijn best doet om een zaak te krijgen waar hij persoonlijk bij betrokken is. Dit kan uiteraard niet goed aflopen. Zoals in een thriller is niets wat het in eerste instantie lijkt, de ontknoping zag ik niet aankomen. Goed verhaal, maar echt bijzonder is dit boek nu ook weer niet. Heel erg irritant is de nadruk die Lemaître legt op de lengte van rechercheur. Hij is heel klein (nog geen 1.60 geloof ik) en dat is niet zo geloofwaardig. Om de 25 pagina's moet er iets over de lengte gezegd worden (verdachten die hem altijd zullen onthouden vanwege zijn lengte, zijn bijzondere auto etc..). Ach ja, lekker ontspannend leesvoer is het wel.

3/5

De dood van Murat Idrissi

Tommy Wieringa's novelle heeft heel wisselende recensies ontvangen. Afgezien van de epiloog (taai, saai, vergezocht, heeft m.i. weinig te maken met het verhaal) heb ik De dood van Murat Idrissi vol aandacht gelezen. Het verhaal heeft vaart, misschien wel net iets teveel. Door het hoge tempo komen de personages ook niet helemaal uit de verf, de twee meisjes die met het lijk van Murat opgescheept zitten blijven een beetje vlakke stereotypes. De thema's zijn actueel: vluchten uit Afrika, mensenhandel, misbruik, machismo. Het einde van het boek komt snel en laat je achter met vragen: hoe gaat het verder, wordt Murat gevonden, worden de meisjes opgespoord, komen ze weer thuis? En dat is wel weer heel erg lekker zo aan het einde van dit tot de verbeelding sprekende verhaal.

3/5

Zolang er leven is

Het tweede dagboek van Hendrik Groen. Lezen is net zo'n feestje als deel 1, gewoon lekker meer van hetzelfde. Deel 3 is niet echt nodig. 

4/5

Antonina's dierentuin

Met de verwachting dat Diane Ackermans boek een roman zou zijn, begon ik aan het boek. Gebaseerd op een echt gebeurd verhaal schuurt het dicht tegen non-fictie aan. Er zitten behoorlijk wat verhandelingen in over dieren, rassentheorieën, historische feiten. Dat maakt het boek af en toe wat stroperig. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen om alles goed te documenteren, maar het haalt de vaart uit de hoofdlijn. Ook de hoofdstukken aan het einde met een verhandeling over het Poolse oerbos had voor mij niet gehoeven. Dit is jammer, want het verhaal is schitterend. We kennen meer van deze heldhaftige verhalen uit de tweede wereldoorlog maar vervelen doet het nooit. Antonina en haar man worden mooi neergezet, net als diverse personen die in de dierentuin onderduiken tijdens de oorlog. De vele penibele en van tijd tot tijd gevaarlijke situaties zijn soms ongelooflijk. 
So so...

3/5

Anna Karenina

Op reis door Rusland, dat is een mooie gelegenheid om een Russische klassieker te lezen: Anna Karenina van Lev Tolstoj. De Nederlandse vertaling die ik had, was erg oud (bosch, zoo veele etc.) en daardoor lastig leesbaar. Oké, het is een klassieker maaaaarrr het hoofdverhaal is eigenlijk flinterdun. Veel navelstaarderij... ohhh ik ben zo ongelukkig, veel verhandelingen over het boerenleven, politiek. Het is even doorbijten. Anna vond ik geen sympathiek karakter. Mijn hart ligt meer bij Lewin of bij Kitty. Alhoewel Kitty ook behoorlijk wat medelijden met zichzelf heeft. Het boek geeft een mooi tijdsbeeld van de Russische aristocratie eind 19e eeuw (salon houden!). Interessant, maar het lezen van alle verhandelingen vergt wat tijd.

3/5

Pogingen iets van het leven te maken

Het dagboek van Hendrik Groen, bejaarde man in verzorgingstehuis. Veel gelezen over wie deze mysterieuze man zou zijn en wie er achter dit pseudoniem schuil zou kunnen gaan. Nu het dagboek zelf. Vermakelijk, dat is het zeker. Het leest lekker vlot weg en tovert van tijd tot tijd een grote glimlach op je gezicht. Hoogstaand is het allemaal niet maar aangrijpend zeker wel. Tussen de regels door maakt Groen (?) je deelgenoot van de misère van het ouder worden. Iedereen om je heen gaat dood, wordt dement, kent de lichamelijke ongemakken en beperkingen van het in de instelling leven. Mooi om te lezen over vriendschap en liefde op oudere leeftijd. Het boek was leuk genoeg om ook deel 2 te gaan lezen.

3/5

Zorg goed voor jezelf

Lief kado, dit kleine boekje van Toon Tellegen. Mooie verhaaltjes, fabeltjes bijna. Onnavolgbaar Tellegen die zijn lezers weet te betoveren. Lees je met een glimlach.

4/5

De brug der zuchten

Al lang op de plank, deze dikke pil van Richard Russo. Het vergt wat moed om te beginnen, maar eenmaal op weg laat het boek zich vlot lezen. Russo bedient zich van een vlotte schrijfstijl waardoor je snel in de dubbele verhaallijn zit. Het boek heeft een overzichtelijk aantal personages die je snel in je hart sluit maar gaandeweg wat karikaturaal aandoen. Daar zit precies het probleem lijkt wel, het is allemaal iets teveel uitgesponnen, het had wat korter gekund. Toch wordt het nergens saai of vervelend, als je veel tijd hebt....

3/5

De verrader

Over dit boek kan ik heel erg kort zijn. Alhoewel Paul Beatty met dit boek de Man Booker Prize gewonnen heeft, op een podium gehesen is door Adriaan van Dis in DWDD en diverse 5* recensies gekregen heeft: ik vond het verschrikkelijk, onbegrijpelijk, saai, langdradig, moeilijk. Ik kan er nog veel meer woorden tegenaan gooien, maar ik kwam er maar niet doorheen. Onbegrijpelijk ingewikkeld, de culturele kloof ten spijt. Het einde heb ik gehaald, maar ik wil iedereen aanraden om hier niet aan te beginnen.

1/5

L'arbre du pays Toraja

Blij dat het meest recente werk van Philippe Claudel uit is. Een goede vriend van de hoofdpersoon (je zou kunnen denken dat het Claudel zelf is) komt te overlijden. Een en ander wordt op gekunstelde wijze gekoppeld aan een gebruik uit Indonesië om jong overleden kinderen te 'begraven' in een uitgeholde boomstam die weer dicht zal groeien. Beetje plichtmatig komt deze rite terug. 
Verder heb ik de indruk dat ik de memoires van een man in een midlifecrisis aan het lezen ben. Eeuwig gewauwel over een veel te jonge geliefde, een ex, hoe af te komen van je geliefde, toch maar op reis met deze vrouw, de relatie met de kinderen van je overleden vriend, zijn artistieke erfenis en ja, af en toe een mooi moment met de stervende. Bleeegh heel erg saai. Claudel-fan-af??

2/5

De doodsvogel

Na Samuel Bjorks 'Ik reis alleen' had ik zin om zijn tweede boek te lezen. Dezelfde personages, de typische vaart van een thriller, lekker plot. Maar het wordt wel een beetje vervelend. De personages dreigen karikaturaal te worden. Ze verliezen hun kracht, zoals de super-inspecteur Mia Krüger. De depressie waar ze mee kampt ligt er weer dik bovenop en Holger Münch gaat nog steeds tekeer als een schoorsteen. Ook het feit dat Holgers' dochter weer in de zaak betrokken raakt, is een beetje over de top. Maar zoals het een fijne thriller betaamt, niet weg te leggen.

3/5

De nieuwe achternaam

Deel 2 van Elena Ferantes 4-delige serie. Het begin is een lastig, het is al even geleden dat ik deel 1 gelezen heb en de namen van de vele personages waren naar de achtergrond verdwenen. Als je er weer inzit, leest het als een trein. Wat een prachtig verhaal over een vriendschap die in dit deel op een laag pitje staat. Een heleboel drama, dat wel, maar ik kan niet wachten om in deel 3 te beginnen.

5/5

Het nulnummer

Van de grote schrijvers ontbreekt Umberto Eco nog op de lijst. Wel dikke boeken geschreven... dan maar beginnen met zijn meest recente werk, tevens zijn dunste. Pfff, wat een verzoeking. Ik vond er helemaal niets aan. Het is heel ingewikkeld, erg saai, onnavolgbaar veel feitjes over diverse historische figuren, historische gebeurtenissen en een complot waar je een beetje moe van wordt. Alleen de eerste 10 pagina's waren de moeite waard. Nou, toch maar een dikke proberen dan.

1/5

Moeders zondag

Graham Swift heeft met Moeders zondag een heel bijzonder verhaal geschreven. De novelle vertelt het verhaal van Jane Fairchild, een vondelinge die als dienstmeid werkt in een welgestelde Engelse familie. Ze is geen zielige wees, maar een krachtige en intelligente jonge vrouw die een relatie heeft met een van de zoons van een bevriend (rijk) echtpaar. De dag waarop al het dienstverlenend personeel vrij heeft zal heel anders lopen dan iedereen verwacht. Wat een prachtig verhaal, het lijkt wel een sprookje dat voor Jane ook nog goed afloopt.

4/5

Harry Potter en de relieken van de dood

Nummer 7, en ja dan moet het laatste deel ook nog. Geen straf want na een kleine persoonlijke Harry Potter inzinking waren de laatste delen fantastisch. De relieken van de dood is weergaloos spannend. Eigenlijk al vanaf het begin laat het verhaal je niet los. Harry heeft vele fans, ik ben een bescheiden fan. Heel erg knap geschreven verhaal. Een van de beste delen denk ik, maar aan het einde vond ik niet alles even sterk.

4/5

Drie dagen en levenslang

Een thriller, heerlijk in de vakantie. Lekker wegduiken in een spannend verhaal. Maar Pierre Lemaitre weet snel je leesplezier weg te nemen. Het begint een beetje ongeloofwaardig met een moord uitgevoerd door een twaalfjarige jongen. Het geheim dat de moordenaar voor de rest van zijn leven mee torst is groot. Het gaat alle kanten op na een zelfmoordpoging en wanneer er een zwangerschap, DNA testen, een zeer Christelijke familie, een grote liefde, vluchtplannen, een ongeluk en ziekenhuisopname en een boze vader opgevoerd worden wordt het wel wat veel. Het verhaal eindigt toch wel treurig. Mwaaaooohhh

2/5

De meisjes

Geen idee wat ik bij aanvang van lezen moet verwachten van dit debuut (wederom lovend onthaald) van Emma Cline. Het onderwerp, een sekte, is spannend. Toch gaat het boek voornamelijk over een pubermeisje dat erg onzeker is. Twijfel over uiterlijk, kleding, vrienden, liefde, seks, toekomst. Gescheiden ouders die elk hun weg gaan en ontdekken dat het leven nog heel wat in petto heeft. Het leest lekker weg omdat het alles heeft van een pageturner: het leven in de sekte dat erg spannend is, seksuele spanning, geweld, mysterie. Het lezen voelt voyeuristisch, niet helemaal fijn, het schuurt. Waar ligt dat aan? Aan de oudere Evie die (nog steeds?) op drift lijkt. Aan de in het verhaal geweven bezoekers aan Evie's huidige 'schuilplaats'? De drie jonge mensen die aan komen waaien doen er eigenlijk niet toe. Tja, toch leest het fijn maar het loopt een beetje sissend af.

3/5

Ivanov

Een omslag van een roman is om te verleiden, verleiden tot lezen (en/of aankoop). Daarin is de ontwerper Hanna Berevoets Ivanov niet geslaagd. Foeilelijk! Gelukkig geldt voor de inhoud exact het tegenovergestelde: wat een meeslepend verhaal. Het onderwerp is niet lichtvoetig, de schrijfstijl van Berevoet wel. Binnen een paar bladzijden zit je in het verhaal en dat laat je niet meer los. De hoofdpersoon Felix is een wat naïeve jongen die zijn grenzen gaat verleggen in New York. Daar ontmoet hij Helena, een wetenschapper die probeert om een een mens en een dier te kruisen. Ze zet risicovolle en omstreden onderzoeken op. Het boek speelt zich af in verschillende periodes van Felix' leven. Aan het einde van de roman worden wat meer mysteriën rond Helena en haar assistente Lois onthuld. Aanrader.

5/5

Heren van de thee

Tijd voor een klassieker, want zo kun je Hella Haasse's Heren van de thee toch wel noemen. Het verhaal gaat vlot van start en houdt je meteen in de greep. Gaandeweg het boek wordt dat minder, het is een beetje langdradig af en toe. Toch geeft het een mooi tijdsbeeld zonder dat het echt gedateerd aandoet. Treffende beschrijvingen van de landschappen in Indonesië, de omgang met personeel, de relaties tussen de telers onderling, het contact met Nederland en het leven van de Nederlandse enclave in Indonesië. Ik had iedere keer zin om verder te lezen, maar op 2/3 van het boek wordt het wat saai. Aan het einde van het boek kiest Haasse voor het weergeven van het verhaal in brieven. Dit maakt het vluchtig en haalt je uit het hoofdverhaal. Ik ben heel blij dat ik het gelezen heb, want stiekem wilde ik toch dat het niet uit was en dat het een ander einde had.

4/5

Vele hemels boven de zevende

Ik mag mezelf inmiddels fan noemen van Griet op de Beeck, maar haar debuut is werkelijk het summum. Het leest heerlijk weg, ongedwongen, maar wat een prachtige rake zinnen. Tja, ik raak niet uitgekeken op het Vlaams. Maar er wordt meer gezegd dan geschreven staat. Weergaloos goed, herkenbaar en triest. Prachtige personages, zo herkenbaar echt. Echt formidabel.

5/5

De cirkel

Met veel plezier en grote fascinatie heb ik de futuristische roman van Dave Eggers gelezen. We leven in een digitaal tijdperk waar steeds meer online gaat, van boodschappen tot daten. Eggers beschrijft een bijna utopische samenleving die in sterke mate beheerst wordt door het bedrijf de cirkel. Alle informatie is beschikbaar en onder het mom van gemak dient de mens wordt privacy onmogelijk. De hoofdpersoon Mae Holland laat zich volledig opnemen in het bedrijf en wordt het uithangbord van openheid. Ietwat naïef, dat is wel een beetje jammer. Mae is erg gedwee, wat meer kritische noten of tegengas was interessant geweest. 
Fijn boek om te lezen, ik vond het spannend en heel vermakelijk.

4/5

Les deferlantes

Een enorm dikke pil van Claudie Gallay waarin ze moeiteloos een intrigerend verhaal spint dat zich afspeelt in een klein dorpje aan de Franse kust, La Hague. De bijzondere inwoners sluit je in je hart en vol verbazing lees je welk geheim ze delen. De grond wordt opengekrabd en daarin ligt heel wat verborgen. Je start langzaam, maar als de lijnen uitgezet zijn verdrink je in het mysterieuze verhaal. Jammer dat het iets te lang doorgaat. Als de geheimen ontrafeld zijn loopt het verhaal te lang door.

4/5

D'apres une histoire vraie

Een boek over een schrijfster met een writers-blok. Dat lijkt niet veel goeds te beloven. Maar dit boek van Delphine de Vigan laat zien dat er in dit onderwerp wel degelijk mogelijkheden zitten om er een spannend verhaal van te maken. Dat doet ze door L. als personage op te voeren, eem mysterieuze vrouw die zich voordoet als begripvolle goede vriendin. De relatie tussen L. en de hoofdpersoon, Delphine zelf, wordt waanzinnig mooi uitgesponnen met een onwaarschijnlijk geweldige climax. Heel knap.

4/5

Het hart is een eenzame jager

Carson McCullers' boek is flink gepusht door Oprah Winfrey, inmiddels zo'n 10/15 jaar geleden. Tijd om ook eens in dit boek te duiken. Het begint goed: interessante karakters (zoals de jongensachtige Mick en de doofstomme vrienden Singer en Antonapoulos), lekker verhaal, vlotte -hertaalde- schrijfstijl. Maar al snel wordt het een kabbelend verhaal. Met nog 20 pagina's te gaan vroeg ik me af of er nog iets zou gaan gebeuren, een climax. Toen ik het eenmaal uit had en de gebeurtenissen op een rijtje zette, is het eigenlijk moeilijk te bevatten dat je op nog een gebeurtenis wacht: Antonapoulos wordt opgenomen in een gesticht, een café met een vriendelijke uitbater, zijn vrouw overlijdt, het nichtje van de cafébaas raakt ernstig gewond, Mick groeit op, ontdekt muziek en wordt ontmaagd, de donkere dokter Copeland strijdt voor rechten van armen en zwarten, zijn familie is gebrouilleerd, Willie verliest zijn benen na mishandeling, Jake Blount drinkt veel en probeert zijn marxistische ideeën te verspreiden, armoede, racisme, zelfmoord van Singer.
Het komt simpelweg niet zo binnen, de personages blijven een beetje plat. Leuk om eens te lezen, maar een onuitwisbare indruk heeft het (ondanks de vele verhaallijnen) niet gemaakt.

3/5

Meursault, contre-enquête

Het was even bikkelen. Het zogenaamde vervolg op Camus L'étranger is een pittig filosofisch boek. Bovendien laat het Frans van Kamel Daoud zich niet gemakkelijk lezen. Er zitten verhalende passages in het boek waar je wel lekker doorheen kunt. Maar de overpeinzingen, het fulmineren over het geloof, oef. 
Het is eigenlijk te lang geleden dat ik L'étranger gelezen heb. De dwarsverbanden zijn er zeker (!), maar ik kon ze niet zo gemakkelijk leggen doordat ik veel stukken van Camus klassieker niet meer paraat heb.
Wat ik met veel aandacht gelezen heb, waren de passages over de onafhankelijkheid. Het beschrijven van de chaos, het inpikken van bezittingen van de Fransen en de totale anarchie.
Geen lekker leesboek, wel intrigerend.

3/5

Teatro Olimpico

Lovende recensies zorgen voor een hoog verwachtingspatroon. Zo ook voor dit boek van Kees 't Hart. Het is aardig, maar hilarisch of grappig wordt het toch niet echt. Oké, er zitten zeker leuke scènes in, maar overal lees je toch een beetje met samengeknepen billen. Je weet dat het misgaat, je voelt de mislukking vanaf pagina 1 aankomen. Waarom het dan toch niet zo geweldig is? Ellenlange verhandelingen over Rousseau en diens bedoelingen of juist niet, zijn onjuistheden, tekortkomingen (blala). Eindeloos gezanik over wat er met toneel bedoelt wordt, en hoe fout Beckett wel niet is (blahhhh). Een lijst met namen en personages waar je helemaal tureluurs van wordt. 
Nou ja, aardig boekje... zeker geen 5/5.

3/5

De grond onder onze voeten

Na het lezen van De Vlucht van Jesus Carrasco was ik totaal overdonderd. Ik vond het een schitterend boek. Enthousiast begon ik aan zijn nieuwe boek. De hand van Carrasco is er duidelijk in te herkennen, je weet weer niet precies waar en wanneer het zich afspeelt. Maar de meest in het oog springende overeenkomst is de wreedheid. In De grond onder onze voeten wil je soms niet verder lezen. Dit is wat mensen doen/kunnen/moeten in een oorlog. Het gebeurt overal om ons heen, ook nu in 2017. Echt ontspannen lezen is het niet.

3/5

Verdriet is het ding met veren

Goed ontvangen boek(je) van Max Porter. 'Alweer een indrukwekkend debuut waar je niet omheen kunt', de lofzang blijft niet uit. Het is niet zomaar een boek, (je) zegt alleen iets over de omvang maar niet over het niveau. Erg moeilijk boek door de diepe, poëtische zinnen en het gekras van de kraai. De kraai trekt in bij een gezin waarvan de moeder overleden is. Hij heeft als doel om het gezin te begeleiden bij de verwerking van hun verdriet. Er zitten hele mooie passages in, ontroerende en grappige. De twee zoons worden steeds ouders en krijgen een mening over hun vader, zijn liefdes en carrière. Een knap boek is het zeker, maar niet mijn ding.

3/5

Het smelt

Wat een weergaloos goed boek, dit debuut van Lize Spit heeft dan ook niet voor niks veel prijzen en lof ontvangen. Het verhaal is niet voor weekhartigen: pervers is het regelmatig, taboes worden niet geschuwd. Denk aan liefdeloze seks, alcoholisme, zelfmoord, verkrachting, kind er verwaarlozing. Geen vrolijke thema's, een vrolijk boek is het dan ook zeker niet. Wel uitermate subtiel opgebouwd en geschreven in een prachtig Vlaams. Heden en verleden zijn zorgvuldig vervlochten en eenmaal begonnen laat het je niet meer los.

5/5